Η πολιτική δεν είναι αστεία υπόθεση. Από αυτήν εξαρτώνται πολλά πράγματα που αφορούν το σύνολο μιας κοινωνίας. Όμως το πως μπορεί να γίνει κάποιος μεγάλος πολιτικός είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.
Για την ακρίβεια τί εννοούμε ως μεγάλο πολιτικό; Τον διορατικό, τον ικανό ή αυτόν που έχει αποδοχή στο κοινό;
Μάλλον το δεύτερο αν κρίνουμε από τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν οι Έλληνες την κάλπη. Οι νόμοι της αγοράς κυριαρχούν πλήρως στον πολιτικό στίβο. Ο πολιτικός “πουλάει” και το εκλογικό σώμα αγοράζει. Και αν του αρέσει το προϊόν αγοράζει πολύ και για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας (11 έτη) ήταν ο Ανδρέας Γ.Παπανδρέου. Ο “Ανδρέας” όπως τον αποκαλούσε ο κόσμος ήταν πολύ έξυπνος και αντιλαμβανόταν τί ήθελε ο κόσμος. Μετά από ένα κράτος δεξιάς 30 ετών, ο Ανδρέας πιάνοντας το σφυγμό μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος πούλησε “αριστεροσύνη”, ” αντιαμερικανισμό”, “αντιευρωπαϊσμό” και “αλλαγή προς τα αριστερά”. Ο κόσμος κουρασμένος από το αστυνομικό δεξιό κράτος αγόρασε το προϊόν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο λόγος του Ανδρέα καθήλωνε τα πλήθη και οι άλλαγές που έκανε άρχισαν να αρέσουν: πήρε φιλελεύθερα μέτρα σε κοινωνικά ζητήματα, έπαιρνε πακέτα στήριξης από την ΕΟΚ (την οποία υποτίθεται πως αρχικά δεν ήθελε). Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν φάνηκαν τα αποτελέσματα: αύξηση της αναξιοκρατίας, του κομματικού κράτους, της διαφθοράς, της πατρωνείας κλπ. Όλα αυτά αποτέλεσαν την αρχή της ηθικής κατάπτωσης της χώρας για την οποία ο επί 11 έτη πρωθυπουργός φέρει κάποια ευθύνη αλλά όχι τη μοναδική. Οι επόμενοι πρωθυπουργοί τόσο από το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα όσο και από τη συντηρητική ΝΔ ακολούθησαν το παράδειγμα του Ανδρέα και άρχισαν να πουλάνε στον κόσμο αυτό που ήθελε να ακούσει και να ακολουθούν πολιτικές που απέβλεπαν σε βραχυπρόθεσμα οφέλη για να πάρουν την ψήφο του εκλογικού σώματος στις εκλογές.
Η βιτρίνα έγινε πιο σημαντική από την ουσία. Και μάλιστα συνοδευόταν από προσφορές (διορισμοί, ρουσφέτια κλπ) που εξασφάλιζαν την καλή της εικόνα προς τα έξω. Μόνο, που τελικά όλο αυτό συνέβαλε και στην οικονομική εξαθλίωση της χώρας καθώς ο κόσμος ψήφιζε όποιον του έταζε περισσότερα. Τον πιο “λαοπλάνο”, τον πιο “αδίστακτο”.
Θα έλεγε κανείς πως γυρίσαμε στην Αθήνα του 425πΧ. Στην Αθήνα των δημαγωγών. Στην πόλη όπου ο λαός ήταν όμηρος στη βούληση του Κλέωνα του βυρσοδέψη. Και από τον Χρυσό αιώνα οδηγήθηκε στη Σικελική καταστροφή.
Αλλά τί λέω. Αφού όλοι το ξέρουν. Η ιστορία είναι που επαναλαμβάνεται…
