Η απογοήτευση είναι διάχυτη σε όλη τη χώρα και συνεπακόλουθα η απελπισία. Είναι γεγονός πως αν σκεφτούμε την κατάσταση που έχουμε περιέλθει, δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε. Το πολιτικό προσωπικό μας έχει προδώσει επανειλημμένως και δεν φαίνεται να αναδύονται καινούριες δυνάμεις ή πρόσωπα ικανά να ανατρέψουν και να αντιστρέψουν την κατάσταση. Τα ίδια συμβαίνουν και με το εξωτερικό μέτωπο. Το κράτος – συμμορία μας απειλεί διαρκώς, η γειτονιά βράζει και η παγκόσμια σκακιέρα έχει πάρει φωτιά.
Την χειρότερη ίσως χρονική στιγμή της ιστορίας μας, κατά την οποία διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξή μας, βρισκόμαστε να έχουμε τη χειρότερη κυβέρνηση από καταβολής ελληνικού κράτους. Η διάβρωση του φρονήματος και του ήθους και η προπαγάνδα που δεχόμαστε τις τελευταίες δεκαετίες από την τηλοψία ώστε να αποδεχθούμε ως προοδευτικά τα αρρωστημένα πρότυπα που παρουσιάζουν, έφεραν ως φυσική εξέλιξη αυτά που βιώνουμε.
Για να ανατραπεί η κατάσταση χρειάζονται δραστικές λύσεις, χρειάζεται επανάσταση! Μια επανάσταση με στέρεες βάσεις, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση. Μια επανάσταση που ονειρεύομαι να έρθει από τις κούνιες, τα θρανία και τις κολυμβήθρες! Εκεί που μπορούμε να σπείρουμε σήμερα και να περιμένουμε τον θερισμό…
Από τις κούνιες, εννοώ το σπίτι, το οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού. Από παιδιά που θα μεγαλώνουν σε μια πυρηνική οικογένεια με γονείς που θα απαρτίζονται από άρρεν και θήλυ, που δεν θα τα βλέπουν ως έπαθλο, ως αγγαρεία, ή ως μέσο επίδειξης και κάλυψης των δικών τους ανασφαλειών και των δικών τους χαμένων ονείρων.
Από τα θρανία, εννοώ το σχολείο. Ένα σχολείο με κατεύθυνση προς την ελληνική παιδεία, που θα καλλιεργεί καλούς και χρήσιμους πολίτες και θα προάγει τη γνώση και την επιβράβευση μέσω του μόχθου, αναδεικνύοντας τους άριστους, έναντι της ισοπέδωσης της ανταμοιβής της ήσσονος προσπάθειας.
Από τις κολυμβήθρες εννοώ την βάπτιση. Να βαπτίζονται τα παιδιά όχι τυπικά, ως μια υποχρέωση, αλλά να εντάσσονται οντολογικά στο σώμα της Εκκλησίας και να μαθαίνουν το ορθόδοξο βίωμα. Να κατανοήσουν όπως λέει και ο Σολωμός, ότι «χαρές και πλούτη κι αν χαθούν και τα βασίλεια όλα, τίποτα δεν είναι σαν στητή, μένει η ψυχή και ολόρθη».
Τα προαναφερθέντα, δεν σημαίνουν παραίτηση από την πολιτική ζωή. Παράλληλα με αυτά, πρέπει να υπάρχει διαρκής προσπάθεια για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και για ανάδειξη υγιών προσώπων και πολιτικών δυνάμεων.
