Οι εκλογές στις ΗΠΑ ολοκληρώθηκαν με μεγαλειώδη νίκη του υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ έναντι της αντιπάλου του Χιλαρυ Κλίντον
Η νίκη αυτή ήταν παντελώς απροσδόκητη για την πολιτική ελίτ της καθεστηκυιας τάξης πραγμάτων, πλήρως όμως αναμενόμενη για τους έστω και ελάχιστα γνωρίζοντες και συναισθανόμενους την μεταστροφή που ήδη λαμβάνει χώρα στο παγκόσμιο γιγνεθσαι, συνιστώσα γροθιά στο μαλακό υπογάστριο της εν λόγω ελίτ.
Η νίκη Τραμπ σε συνέχεια της έπισης απροσδόκητης για την πολιτική και οικονομική νομενκλατούρα των Βρυξελλών επικράτησης του brexit, σηματοδοτεί παγκοσμίως την στροφή στην εθνική πολιτική. Οριοθετεί την έναρξη της νίκης των εθνών έναντι της παγκοσμιοποίησης. Ακολουθεί – και να είστε σίγουροι για αυτό – η Αυστρία και η Γαλλία.
Γιατι όμως τούτο;
Η απάντηση είναι τόσο απλή που στους ευρισκόμενους εν απολυτω συγχύσει εγκεφάλους των επαϊόντων πολιτικών, οικονομολόγων και αναλυτών της άρχουσας ελίτ, ομοιάζει με απάντηση πεντάχρονου παιδιού·
Γιατί η εθνική αστική τάξη κάθε χώρας έχει πλέον απηυδήσει! Η συνεχώς συμπιεζόμενη αστική τάξη, θεμέλιο της αστικής δημοκρατίας αποτελεί τον κατεξοχήν στόχο της νέας πολτικης και οικονομικής ελίτ, προκειμένου να λάβει σάρκα και οστά η παγκοσμιοποίηση. Προκειμένου δε να καταλυθεί εν τοις πραγμασι η δημοκρατία, ώστε όλοι να ανήκουμε σε ένα «έθνος», ήτοι να μετατραπούμε σε παγκόσμιους πολίτες χωρίς να φέρουμε τα ιδιαίτερα εθνολογικά μας χαρακτηριστικά, υποκείμενοι σε μια κεντρική κυβέρνηση και με ανύπαρκτα τα ατομικά μας δικαιώματα, απαιτείται η πλήρης αποδόμηση και διάλυση της εθνικής αστικής τάξης κάθε χώρας του δυτικού κόσμου.
Ο πλούτος αναδιανέμεται στους ήδη υπάρχοντες πλούσιους και η αστική τάξη πνέει τα λοισθια, μετατρεπόμενη σε φτωχό εργατικό δυναμικό. Ακόμη όμως και τούτο, ήτοι η συνεχής οικονομική συμπίεση της εθνικής αστικής τάξης των χωρών του δυτικού κόσμου, δεν αρκούσε για να ανάψει η σπίθα της αντεπίθεσης της, αφού μέχρι πρότινος κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, όντας διχασμένη σε φατρίες και επιμέρους συμφέροντα.
Η σπίθα άναψε με ένα και μοναδικό πράγμα! Την εν τοις πραγμασι απόπειρα αλλοίωσης της εθνικής της ταυτότητας, γεγονός που πυροδοτήθηκε εξ αφορμής της μεταναστευτικής πολιτικής της Ευρώπης των Βρυξελλών και των τραπεζών.
Οι στρατοί μεταναστών και προσφύγων, ισλαμιστών στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ο πόλεμος με το «ισλαμικό κράτος» και οι εκατόμβες νεκρών – θυμάτων τρομοκρατικών επιθέσεων,απετέλεσαν την ένεση αδρεναλίνης στο πλαδαρό κορμί της ευρωπαϊκής αστικής τάξης και κατ´ επέκταση και της αμερικανικής.
Ο Άγγλος διαισθάνθηκε ότι κυβερνάται από τον Γερμανό και τις Βρυξέλλες και έτσι ψήφισε το brexit! Ο Γάλλος θα κάνει το ίδιο! Ο Αυστριακός θα ψηφίσει το κόμμα εκείνο που θα οχυρώσει τα σύνορα της χώρας του. Ο Ούγγρος θα πράξει το αυτό, κοκ.
Ο αμερικανός ψηφοφόρος, όντας ήδη αηδιασμένος από το αμαρτωλό παρελθόν που εκπροσωπούσε η Κα Κλίντον, ήτοι το ίδιο το σύστημα, προτίμησε να δώσει την ψήφο του στον «τρελό» Τραμπ, ο οποίος δεν υποσχέθηκε τίποτα άλλο παρά το δικαίωμα στον μέσο αμερικανό, ήτοι τον κατεξοχήν εκπρόσωπο της αστικής τάξης, να ζει αξιοπρεπώς και χωρίς κίνδυνο για την ζωή του. Χωρίς να έχει δίπλα του τον λαθρομετανάστη, ο οποίος μπορεί να του αφαιρέσει είτε την εργασία του είτε ακόμη και την ίδια του την ζωή, ποσω μάλλον όταν αυτός είναι ισλαμιστής, ήτοι κατεξοχήν εχθρός του δυτικού κόσμου και ο,τι εκπροσωπεί αυτός.
Το ερώτημα βεβαίως που δύναται να τεθεί είναι το κάτωθι· Και αν στην Ευρώπη, στην οποία πρώτα δημιουργήθηκαν τα έθνη και μετά τα κράτη υπάρχει εθνική αστική τάξη σε κάθε χώρα – μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης, η οποία έστω και αργά δείχνει σημάδια αφύπνισης, πως μπορεί να λαμβάνει χώρα το ίδιο φαινόμενο και τις ΗΠΑ, οι οποίες πρώτα έγιναν κράτος και εν συνέχεια έθνος;
Η απάντηση είναι και πάλι απλή. Οι ΗΠΑ, καιτοι κράτος μόλις 240 ετών και μάλιστα συνοθύλευμα μεταναστών,κατόρθωσε με συστηματική διαδικασία και φυσικά μέσω της παγκόσμιας κυριαρχίας της να δημιουργήσει τις απόλυτες συνθήκες ώστε να τονώσει το εθνικό φρόνημα των πολιτών της. Οι ΗΠΑ εδώ και αρκετές δεκαετίες είναι μακράν η πιο εθνικιστική χώρα του κόσμου, αφού προέχει πάντα το συμφέρον του αμερικανικού λαού – έθνους!
Ως εκ τούτου, ο αμερικανός πολίτης, μετανάστης από τις ρίζες του, 1ης, 2ης μέχρι και 10ης γενεάς, αισθάνεται σήμερα πρώτα υπερηφανος αμερικανός, για ο,τι πρεσβεύει η σπουδαία χώρα του και μετά οτιδήποτε άλλο. Άρα όχι απλά υφίσταται εθνική αστική τάξη στις ΗΠΑ, αλλά είναι και εκεί – όπως σε κάθε δημοκρατία – το θεμέλιο του πολιτεύματος της.
Ο πόλεμος βέβαια με την ελίτ θα είναι ιδιαίτερα σκληρός. Ήδη, τόσο μετά το brexit, όσο και μετά την νίκη Τραμπ, η πολιτική και οικονομική ελίτ διοργάνωσε πάραυτα πορείες διαμαρτυρίας των ηττημένων (!!), με σκοπό την ανατροπή του εκλογικού αποτελέσματος, δείχνοντας έτσι το πραγματικό της πρόσωπο και το ποσο σέβεται τον θεσμό της δημοκρατίας ….
Ως προς την χώρα μας, η οποία – κατα την άποψη του γράφοντος – ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε εν τοις πραγμασι την συμμαχία της με την υπερδύναμη που λέγεται ΗΠΑ, αλλά πάντα διακατέχετο από το αντιαμερικανικό σύνδρομο της αριστερής ιδεοληψίας, ουδολως και θεωρώ πως με τους υπάρχοντες εθνομηδενιστές κυβερνώντες θα υπάρξει εκμετάλλευση της νίκης Τραμπ. Ούτε φυσικά και με την ΝΔ του κου Μητσοτάκη, ο οποίος έσπευσε να σχολιάσει αρνητικά την εκλογή Τραμπ, ωσαν να ήταν πρόεδρος αριστερού κόμματος.
Είναι όμως και κάτι ακόμη που ενοχλεί με την νίκη Τραμπ. Και τούτο δεν είναι τίποτα άλλο από τον στυγνό ειλικρινή ρεαλισμό του τελευταίου, που έρχεται να συντρίψει το οικοδόμημα της σύγχρονης πολτικης ορθότητας η οποία καταδυναστεύει τον δυτικό κόσμο.
Η εικόνα ενός άνδρα ο οποίος είναι πραγματικό αρσενικό, ομιλεί για γυναίκες, χρήματα και ακριβά γούστα και μέμφεται τις θρησκευτικές και σεξουαλικές «μειονότητες», αποτελεί τον πολιορκητικό κριό για την άλωση του κάστρου της πολιτικής ορθότητας.Βάρβαρο και άξεστο τον θεωρούν οι «δήθεν σεβόμενοι τα ατομικά δικαιώματα» ελιτιστες.
Για εμάς είναι επιστροφή σε πατροπαράδοτες αξίες, όπου ο άντρας είναι άντρας και ο ισλαμιστής εχθρός!
Για εμάς είναι στροφή στην εθνική πολιτική, με την οποία θα καταρρεύσει το σάπιο σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Γιατί τίποτα απολύτως δέν έχει μεγαλύτερη δύναμη από το έθνος και σε αυτήν την αρένα μετριούνται οι αρετές του κάθε λαού!
Εξάλλου, όπως και ο Κωστής Παλαμας έχει γράψει «Τό μεγαλείο δέν μετριέται μέ τό στρέμμα άλλά μέ τής καρδιάς τό πύρωμα καί μέ τό αίμα»!
