Σύμφωνα με το λεξικό του Μπαμπινιώτη, ως θυσία ορίζουμε «τη στέρηση υλικών ή ηθικών αγαθών ή ενδεχομένως προσφορά και της ίδιας της ζωής, την οποία υφίσταται κάποιος για την επίτευξη ευγενούς και ανιδιοτελούς σκοπού».
Τη σημερινή εποχή η λέξη έχει αποπεμφθεί από το λεξιλόγιό μας γιατί τείνει να γίνει κενή περιεχομένου. Οι περισσότεροι Έλληνες έπαψαν να πιστεύουν σε έννοιες που έχουν ιδιαίτερη αξία, όπως η Πατρίδα, η Πίστη, η Οικογένεια, ο Συνάνθρωπος και γι’ αυτό αρνούνται να θυσιάσουν το οτιδήποτε προκειμένου να γίνουν κοινωνοί τους. Ένας ευτελής στόχος δεν απαιτεί θυσίες. Όταν δεν αναγνωρίζεις τα παραπάνω ως Ιερά και Όσια, δεν γίνεται να αγωνιστείς μέχρις εσχάτων «υπέρ Βωμών και Εστιών».
Επιπλέον, όσον αφορά τα απλά και καθημερινά, ένα μεγάλο μέρος των σύγχρονων Ελλήνων είναι μαθημένο στη λογική της ήσσονος προσπάθειας και του γρήγορου κέρδους, στην απομύζηση του κράτους και στον βιοπορισμό από τα επιδόματα (αυτό εννοείται πολλές φορές όχι από επιλογή). Έτσι δεν θυσιάζει την βόλεψή του και την καλοπέρασή του, προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην. Δυστυχώς όλα τα παραπάνω είναι συμπεριφορές πολλών ετών, οι οποίες οδήγησαν στο σήμερα.
Από την Έξοδο των προγόνων μας Μεσολογγιτών που τιμήσαμε την Κυριακή των Βαΐων, η οποία αποτέλεσε παγκόσμιο πρότυπο ηρωισμού, έως την εβδομάδα των Παθών του Θεανθρώπου που διανύουμε, διδασκόμαστε την θυσία. Διδασκόμαστε πως ένας Θεός κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος, «και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. 2:8) για να θυσιαστεί αγαπητικά για εμάς. Ο λαός στέκεται αμήχανος προς αυτήν τη γιορτή, γιατί τώρα δεν υπάρχουν στολισμένες πόλεις, πολύχρωμα λαμπάκια και ο ροδομάγουλος Santa. Γιατί από την αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ως το Πάσχα, ο δρόμος για την κορύφωση του δράματος, την Ανάσταση, προϋποθέτει το μαρτύριο και την θυσία.
Ως Έλληνες και Ορθόδοξοι, μαθημένοι στον ηρωικό και μαρτυρικό τρόπο ζωής, θυσιαζόμαστε για την Πίστη μας και δεν θυσιάζουμε άλλους, όπως γίνεται με άλλες θρησκείες. Ερχόμενοι προς το εκούσιο πάθος του Ιησού, προσδοκώντας ανάσταση νεκρών, ας αναλογιστούμε για ποια πράγματα αξίζει να θυσιαστούμε και ας αναλάβουμε το Σταυρό μας μέχρι την Ανάσταση, την οποία αναμένουμε προσωπικά και συλλογικά. Τέτοιες ώρες, η προσευχή μας ας συμπεριλάβει τους εμπερίστατους αδελφούς μας και μέσα σ’ αυτούς τους δυο φυλακισμένους συμπατριώτες μας, Άγγελο και Δημήτρη.
