Η μεγάλη επιτυχία του VOX στην Ισπανία και το ποσοστό άνω του 10% που συγκέντρωσε, εκλέγοντας 24 βουλευτές, «σόκαρε» άλλη μια φορά τις ευρωπαϊκές ελίτ, που δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι το φαινόμενο αυτό είναι φυσικό επακόλουθο των ασύμβατων με τη βούληση των ευρωπαϊκών εθνών πολιτικών τους.
Πλέον τα πράγματα έχουν πάρει μία ορμητική και αδυσώπητη τροπή, καθώς το VOX είναι ένα κόμμα που μόλις προ δύο ετών δεν συγκέντρωνε ούτε 0,5% των προτιμήσεων των Ισπανών ψηφοφόρων. Αντίστοιχη περίπτωση είναι αυτή της Δανίας και του κόμματος της Νέας Δεξιάς, όπου όμως προϋπόθεση συμμετοχής στις ευρωεκλογές είναι η συγκέντρωση 70.000 υπογραφών. Ούτως ή άλλως, όμως, ως προς τη Δανία, το Λαϊκό Κόμμα της χώρας έχει ήδη συνάψει συμφωνία με την Εναλλακτική για τη Γερμανία, τη Λέγκα του Σαλβίνι και το Κόμμα των Φινλανδών για σχηματισμό μίας νέας ισχυρής συμμαχίας στο νέο Ευρωκοινοβούλιο του Μαΐου, μαζί και με τους Ελευθεριακούς της Αυστρίας. Αν σε αυτή τη συμμαχία προστεθούν και ο Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν και τα υπόλοιπα κόμματα της σημερινής ευρωομάδος «Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας», όπως και το Κόμμα του Brexit του Νάιτζελ Φάρατζ, τότε θα μιλάμε για ένα πανίσχυρο μπλοκ. Αξιοσημείωτο ωστόσο είναι ότι την ίδια στιγμή αναπτύσσονται στον χώρο της συντηρητικής και πατριωτικής Δεξιάς και άλλα κόμματα, που διαφοροποιούνται εντός του ευρύτερου ευρωσκεπτικιστικού χώρου. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την ανέλιξη και την εκλογή περισσοτέρων του ενός κομμάτων αυτού του χώρου. Η ατζέντα μίας νέας Δεξιάς στην Ευρώπη ξεδιπλώνεται. Αμφισβητεί πια ανοικτά τις οικονομικές πολιτικές του λεγόμενου «κεντροδεξιού» φάσματος, αυτού που συγκροτεί το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, και δεν διστάζει να αναφερθεί σε ζητήματα που μέχρι σήμερα εθεωρούντο ταμπού. Θέματα, όπως ο αντιφεμινισμός, η οπλοκατοχή, η αυτοάμυνα, οι αμβλώσεις, η άμυνα απέναντι στη δημογραφική αλλοίωση που προκαλεί η μετανάστευση, και η επιστροφή στις παραδοσιακές χριστιανικές αξίες, θίγονται πλέον ανοικτά. Αυτό, σε συνδυασμό με ελευθεριακές θέσεις ως προς την οικονομία, συνθέτει έναν νέο πόλο, ο οποίος συγκρούεται τόσο στα κοινωνικά όσο και στα οικονομικά ζητήματα με τις θέσεις που μέχρι σήμερα υπαγορεύονταν άνευ αντιλόγου από τις Βρυξέλλες.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που σύσσωμη η ανίερη συμμαχία των Σοσιαλδημοκρατών με την Κεντροδεξιά χαρακτηρίζει αυτό το ισχυρό ρεύμα αμφισβήτησης «λαϊκισμό». Στην πραγματικότητα, λαϊκιστές είναι οι ίδιοι, αφού, χρησιμοποιώντας την παντοκρατορία τους στα ΜΜΕ, προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή των Ευρωπαίων μακριά από τα βασανιστικά προβλήματα που προκάλεσαν. Προβλήματα όπως ο εποικισμός των κρατών-μελών από μουσουλμάνους, αλλά και η υπερφορολόγηση, που διαλύει τη μεσαία τάξη και κτίζει ένα πρεκαριάτο, ως νέο υποκείμενο ενός συγκεντρωτικού νεοσοβιετικού υπερκράτους. Δεν θα τους περάσει και καλό θα είναι να το συνειδητοποιήσουν.
