Έχουν περάσει σχεδόν 200 έτη από τότε που οι πρόγονοί μας ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν από πάνω τους τη σουλτανική τυραννία. Νίκησαν. Έδιωξαν τους μισητούς Οθωμανούς και έφτιαξαν κράτος. Ο στόχος επετεύχθη.
Πλέον στα 2017 μ.Χ αρχίζουμε να προβληματιζόμαστε για πάρα πολλά. Έχουμε ελευθερία; Σαν κράτος; Στη ζώη μας; Ερωτήματα που χρειάζονται απάντηση. Μήπως έχουμε τυραννία σαν την εποχή του Πεισίστρατου στην αρχαία Αθήνα; Μήπως έχουμε ασυδοσία που θεωρητικά είναι η ακραία και υπερβολική ελευθερία που τελικά παύει να είναι ελευθερία;
Η αλήθεια είναι πως έχουμε ένα περίεργο είδος δημοκρατίας που αυτοκαταργεί την ίδια τη δημοκρατία και οδηγεί στην “τυραννία της ασυδοσίας”. Ακούγεται ακραίο; Αντιφατικό; Μπορεί.
Η δημοκρατία αναπτύσσει πολλές φορές μηχανισμούς και πρακτικές που όταν δεν έχουν έλεγχο τη διαλύουν σιγά-σιγά. Τα τελευταία χρόνια ο νόμος εξαφανίστηκε και έδωσε τη θέση του στην ανομία, τη “νόμιμη” ανομία. Όλοι κοιτούσαν να κλέψουν και να κερδίσουν σε βάρος του άλλου. Και αυτή η νοοτροπία οδήγησε και στην ανάδειξη τέτοιου είδους πολιτικών. Σε όλα τα κόμματα και όλους τους ιδεολογικούς χώρους.
Η ΤΥΡΑΝΝΙΣ της ασυδοσίας
Η ελευθερία που μας εγγυήθηκε η δημοκρατία έγινε σύντομα ασυδοσία. Ασυδοσία που στράφηκε κατά των δημοκρατικών θεσμών και τελικά κατά των ίδιων των θεμελίων της κοινωνίας.
Και, τελικώς, δημιούργησε ένα νέο αξιακό πλαίσιο το οποίο επέβαλλε στην κοινωνία που την καλλιέργησε. Πλέον, η δημοκρατία τελεί υπό κράτηση. Μπορώ να σκεφτώ πολλά παραδείγματα που το αποδεικνύουν αυτό: η έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου των πράξεων πολιτικών προσώπων, η ανομία σε ολόκληρες γειτονίες της πρωτεύουσας, οι απειλές και οι επεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, η αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο και η ανάδειξη του “εγώ” ως υπέρτατη αξία ακόμα και σε βάρος των άλλων…
Η επικράτηση ενός περίεργου αριστερισμού που με ορμητήριο το “άσυλο” των Πανεπιστημίων πλάθει προσωπικότητες που τελικά καταλήγουν να ενσαρκώνουν την εκτελεστική εξουσία.
Να αναδείξουμε το νόμο σαν αξία
Ναι, αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Η Ελλάδα της παρακμής. Της τυραννικής ασυδοσίας ή ασύδοτης τυραννίας. Όπου, δεν υπάρχει ουσιαστική ελευθερία ούτε καν στις απόψεις. Δεν είναι τυχαία η απόλυση δημοσιογράφου από μεγάλο κανάλι για άποψη που εξέφρασε.
Πολλές φορές συλλογίζομαι τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν το 1821, το 1912-13 και το 1940-41. Χύθηκε τόσο αίμα γι’αυτό που βιώνουμε σήμερα; Σε μια χώρα όπου υπέρτατη αξία είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στην οποία αναφέρεται ακόμα και ο εθνικός μας ύμνος. Πρέπει να αλλάξουμε. Να αναδείξουμε το νόμο σαν αξία που εγγυάται την ομαλή λειτουργία και ανάπτυξη της κοινωνίας και να πατάξουμε την ασυδοσία. Αλλιώς οι μέρες τις κοινωνίας μας θα είναι μετρημένες…
