Μετά την αποτρόπαια και απολύτως καταδικαστέα επίθεση του νεαρού Ιρανο-Γερμανού στο Μόναχο, η κυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών τείνει στον ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό της οπλοκατοχής στην Γερμανία. Στην Ιταλία, η Δήμαρχος του Τορίνο ανακήρυξε την πόλη της «Πόλη χορτοφαγίας», με στόχο να προστατέψει την υγεία των πολιτών, του περιβάλλοντος και των ζώων. Επίσης στην Γερμανία η κυβέρνηση θα ξεκινήσει να εκπαιδεύει μουσουλμάνους εθελοντές ως ναυαγοσώστες σε πισίνες με την σύμφωνη γνώμη της ομοσπονδίας ναυαγοσωστών (BDS). Στην Γαλλία, μετά την τρομοκρατική επίθεση στην Μασσαλία, η κυβέρνηση και η αστυνομία, δήλωσαν πως ο τρομοκράτης είχε ψυχολογικά προβλήματα, δεν ήταν καλά και είχε δύσκολη ζωή. Στην Βρετανία, ένα ζευγάρι αντρών το οποίο χαρακτηρίστηκε «μεσανατολίτες», προσπάθησε να απαγάγει έναν Βρετανό αξιωματικό της Αεροπορίας, έξω από μια βάση στην περιοχή Norfolk. Η αστυνομία της περιοχής όμως, προσπάθησε να αποκρύψει την ταυτότητα των δραστών για λόγους πολιτικής ορθότητας.
Αυτά και πολλά, πολλά άλλα, μας επιτρέπουν να κάνουμε ένα zoomout για να δούμε μια μεγαλύτερη εικόνα. Είναι η εικόνα μιας πολιτικής και πολιτιστικής επικυριαρχίας των ιδεών της άκρας αριστεράς, τις οποίες πλέον εκφράζουν και εκφέρουν σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις με εξαίρεση ορισμένες Δεξιές και Ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η επικυριαρχία, είναι το πολυσυζητημένο αποτέλεσμα των ιδεών του πολιτιστικού Μαρξισμού. Στην πράξη, οι πολιτικές ελιτ της Ε.Ε θέλουν να εμφανίσουν το σημερινό statusquo των κρατών, ως μια safebubble μέσα στην οποία όλα θα πάνε καλά και όταν δεν πάνε καλά φταίνε είτε οι νεοναζί οι οποίοι μάλλον δεν ηττήθηκαν στον Β’ ΠΠ ή φταίνε οι υποστηρικτές της Πατριαρχίας και οι Συντηρητικοί. Πρόκειται για μια ροζ φούσκα μέσα στην οποία δημιουργούν ένα safespaceστο οποίο ασκούν μια κοινωνική μηχανική η οποία με την σειρά της, στόχο έχει να δημιουργήσει έναν ανθρωπότυπο συμβατό με την σοσιαλοφιλελεύθερη-αριστερή αντίληψη των πραγμάτων. Λιγότερο κάπνισμα στην ζωή μας, λιγότερο κρέας, καθόλου όπλα, καθόλου εθνική ταυτότητα, ενσωμάτωση ξένων (και ναι το εννοώ και με Φυλετιστική έννοια) με νόμους στους οποίους δεν έχεις άποψη, δημοψηφίσματα τα οποία πετούν στον κάλαθο των αχρήστων αν δεν τους αρέσουν, σκλήρυνση των νόμων για το κυνήγι, θετικές διακρίσεις για κάθε ομάδα ανθρώπων που με κάποιον τρόπο κατάφερε να εμφανιστεί ως έχουσα μια κάποια ιδιαιτερότητα, διαφορετικότητα ή υπήρξε για αιώνες θύμα bullying αλλά μέχρι τώρα δεν το είχε προσέξει κανείς και δεκάδες άλλες παρεμβάσεις για τις οποίες το πολιτικό σύστημα έχει την άποψη πως καλό είναι να μην έχουμε άποψη εμείς οι απλοί, θνητοί, φτηνοί (μάλλον) πολίτες. Για παράδειγμα η αγαπημένη των εγχώριων (υποτίθεται) συντηρητικών, η κυρία Μπακογιάννη, είχε πρόσφατα δηλώσει για το δημοψήφισμα σχετικά με το Brexit: «Τα δημοψηφίσματα διχάζουν τους λαούς. Γι ‘ αυτό δεν πιστεύω στα δημοψηφίσματα».
Έτσι φτάσαμε στην δημιουργία μιας γιγαντιαίας πολυεπίπεδης, ομόκεντρης ένωσης κυβερνήσεων της Ευρώπης, οι οποίες μοιράζονται την ίδια ιδεολογία και την ίδια λαγνεία για την εξουσία και την διαχείριση των μαζών, η οποία με την κοινωνική της μηχανική έχει υποβάλλει τις νέες γενιές σε ένα Pussyfication το οποίο είναι δύσκολο να ανατραπεί. Δεν πρόκειται απλά για μια ένωση η οποία θα μειώσει τους δασμούς και θα διευκολύνει το εμπόριο, ούτε απλά θα φέρει κοντά τους ανθρώπους (αχ τι γλυκό) και θα γνωρίσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον. Αντιθέτως, η κυρίαρχη κουλτούρα επιβάλει την οριστική αναμόρφωση των Εθνών και όχι απλά των κρατών. Αυτή η «ροζ φούσκα ασφαλείας» δεν παύει όμως, να είναι απλά μια ροζ φούσκα.
