Ο Αλμπέρ Καμύ είχε γράψει κάποτε πως “έχουμε εξορίσει την ομορφιά ενώ οι Έλληνες είχαν πάρει τα όπλα γι’αυτήν”. Και είναι πράγματι γεγονός πως όσο περνάει ο καιρός δίνουμε τόπο στην ασχήμια και εκτοπίζουμε την ομορφιά.
Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε φαινόμενα όπως η Κοντσίτα στη Eurovision που θριάμβευσε. Και προφανώς δεν ήταν το τραγούδι της αλλά η εμφάνισή της που της έδωσαν τη νίκη. Από την άλλη αυτό το άσχημο που προάγουμε σήμερα δεν είναι “άσχημο” με την παλαιότερη έννοια, δηλαδή του μη ωραίου. Είναι και διεστραμμένο, ερχόμενο αντίθετα με τα χρηστά ήθη και την ίδια τη φύση.
Άντρες ντυμένοι γυναίκες με μούσια, drag queens σε Κοινοβούλια (Γερμανία) και ένα σορό άλλα “φρούτα” της σύγχρονης εποχής. Και η όλη μου απορία είναι: τί πρότυπα καλλιεργούνται με όλα αυτά; Είναι υγιές ένα πρότυπο που βασίζεται σε έναν άνθρωπο χωρίς φύλο; Ή με διεστραμμένο φύλο; Ή με την αντίληψη πως το φύλο …περιορίζει τον άνθρωπο, σαν μια δικαιολογία να δώσει ηθική νομιμοποίηση στη διαστροφή;
Όμως, η αιτιολογία είναι σεβασμός στο διαφορετικό. Δηλαδή, επειδή το συγκεκριμένο άτομο διαφέρει οφείλουμε να σεβαστούμε τη διαφορετικότητά του. Σε αυτό συμφωνώ. Δε μπορείς να καταπιέζεις τον καθένα να υιοθετήσει αυτό που εσύ θεωρείς σωστό. Τί γίνεται, όμως, όταν αυτό το “διαφορετικό” δεν είναι απλά σεβαστό αλλά “πρότυπο” την κοινωνία;;;;
Και τί πρότυπα θα καλλιεργηθούν στηριζόμενα σε τέτοιες εικόνες;
Το ζήτημα βεβαίως των προτύπων αφορά, κυρίως, της νεότερες γενεές που θα γεννηθούν και θα αναζητήσουν αυτά τα στοιχεία της κοινωνίας που θα αναδείξουν σε αρχές και πρότυπα μίμησης. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα το διαφορετικό να αρχίσει να υιοθετείται από νέους ανθρώπους και τελικά να γίνει ο κανόνας στην κοινωνία.
Και άλλο ένα ερώτημα είναι: θέλουμε μια κοινωνία με τέτοια πρότυπα;
Η ελληνική κοινωνία είχε μέχρι σήμερα ως βασικό πυλώνα και πρότυπο το θεσμό της οικογένειας. Μέσω αυτού του θεσμού η κοινωνία επέζησε και εξακολουθεί να επιζεί. Τα παιδιά έχουν ως πρότυπα τον πατέρα και τη μητέρα που μοχθούν για να τα μεγαλώσουν και να τα εντάξουν ομαλά στην κοινωνία.
Το “διαφορετικό” έρχεται να αλώσει αυτό το πρότυπο και να το αντικαταστήσει με μονήρεις, αντικοινωνικούς ανθρώπους που δεν προάγουν μια κοινωνία αλλά την καταστρέφουν σιγά-σιγά, καλλιεργώντας την ασχήμια ως πρότυπο.
Η ασχήμια που επιβάλλεται ως πρότυπο, δεν είναι μόνο αισθητικά ασχήμια. Είναι μια γενικότερη ασχήμια των θεσμών, των αξιών και ένας καθρέπτης της σύγχρονης παρακμής της ανθρώπινης κοινωνίας.
Μιας παρακμής που μπορούμε και επιβάλλεται να σταματήσουμε όχι μόνο για το καλό της Πατρίδας μας, αλλά και για το καλό του ανθρωπίνου γένους.
