Ο 20ος αιώνας υπήρξε ο αιώνας κατά τον οποίον οι άνθρωποι αναγνώρισαν την ανάγκη θεσμοθέτησης των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή.
Γιατί όμως;
Γιατί ο ίδιος αυτός αιώνας υπήρξε ο αιώνας του μίσους, του αίματος, των παγκοσμίων πολέμων, των γενοκτονιών και της πιο αισχρής παραβίασης του δικαιώματος κάθε ανθρώπου στη ζωή.
Η γενοκτονία της φυλής των Χερέρο το 1905 από τους Γερμανούς αποικιοκράτες και η Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων από τους Οθωμανούς 10 χρόνια αργότερα άνοιξαν το δρόμο σε αυτό το απάνθρωπο κτήνος που κρύβεται μέσα στον άνθρωπο να εκδηλωθεί. Η ανθρώπινη ζωή έγινε σκουπίδι στα οράματα διαφόρων ιδεολογημάτων και παρανοϊκών ηγετών. Η «καθαρότητα» (εθνική, φυλετική, ταξική, θρησκευτική) που διάφοροι λαοπλάνοι επικαλούνταν δε σήμαινε τίποτα περισσότερο από σφαγές ανθρώπων που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις του «καθαρού πολίτη» όπως τον αντιλαμβανόταν το κάθε καθεστώς.
Μετά τις γενοκτονίες των Οθωμανών ακολούθησε μια ιδιότυπη γενοκτονία που έγινε με παράξενο τρόπο αλλά με θύματα που ξεπερνούν τα 7 εκατομμύρια. Στις περιοχές της Ουκρανίας το Σταλινικό Καθεστώς εγκλώβισε τους ανθρώπους παίρνοντας όλα τα σιτηρά και κάθε τι φαγώσιμο και αφήνοντάς τους στο έλεος της πείνας χωρίς να τους επιτρέπουν να μετακινηθούν για να βρουν τροφή. Ο λιμός που ξέσπασε θεωρείται η μεγαλύτερη σε αριθμό θυμάτων γενοκτονία του αιώνα.
Και το 1942 ο μαύρος κύκλος των γενοκτονιών κορυφώθηκε με την πλέον δαιμονικά εμπνευσμένη γενοκτονία: το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης από το Ναζιστικό Καθεστώς της Γερμανίας. Σε ειδικά διαμορφωμένα στρατόπεδα θανάτου σχεδόν 6 εκατομμύρια Εβραίοι θανατώθηκαν σε θαλάμους αερίων με ένα εντομοκτόνο το «Ziglon B”.
Το 1948 υπογράφτηκε η Οικουμενική Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για να τεθεί ένα τέλος στις παραβιάσεις της αξίας της ανθρώπινης ζωής… Όμως δεν μπήκε…
Στην ΕΣΣΔ συνέχιζαν να λειτουργούν τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας (Γκουλάγκ) τν ίδια στιγμή που οι δυνάμεις των Γάλλων με αιχμή τη Λεγεώνα των Ξένων κακομεταχειρίζονταν το λαό της Ινδοκίνας και την ίδια ακριβώς στιγμή που αντάρτικες αριστερές ομάδες στην Ελλάδα εισέβαλλαν σε πόλεις και στρατολογούσαν βίαια τους νέους. Είναι χαρακτηριστικό πως τη στιγμή που υπογραφόταν η Οικουμενική Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (10.12.1948) αντάρτες εισέβαλλαν βίαια στην πόλη της Καρδίτσας στην Ελλάδα και πήραν ομήρους εκατοντάδες γυναικόπαιδα.
Οι γενοκτονίες συνέχισαν… Το 1975 ένα κομμουνιστικό καθεστώς στην Καμπότζη επιχείρησε να εφαρμόσει το «Σοσιαλισμό» εκκενώνοντας τις πόλεις και βάζοντας τους Καμποτζιανούς να εργάζονται στην ύπαιθρο με αποτέλεσμα 1,5 εκατ. Νεκρούς σε συνολικό πληθυσμό 6 εκατομμυρίων! Το 1994 η γενοκτονία στη Ρουάντα υπήρξε άλλο ένα δείγμα πως η ζωή του ανθρώπου εκμηδενιζόταν για την επίτευξη παρανοϊκών πολιτικών σκοπών.
Αν όλα αυτά έχουν διδάξει κάτι στους σημερινούς Έλληνες αυτό θα είναι να σέβονται κάθε ζωή. Κάθε ζωή έχει αξία ίση με όλες τις άλλες. Η επίκληση σφαγών του παρελθόντος σε πολιτικά σλόγκαν (πχ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς) φανερώνουν όχι μόνο έλλειψη πολιτισμού αλλά και έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή.
Και ο άνθρωπος ως ύπαρξη και ως ιδέα πρέπει να αποτελεί τον κεντρικό σκοπό μιας κυβερνητικής πολιτικής που ασπάζεται και υπηρετεί την ελευθερία…
