Πριν από λίγες μέρες η Ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε μέσω της Υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (πολύ αγάπη για την κοινωνία αυτό το υπουργείο), Έφης Αχτσιόγλου, πως θα δοθεί εφάπαξ επίδομα «νεανικής αλληλεγγύης» σε κάθε άνεργο ηλικίας από 18 έως 24 ετών, ύψους 400 ευρώ. Η ανακοίνωση της Υπουργού στην κρατική τηλεόραση ακολουθήθηκε από δηλώσεις του Πρωθυπουργού ο οποίος ανέφερε : «η απόδοση του κοινωνικού μερίσματος δεν είναι πράξη ευαισθησίας αλλά κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι νέοι μας είναι πιο ευάλωτοι στις πιέσεις της οικονομικής κρίσης αλλά είναι κι η ελπίδα μας για το μέλλον»,και προσθέτει «το επίδομα νεανικής αλληλεγγύης σε εγγεγραμμένους του ΟΑΕΔ μαζί με τα προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας των νέων που εξήγγειλε σήμερα η Υπουργός Εργασίας είναι η πρόθεση μας να φέρουμε στο προσκήνιο την ελπίδα, να επενδύσουμε σε αυτήν. Ο δυναμισμός των νέων μας θα αλλάξει τη χώρα. Τους εύχομαι καλές γιορτές».
Βέβαια πίσω από τις λέξεις που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές, όπως οι λέξεις «ελπίδα», «δικαιοσύνη»,«νέοι» και «αλληλεγγύη», υπάρχει η πραγματικότητα η οποία μας λέει πως τέτοιου είδους επιδοματικές κινήσεις δεν αποτελούν παρά ιδεοληπτικές ενέργειες της αριστεράς με τις οποίες προσπαθεί να φανεί ως προστάτιδα των αδυνάμων. Εν τούτοις η επιδότηση της ανεργίας δεν έχει κανένα μα κανένα ουσιαστικό μακροοικονομικό όφελος για την Ελληνική οικονομία και τις αγορές. Η απόδοση ενός τέτοιου ποσού ως εφάπαξ επίδομα επιβαρύνει τον φορολογούμενο αποκλειστικά και μόνο για να ικανοποιήσει μια ιδεολογικού προσανατολισμού κίνηση της κυβέρνησης. Αυτό το οποίο χρειαζόμαστε είναι λιγότεροι φόροι και αποδέσμευση του κράτους από τις σχέσεις εργαζομένων-εργοδοτών και όχι να γίνονται τα έσοδα των φόρων επιδόματα ανέργων, καθότι είναι αυτονόητο πως νέες θέσεις εργασίας δε θα ανοίξουν μέσω των επιδομάτων αλλά μέσα της μείωσης των φόρων.
Φυσικά το προφίλ του «επαναστάτη» που καλλιεργεί ο Πρωθυπουργός και ο ιδεολογικός φανατισμός των στελεχών της κυβέρνησης, δεν επιτρέπουν την ενδυνάμωση της μεσαίας τάξης και των επιχειρήσεων. Η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε άλλο από το να καλλιεργεί στρατιές «αδυνάμων» (πχ λαθρομεταναστών, προσφύγων, ανέργων, φοιτητών, φτωχών κλπ) τους οποίους εν συνεχεία συντηρεί με στόχο να εμφανίζεται ως προστάτιδα τους και κερδίζοντας την υποστήριξη τους, να παραμένει στην εξουσία δίχως να αναγκάζεται να κάνει τις ουσιαστικές αντικρατικιστικές τομές και την αντίστοιχη οικονομική στρατηγική που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες.
