Ζούμε μέρες μεταβατικές… Ο παλαιός κόσμος αλλάζει και δημιουργείται κάτι νέο. Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι κάτι καλύτερο ή χειρότερο. Ο κόσμος μας αλλάζει. Προωθείται ένα νέο μοντέλο στο διεθνές σύστημα. Ένα συγκεντρωτικό κράτος-ισχυρό με περιφέρειες-μικρά κρατίδια- που θα εξαρτώνται άμεσα από αυτό.
Όχι, δεν είναι το HungerGamesαλλά η σημερινή Ευρώπη. Η Ευρώπη των Πατρίδων και της Ελευθερίας έγινε μια επίδοξη «Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» με τάσεις επέκτασης. Όμως, στην Αυτοκρατορία αυτή υπήρχαν «πρώτες» και «δεύτερες» περιφέρεις. Έτσι και στη σημερινή Ευρώπη. Και ενώ όλα έδειχναν να κυλούν ομαλά ξεκίνησε η μεγάλη μετανάστευση των λαών. Έτσι και σήμερα. Τότε οι Ούννοι πίεζαν τους Γερμανούς να κατέβουν νότια, σήμερα ο πόλεμος υποχρεώνει μουσουλμανικούς πληθυσμούς να στραφούν δυτικά. Η Νέα Ρώμη μοιραία θα ζήσει εκ νέου τον 5ο αιώνα και θα αλλάξει. Τότε χάθηκε κάτω από το βάρος των Γερμανών το δυτικό της τμήμα. Όχι, όμως το ανατολικό.
Το να το αναλύσουμε δεν είναι της παρούσης. Το ζήτημα είναι τι θα γίνει με το Έθνος και την Πατρίδα. Θα χαθεί υπό το βάρος της οικονομικής, ηθικής, κοινωνικής κρίσης και της «σύγχρονης μεγάλης μετανάστευσης» ή θα ζήσει;;
Θέλουμε, όλοι να ζήσει. Όλοι όσοι πονάμε την Πατρίδα αυτή. Για να ζήσει, όμως, το Έθνος και η Πατρίδα, θα πρέπει κι εμείς να κοιτάξουμε αυτά τα οποία μας ενώνουν και θα μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε ενωμένοι. Σε μια κοινωνία παρακμής οι σύγχρονοι Έλληνες οφείλουν να αντισταθούν ορθώνοντας μια άνευ προηγουμένου επαναστατική νοοτροπία. Μια νοοτροπία που θα θέτει το συλλογικό συμφέρον πάνω από το ατομικό. Το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Πρότυπο πρέπει να πάψει να είναι ο εύκολος πλουτισμός και να γίνει η προγονική μας κληρονομιά. Όχι για να περηφανευόμαστε με κούφια λόγια αλλά για να γίνουμε ανταγωνιστικοί με τους εαυτούς μας. Να δούμε τα κατορθώματα των προγόνων μας σαν στόχο που θα ξεπεράσουμε. Και να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια περήφανη Πατρίδα και ένα λαό που θα στέκεται στα πόδια του.
Όμως, χρειάζεται και κάτι ακόμα. Κάτι που ενοχλεί πολλούς που θέλουν τους Έλληνες χωρίς αξίες. Όμως, ακριβώς αυτό θα μας κρατήσει ζωντανούς: οι αξίες…
Να θυμόμαστε την Ιερότητα της Πατρίδας, αυτής της αξίας για την οποία ο Λεωνίδας όρθωσε το ανάστημα και κράτησε Θερμοπύλες. Είναι η ιδέα για την οποία πάγωσε ο στρατιώτης στην Πίνδο και έλιωσε ο φαντάρος της ΕΛΔΥΚ αντιμετωπίζοντας δεκάδες άρματα το 1974.
Πρέπει να τιμούμε και τη Θρησκεία. Το συνδετικό κρίκο που μας κράτησε ανεξάρτητους πολιτισμικά επί 400 χρόνια και απέτρεψε την τουρκοποίησή μας. Υπέρ Πίστεως και Πατρίδας έγιναν όλοι οι μεγάλοι εθνικοί αγώνες…
Και η Οικογένεια. Η ιερότητα που τη χαρακτήριζε από τα αρχαία χρόνια. Ο σεβασμός στους γονείς και η σωστή ανατροφή των απογόνων. Η πίστη και η συμπαράσταση στο/στη σύντροφο. Η ισάξια συμβολή άντρα και γυναίκας στη διαιώνιση αρχών και αξιών με τις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά και τα προορίζουν να γίνουν σωστοί πολίτες και Έλληνες. Αυτή είναι η οικογένεια.
Πολλοί μισούν αυτές τις αξίες. Δεν μπορούν τη ριζοσπαστικότητα του να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα ενός σύγχρονου τυποποιημένου κόσμου. Και είναι σαν δέντρα που ξεκόβουν από τις ρίζες τους. Και χάνονται.
Όσα δέντρα, όμως, κοιτάξουν τις ρίζες τους θα σταθούν όρθια. Και αν είναι πολλά θα σωθεί το δάσος. Γιατί ελπίδα υπάρχει για όλους. Αν φροντίσει τις ρίζες…
