Του Δημήτρη Παπαγεωργίου
Η σημερινή πολιτική της κυβέρνησης στο ζήτημα της Παιδείας, που διαμορφώνεται υπό την πολιτική ηγεσία του κ. Φίλη λειτουργεί ως μια “επανάληψη” παλαιότερων προσπαθειών σε κουμμουνιστικά κράτη να γκρεμιστεί κάθε είδους θεσμός, να σβηστεί κάθε είδος παράδοσης και να αποσοβηθεί κάθε περίπτωση ανάπτυξης μιας εθνικής και χριστιανικής ταυτότητας στους νέους Έλληνες.
Μία παρόμοια προσπάθεια γίνεται φυσικά και στο επίπεδο του Στρατού, κυρίως από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ με την άκριτη υποστήριξη ΌΛΩΝ των μέσω που ανήκουν στο κυβερνητικό κόμμα σε διάφορες περιθωριακές ομάδες τύπου “Δίκτυο Φαντάρων Σπάρτακος”. Η λογική του “πολίτη με στολή” είναι το κατεξοχήν όπλο που χρησιμοποιεί η αριστερά σε αυτές τις μορφές κοινωνικής μηχανικής της. Και σίγουρα αν και ακόμη δεν το λένε επισήμως, αλλά φαίνεται από τις προνομιακές σχέσεις ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ και των συν αυτώ με τους “αντιρρησίες συνείδησης, θα θελήσουν να καταργήσουν και την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία.
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος. Ο αντίλογος που πρέπει να υπάρχει και να εκφέρεται εκ μέρους της Δεξιάς. Ο αντίλογος που επί της ουσίας θέλει τον Στρατό ως μέρος της “υποχρεωτικής εκπαίδευσης” των νέων ανδρών της χώρας, που θέλει την θητεία τους όχι μόνον σαν μέρος της υπηρεσίας τους προς την πατρίδα αλλά ως μια ακόμη ευκαιρία για την καλλιέργεια των πλέον ευγενών χαρακτηριστικών που απαιτούνται για την λειτουργία μιας οργανωμένης κοινωνίας.
Ο αντίλογος που θέλει την Θητεία ως Παιδεία και την εκπαίδευση στα όπλα, την κατοχή του όπλου, την εξοικείωση με το όπλο ως την τελική τελετή ενηλικίωσης.
Αυτό που η αριστερά θέλει να χαρίσει με το δικαίωμα της ψήφου, αυτό που οι φιλελεύθεροι δεν μπορούν καν να αντιληφθούν διότι δεν αντιλαμβάνονται τις φάσεις της ανθρώπινης φύσης, αυτό που οι συντηρητικοί θα έπρεπε να ερευνούν, η ενσωμάτωση του ατόμου στην κοινωνία. Γιατί η στρατιωτική θητεία δεν είναι παρά η τελική υπογραφή στο συμβόλαιο μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας. Η υπόσχεση ότι το άτομο εάν κληθεί θα δώσει την ζωή του αλλά και θα πάρει την ζωή άλλων για να προστατεύσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της κοινότητας στην οποία ανήκει και η οποία ας μην κοροϊδευόμαστε οργανικά έχει ταυτιστεί με το Έθνος.
Δεν πρόκειται για κάποια πολιτική σύλληψη, για κάποιον νεωτερισμό. Είναι μέρος της ανθρώπινης εξέλιξης βαθιά εντυπωμένο στο συλλογικό ασυνείδητο. Το ένστικτο της αλληλοβοήθειας, όπως αναλύθηκε από τον Κροπότκιν που εξασφαλίζει μεγαλύτερες πιθανότητες συλλογικής επιβίωσης.
Το παράδειγμα της Αρχαίας Ελλάδας
Η αγωγή των νέων στην αρχαία Ελλάδα στηρίχθηκε σε στρατιωτικό υπόβαθρο. Στη Σπάρτη η αγωγή είναι κρατική και αποτελεί κύριο μέλημα της πολιτείας. Ο σκοπός είναι διπλός. Αφενός αυτή παρέχει έναν ηθικό κώδικα, στη καλλιέργεια της ιδέας της αφιέρωσης στη πατρίδα και την υπακοή στους νόμους, αφετέρου αποτελεί μια τεχνική προετοιμασίας σε ένα τρόπο ζωής, μια αγωγή στην πειθαρχία της ομαδικής στρατιωτικής ζωής και άσκηση στη πολεμική τέχνη. Ο σκοπός επιτυγχάνεται με μακρόχρονη εκπαίδευση από το 7ο έως το 20ο έτος της ηλικίας των Σπαρτιατών.
Σε αντίθεση προς τους Σπαρτιάτες οι Αθηναίοι, όπως παινεύεται στον Επιτάφιο ο Περικλής δεν είχαν ανάγκη να ασκούνται μια ολόκληρη ζωή προκειμένου να διαπρέψουν στον πόλεμο. Όλοι οι έφηβοι της Αθήνας περί το 18ο έτος της ηλικίας τους έκαναν θητεία δύο χρόνων φρουράς στα σύνορα σαν περίπολοι – φύλακες , όπου συντηρούνταν , παρατηρούσαν , σκεφτόντουσαν , αποφάσιζαν και δρούσαν τελείως μόνοι τους. Ο βασικότερος χώρος εκπαίδευσης των νέων της Αθήνας ήταν τα σύνορα με την Βοιωτία , τόπος ορεινός και άγριος που κατοικείτο μόνο από βοσκούς και κυνηγούς.
Από τον Ξενοφώντα και τον Πλάτωνα μαθαίνουμε ότι καθ’ όλη την διάρκεια της δοκιμασίας οι έφηβοι περνούσαν την ζωή τους στην ύπαιθρο. Η στρατιωτική προετοιμασία των εφήβων ήταν πολύπλευρη. Ο Πλάτωνας απαιτούσε οι νέοι να μαθαίνουν την τακτική του πολέμου, την πορεία και την τέχνη της στρατοπεδίας,
Η θητεία τους ήταν περίοδος εκπαίδευσης και τέλειας απομόνωσης από την οικογένεια τους και την κοινωνία και όπως είναι φυσικό θα πρέπει να επέφερε στους έφηβους αφόρητη ψυχική και σωματική κούραση , διότι για δύο χρόνια ήταν μακριά από την πόλη χωρίς να έχουν καμία κοινωνική επαφή , Παράλληλα ήταν υπεύθυνοι για την φύλαξη και ασφάλεια της Αθηναϊκής επικράτειας και μάθαιναν να χρησιμοποιούν οποιονδήποτε τρόπο η μέσον που θα τους έδινε την νίκη.
Ενάντια στην ισοπέδωση
Η αριστερά των τραμπούκων, των απλύτων και των κουκουλοφόρων έχει μεγάλο πρόβλημα με αυτό. Και αυτό γιατί παρόλο που πέτυχαν στα Πανεπιστήμια, πέτυχαν στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πέτυχαν παντού, σχεδόν απέτυχαν στο θέμα του Στρατού. Και έτσι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας συνεχίζει να θεωρεί τις ουτοπίες τους ως προϊόντα ιδεοληψίας. Και αυτό τους ενοχλεί. Ο Στρατός υπήρξε μια οργάνωση που ποτέ δεν πήραν εντελώς υπό τον έλεγχό τους.
Ο χαρακτήρας και η ψυχολογία τους, τους έκανε εν πολλοίς και σαφέστατα με εξαιρέσεις ανίκανους ή δίχως θέληση να μπουν στον στρατό και να κάνουν εκεί αυτό που έκαναν στα πανεπιστήμια, αφού προτιμούσαν τον κόσμο των βιβλίων από αυτόν της φυσικής προσπάθειας και της αυστηρότητας. Αποτέλεσμα, ο στρατός να παραμένει ένα από τα τελευταία κάστρα της ταυτότητας στην θάλασσα των αριστερίστικων θεσμών.
Επειδή δεν μπορούσατε να καταλάβετε τον στρατό, άρχισαν να τον δυσφημούν. Τράβηξαν στην λάσπη το όνομά του. Γι’ αυτό του επιτέθηκαν και του επιτίθενται οι διαμορφωτές της αριστερίστικης πολιτικής ατζέντας.. Και τους ακολουθούν οι διάφοροι mainstream όπως έχουν μάθει ως πρόβατα να κάνουν, με επιχείρημα τα “χαμένα χρόνια” της στρατιωτικής θητείας.
Οι στρατιώτες μπορούν να καθοδηγούνται μόνο με πειθαρχία, υπακοή και συντροφικότητα. Ένας αντι-εξουσιαστικός στρατός είναι αδιανόητος και ως εκ τούτου κάθε στρατιωτική οργάνωση είναι ο φυσικός εχθρός της ιδεολογίας τους. Επειδή διαψεύδει στην πράξη, στην πραγματικότητα τις θεωρητικές κατασκευές τους.
Και έτσι φτάσαμε στο σημείο σήμερα όπου οι νέοι άνδρες που μεγάλωσαν να είναι θηλυπρεπείς και να αμφισβητούν την εξουσία βρέθηκαν στους στρατώνες, όπου έμαθαν σε μήνες εκπαίδευσης αυτά που η κοινωνία απέφυγε να τους διδάξει για χρόνια. Οι στρατοί με τα γυμνάσια τους στους νέους, με τα καψώνια και τις φυσιολογικές σε κάθε οργανισμό που αποτελείται από ατελείς ανθρώπους έφεραν εις πέρας μια ανεκτίμητης αξίας εκπαιδευτική αποστολή
Εάν υπάρχει ακόμη κάποια αρρενωπότητα, τιμή και συντροφικότητα σήμερα, χρειάζεται ο έπαινος, πάνω από όλα στην εκπαίδευση που οι άνδρες λαμβάνουν στους στρατώνες. Εκεί όπου έμαθαν ότι ο ώμος του διπλανού είναι το καλύτερο καταφύγιο, εκεί όπου έχτισαν τις μόνες σχέσεις που δεν βασίστηκαν σε μια λογική “ωφέλους”.
Αυτή η εκπαίδευση ήταν ένα αγκάθι στο πλευρό τους. Έτσι επιτίθενται στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και προσπαθούν να την καταργήσουν. Όχι για στρατιωτικούς λόγους, αλλά επειδή η υπακοή και οι ασκήσεις δεν ταιριάζουν στην κοσμοθεασή τους.
Δεν αφορούσε ποτέ την αναμόρφωση του στρατού, πάντα είχε ως σκοπό το να υπηρετήσει τους ιδεολογικούς τους σκοπούς.
Καταργώντας την θητεία η επιχειρώντας να το κάνουν μάλλον θα κάνουν τεράστια ζημιά στις κοινωνίες μας.
Ξέρουμε ότι ένας άνδρας χρειάζεται να μπορεί να αντέξει τις φωνές του εκπαιδευτή – μόνο τα αγόρια και οι αδύναμοι “συζητούν”. Οι άνδρες δέχονται ή δρουν. Ο στρατός κάποτε το δίδασκε αυτό.
Από μία καθαρά στρατιωτική άποψη, η υποχρεωτική θητεία στην χώρα μας είναι σίγουρα απαραίτητη. Ακόμη και εάν δεν ήταν όμως θα έπρεπε να την κρατήσουμε. Γιατί είναι ο σημαντικότερος και μεγαλύτερος παιδαγωγός της νεολαίας, στον τελικό της στάδιο πριν αυτή βγεί μια και καλή στην κοινωνία.
