Βασίλης Δ. Παπαγιαννίδης
Το 1981 υπήρξε ένα έτος καμπή για την ελληνική ιστορία. Ίσως πιο σημαντικό και από το 1974, οπότε και μπήκαμε στη μεταπολίτευση.
Στα πλαίσια της πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου δεν ήταν απλώς η πλήρης ένταξη της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία αλλά κάτι παραπάνω: η αγιοποίησή της και η ανάδειξή της σε θύμα της ιστορίας. Αυτό ο Ανδρέας Παπανδρέου, βεβαίως, το έπραξε με αποκλειστικό σκοπό να εξασφαλίσει τις ψήφους των αριστερών ψηφοφόρων, κάτι το οποίο και πέτυχε. Αυτό ,όμως, που δεν ξέρω κατά πόσο ήταν στα σχέδιά του, ήταν η ανάδειξη της Αριστεράς σε κάτι περισσότερο από “καλή ιδεολογία”, η ανάδειξή της σε θρησκευτικό δόγμα. Έχουν περάσει πάνω από 35 χρόνια και η Αριστερά έχει επιβληθεί πάνω στην ελληνική κοινωνία, ως πολιτική “Εκκλησία”.
Η πλήρης ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς στην κοινωνία την έχει αναδείξει σε πεδίο αναφοράς και τις έχει εξασφαλίσει τον σεβασμό των πολιτικών της αντιπάλων. Μέχρι εδώ δεν προκύπτει ,βεβαίως, κάποιο πρόβλημα. Το πρόβλημα προέρχεται από την αρνητική κριτική σε βάρος της Αριστεράς. Θα παρατηρήσετε πως οποιοσδήποτε ασκήσει αρνητική κριτική στη Αριστερά και ειδικά στο θέμα της ιδεολογίας της αντιμετωπίζεται με φτηνά επιχειρήματα του τύπου “Η Αριστερά απελευθέρωσε τη χώρα το 44”, “Οι αριστεροί ήταν οι μόνοι που έκαναν αντίσταση”, “φασίστα” κλπ. Ειδικά ο χαρακτηρισμός “φασίστας” έχει λάβει τη διάσταση του όρου “αντιδραστικός” κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης. Δηλαδή, χαρακτηρίζει “όποιον αντιτάσσεται ιδεολογικά στην Αριστερά”.
Η Αριστερά στην πραγματικότητα έχει άτυπα δημιουργήσει ένα είδος “Ιεράς Εξέτασης” που λειτουργεί μέσω των ΜΜΕ και καθημερινά το συναντάμε. Θυμάμαι δημοσιογράφο να ρωτά δεξιό πολιτικό “Μα γιατί μιλάτε αρνητικά για την ΚΝΕ!!!;;” Η Αριστερά απαγορεύει, επίσης, κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της ιδεολογίας της με αποτέλεσμα να την έχει αναδείξει σε θρησκευτικό δόγμα, το οποίο είναι εκ των πραγμάτων ανεπίδεκτο αμφισβήτησης. Η διαφωνία αντιμετωπίζεται ως αίρεση και ο “αιρετικός” καίγεται στην πυρά των ΜΜΕ αν δε δεχτεί επίθεση και από “παραστρατιωτικές” μονάδες κουκουλοφόρων που λειτουργούν ως όργανα επιβολής του αριστερού νόμου.
H όλη αγιοποίηση της αριστεράς τελικά αποδείχθηκε επικίνδυνη για την κοινωνία γιατί -σε συνδυασμό με την κρίση και την οργή του ελληνικού λαού- συνετέλεσε στην “ακραία” αμφισβήτησή της από μερίδα του πληθυσμού που υιοθέτησε τις άκρως αντίθετες απόψεις με αυτές της Αριστεράς, προσχωρώντας στην Άκρα Δεξιά. Ως εκ τούτου το ζήτημα της αντικειμενικότητας ως προς την προσέγγιση της Αριστεράς, και όχι της αγιοποίησης αλλά ούτε και της δαιμονοποίησης. είναι απαιτούμενα στοιχεία για να ξεπεράσουμε την πνευματική λάσπη στην οποία βρισκόμαστε…
