Το ουσιαστικό πρόβλημα με την Ν.Δ, δεν είναι η υπερδιεύρυνση της προς την κεντροαριστερά. Δεν είναι απλά το ότι αποτελεί ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, δεν είναι πως δεν αποτελεί Δεξιό κόμμα ή ότι τα στελέχη της διατυμπανίζουν πως είναι η μεγάλη δύναμη του κέντρου. Το πρόβλημα με την Ν.Δ βρίσκεται στο ότι επιτίθεται ιδεολογικά στην Δεξιά και μάλιστα σε όλες τις μορφές και τα ρεύματα της Δεξιάς.
Διότι είτε πρόκειται για το λαθρομεταναστευτικό, για το οποίο ο Μητσοτάκης ”κατήγγειλε” τον Ορμπάν , είτε πρόκειται για την δουλικότητα προς την αριστερά (”δεν είναι αυτό αριστερά” είπε πρόσφατα για τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ καραμέλα των στελεχών της είναι πως σέβονται τους αγώνες της αριστεράς), είτε πρόκειται για την παιδεία (ναι δεν είναι πελάτες οι μαθητές), η Ν.Δ δεν συντηρεί πουθενά τις αξίες εκείνες που θεωρητικά ανήκουν στην Δεξιά. Ακόμα και όταν μιλάμε για καπιταλιστική Δεξιά, η Ν.Δ θέλει να ”τελειώσει τον μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού”, ακόμα και όταν μιλάμε για Πατριωτική Δεξιά όπως εκείνη του Κρανιδιώτη ή του αντιπεριφερειάρχη Χίου, η Ν.Δ συμπεριφέρεται σα να μισεί την Δεξιά τόσο πολύ, που δεν ενδιαφέρεται καν για την εκλογική ισχύ των Δεξιών. Δηλαδή όχι απλά προσπαθεί να κλέψει ψήφους από το κέντρο και την κεντροαριστερά, το οποίο έχει μια λογική ένεκα πολυσυλλεκτικότητας και πολιτικού τοπίου, αλλά προσπαθεί να οδηγήσει τις όποιες Δεξιές ιδεολογικές αρχές, σε ήττα. Είναι, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ιδεολογικά εκτός της Δεξιάς ατζέντας, όπως και αν την αντιλαμβάνεται κάποιος, καθώς τα ηγετικά της στελέχη δε βλέπουν πέρα από την μύτη τους. Η άνοδος της Δεξιάς και μάλιστα της πατριωτικής/εθνοκεντρικής και ταυτοτικής, όχι μόνο στην Δύση αλλά πλέον και στην Ασία (στις Φιλιππίνες, την Ιαπωνία, την Σιγκαπούρη, την Ταυλάνδη και την Βιρμανία για παράδειγμα), είναι το next big thing στην πολιτική σκακιέρα. Και όμως η Ν.Δ συμπεριφέρεται σαν ένα φεουδαρχικό λόμπι που προσπαθεί να κρατήσει τα ηνία μέσα σε ένα λασποχώρι όπως το ελληνικό κράτος.
Θα περίμενε κανείς πως αν η πολιτική και ψηφοθηρική ανάγκη ανάγκασε την Ν.Δ σε διεύρυνση προς την κεντροαριστερά, τουλάχιστον εκείνη θα προσπαθούσε να επενδύσει στην υπεράσπιση απόψεων, αρχών και θέσεων της Δεξιάς όπως η ατομική πρωτοβουλία, ο περιορισμός των αμβλώσεων, η Εθνική ταυτότητα, η Χριστιανική ταυτότητα και γιατί όχι να εισέλθει σε τομείς από τους οποίους απουσιάζει ο εγχώριος πολιτικός κόσμος όπως η βιοηθική, η νέα τεχνολογία, η ιδιωτική δικαιοσύνη, η αποκέντρωση της αστυνόμευσης, η οπλοκατοχή και πολλά ακόμα. Θα μπορούσε δηλαδή τουλάχιστον να χαράξει μια Δεξιά ιδεολογική στρατηγική για το μέλλον, με απώτερο σκοπό την ανατροπή της αριστεροποίησης του Έθνους. Η Ν.Δ επέλεξε να μην εκφράζει και να μην εκφράζεται από τις συντηρητικές θέσεις και αρχές, εξ ου και το κενό στα Δεξιά της, όταν αυτό όμως καλυφθεί, θα αποτελέσει και την πολιτική της ταφόπλακα.
