Όποιος παρακολουθεί από κοντά τις πολιτικές εξελίξεις ευρωπαϊκώς, αντιλαμβάνεται ότι η δράση της ΕΕ κατά των λαών της έχει φέρει αντίδραση. Αυτή την υγιή αντίδραση που είχαν πάντα οι ευρωπαϊκοί λαοί μέσα στους αιώνες, για να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους και τα αδιέξοδά τους. Αν αυτός ο πολιτισμός τελικά επικράτησε στον κόσμο ήταν γιατί ακριβώς είχε την δυνατότητα να ελίσσεται, να αντιδρά στο στρεβλό, να μετατρέπει το λάθος σε δημιουργία.
Όποιος διαβάσει ευρωπαϊκή ιστορία είναι εύκολο να αντιληφθεί πώς η οργάνωση της κοινωνίας της σε έθνη, σε κοινωνίες δηλαδή, όπου ίσχυε το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο και οι κοινές ιστορικές αναφορές, λειτούργησε ως ισχυρός συνεκτικός κρίκος, για να νικήσει τους εχθρούς της και για να δημιουργήσει. Είναι αυτή η εθνική ταυτότητα που οδήγησε σε Έθνη-Κράτη, σε δημοκρατίες, που στηρίχθηκαν στην εθνική κυριαρχία και αυτοδιάθεση των λαών, στην πρόοδο στις τέχνες και στα γράμματα. Από την Αρχαιότητα με την οργάνωση της πόλης-Κράτους ως τις ημέρες μας. Και αυτόν τον συνεκτικό κρίκο είναι που θέλουν να σπάσουν τα τελευταία χρόνια, όσοι ελπίζουν σε μία πολτοποίηση των λαών, σε μία συντριβή τους μέσα στον μύλο της παγκοσμιοποίησης.
Πανευρωπαϊκά δημιουργείται πλέον μία συμμαχία πατριωτικών δυνάμεων, η οποία μέρα με την ημέρα γίνεται όλο και πιο δυνατή. Απέναντί της βέβαια έχει όλο το φασιστικό κατεστημένο της πολιτικής ορθότητας, της πολυπολιτισμικής ανοησίας και της κατάλυσης των εθνών της Ευρώπης, των δυνάμεων δηλαδή που αποτέλεσαν την κινητήριο δύναμη της, την βάση του πολιτισμού της και την αιτία της προόδου της. Οι δυνάμεις αυτές συσπειρώνονται, συνεργάζονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πολλές συγκυβερνούν ή έχουν ισχυρές δυνάμεις στα Κοινοβούλια. Σκοπός τους η προστασία των ευρωπαϊκών κεκτημένων μέσα στους αιώνες, η προστασία του πολιτισμού και της ταυτότητας του κάθε ευρωπαϊκού λαού ξεχωριστά. Γιατί αυτά συνιστούν αυτόν το πανέμορφο και θαυμαστό ευρωπαϊκό πολιτισμό, που έγινε οικουμενικός. Φαίνεται ότι μία ελπίδα γεννιέται.
Ελπίζω ότι σε αυτόν τον πόλεμο ανάμεσα σε ευρωπαϊκά έθνη και υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, ανάμεσα σε ευρωπαϊκούς λαούς και απρόσωπους μηχανισμούς, ανάμεσα στην ουσία της Ευρώπης και το multi-culti παγκοσμιοποιημένο μπλέντερ, νικητής θα βγει για μία ακόμη φορά η πραγματική Ευρώπη, η Ευρώπη των Εθνών και όχι η δήθεν «Ευρώπη» των Διεθνών.
