Η επιτυχία της νεαρής Ελληνίδας, Άννας Κορακάκη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο είναι εκπληκτική. Πρόκειται για την πρώτη Ελληνίδα που παίρνει χρυσό μετάλλιο στο άθλημα της σκοποβολής, την πρώτη γυναίκα που παίρνει δύο μετάλλια σε αυτό το άθλημα και την μεγαλύτερη επιτυχία ελληνικής αποστολής στην σκοποβολή, από το 1930. Όπως η ίδια ανέφερε όλα αυτά τα οφείλει στον αστυνομικό πατέρα της και την οικογένεια της.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η είδηση αυτή έκανε τις φεμινίστριες της χώρας να θέλουν να μαστιγώσουν ένα betamale και τους αριστερούς να φρίξουν μη μπορώντας να ανεχτούν πως στο ίδιο πλάνο συνυπάρχουν όπλα, η ελληνική σημαία, μια πανέμορφη αθλήτρια, ένας αστυνομικός, η ιδιωτική πρωτοβουλία και ένα χρυσό μετάλλιο. Σε ένα αμόκ αριστερισμού, διαβάσαμε πως τα όπλα φέρνουν βία, υποτιμητικά αστεία για το επίθετο της αθλήτριας, προσπάθειες υποβιβασμού της επιτυχίας της, προσπάθειες κατευνασμού των επευφημιών ημών των θαυμαστών και ακόμα πως η σκοποβολή δεν είναι άθλημα διότι μπορούν να το κάνουν και χοντροί. Σε αυτό ας τους απαντήσει κάποιος αθλητής του Σούμο.
Πέραν της επιτυχίας της Ελληνίδας αθλήτριας υπάρχουν και άλλα καλά νέα. Είναι αναμφιβόλως αποδεκτό πως βρισκόμαστε εν μέσω ενός πολιτιστικού πολέμου με την Αριστερά και πως οι αριστεροί είναι μαέστροι στην αποδόμηση των συνεκτικών ιστών της κοινωνίας. Ωστόσο η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί μια μεγάλη συντηρητική και Δεξιά νίκη. Αφενός η ίδια η αθλήτρια, όποια ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση και εάν έχει η ίδια, αποτελεί τρανό παράδειγμα και επιβεβαίωση του πως η υγιής Ελληνική οικογένεια γεννάει μοντέλα επιτυχίας και υποδείγματα ανθρωπότυπου και αισθητικής, αφετέρου η ανταπόκριση τόσο στο διαδίκτυο όσο και εκτός αυτού, ήταν εκπληκτική. Κυριολεκτικά χιλιάδες άνθρωποι στάθηκαν στο πλευρό της με μηνύματα συμπαράστασης και συγχαρητηρίων, ενώ κάθε φορά που κάποιος αριστερός προσπαθούσε με αστεία επιχειρήματα να υποβαθμίσει το γεγονός ή τα πρόσωπα, άκουγε κυριολεκτικά τα εξ αμάξης. Διότι όσο και αν οι «εργαστηριακές» έρευνες της αριστεράς έχουν δείξει πως τα πάντα είναι προϊόν μιας καταπίεσης, οι άνθρωποι θα αναιρούν τις αστείες αυτές θεωρίες διότι είμαστε προγραμματισμένοι και καλλιεργημένοι να συγχαίρουμε, να θαυμάζουμε και να επιθυμούμε την ομορφιά, την επιτυχία και το κάλλος.
Η επιτυχία της αθλήτριας συνοδεύτηκε από την γελοία προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης της από τις δημοτικές αρχές της πόλης της και από πολιτικούς που εδώ και δεκαετίες έχουν αφήσει το άθλημα της σκοποβολής εγκλωβισμένο σε ένα στενό και τριτοκοσμικό νομικό πλαίσιο, εμποδίζοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία να το εξελίξει και να το προωθήσει καταλλήλως, ενώ το μίσος των αριστερών για την οπλοκατοχή, ο φόβος των πολιτικών για ενδεχόμενο πολιτικό κόστος σε περίπτωση αναφοράς τους υπερ των όπλων, έχουν δημιουργήσει την αίσθηση πως όποιος ασχολείται ή κατέχει όπλο, είναι εν δυνάμει παρανοϊκός δολοφόνος και τρομοκράτης. Ξαφνικά εξαφανίστηκαν οι απόψεις αυτές και την θέση τους έλαβαν συγχαρητήρια τουίτ και δηλώσεις σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας!!!
Η νεαρή Ολυμπιονίκης, κόρη αστυνομικού, είναι ότι μισεί η Αριστερά. Γυναίκα της επαρχίας η οποία ακολουθώντας τον αθλητισμό με την βοήθεια του πατέρα της, έφερε σε μικρή ηλικία μια παγκόσμια πρωτιά σε ένα πολεμικό και αριστοκρατικό άθλημα. Η φεμινιστική και νεομαρξιστική μετάφραση είναι: «βλάχα κόρη μπάτσου πετυχαίνει πρωτιά σε φασιστικό άθλημα κατά την διάρκεια καπιταλιστικών αγώνων». Το πρόβλημα (τους) είναι πως η κοπελίτσα αυτή ανατρέπει και γελοιοποιεί αθέλητα την θεωρία που θέλει την γυναίκα θύμα της Πατριαρχικής συντηρητικής, χριστιανικής οικογένειας και την σκοποβολή βίαιο άθλημα. Αντιθέτως φυσικά η σκοποβολή είναι λιγότερο βίαιη από το πόλο ή το ποδόσφαιρο μιας και δεν έχει σωματική επαφή. Είναι άθλημα εξαιρετικής ευφυΐας στο οποίο ο αθλητής καλείται να δαμάσει την μηχανική συσκευή που κρατάει, να συγχρονίσει σώμα και μυαλό, να γίνει ένα με το μέταλλο, να αδειάσει το νου του από οτιδήποτε άλλο και να πλήξει το στόχο στο κέντρο.
Όσο λοιπόν και η αριστερά να μισεί την αριστεία, την ομορφιά, την οικογένεια, την δυνατή γυναίκα και τα όπλα, τόσο εμείς θα επιθυμούμε μια Κορακάκη. Διότι έτσι τις θέλουμε τις γυναίκες, να παίρνουν πρωτιές με το όπλο τους, σε αντίθεση με τα κόμπλεξ και την θυματοποίηση των φεμινιστριών.
