Έχει φοβερό ενδιαφέρον η προσπάθεια των κρατικών υπηρεσιών της Ευρώπης να αποκρύψουν όχι απλά την φύση του Ισλάμ, την εθνοφυλετική και πολιτιστική/πολιτισμική αναδιαμόρφωση της Ευρώπης, μα και τις ίδιες τις τρομοκρατικές ενέργειες, της έστω μικρής ,μερίδας βίαιων μουσουλμάνων.
Στην Γαλλία οι επιθέσεις με αυτοκίνητα τον Δεκέμβριο του 2014, οι επιθέσεις με μαχαίρια τον Φεβρουάριο και τον Ιούνιο του 2015, οι μαζικές σεξουαλικές παρενοχλήσεις στην Γερμανία , τα κράτη της Σκανδιναβίας και την Αυστρία πέρυσι και φέτος, η επίθεση με μαχαίρι εναντίον γυναίκας αστυνομικού στο Αννόβερο το Σαββάτο 27 Φεβρουαρίου του 2016, οι επιθέσεις με πέτρες σε ασθενοφόρα που έσπευδαν στο Μπατακλάν και πέρασαν δίπλα από συνοικία Μωαμεθανών, η δολοφονία ενός αστυνομικού διοικητή στην Γαλλία πριν λίγους μήνες, οι απειλές εναντίον Ιταλών Χωροφυλάκων στην Λαμπεδούσα, δεκάδες άλλες επιθέσεις, απλά χαρακτηρίζονται «μεμονωμένα περιστατικά», «ένοπλες επιθέσεις», «περιστατικά βίας» κλπ. Με λίγα λόγια, τόσο οι πολιτικές, όσο και οι αστυνομικές, δικαστικές αλλά και ακαδημαϊκές αρχές, σπεύδουν να παίξουν με τις λέξεις και αντί ξεκάθαρα να χαρακτηρίσουν τα περιστατικά αυτά ως τρομοκρατικά, επιστρατεύουν την αδυναμία δημιουργίας ενός σαφούς ορισμού του τί είναι τρομοκρατία(1) και αιτιολογούν την προσπάθεια τους για συγκάλυψη των πράξεων. Θεωρούν πως έτσι θα κατευνάσουν τις αντιδράσεις των γηγενών, άρα δε θα εκτεθούν οι μεταναστευτικές και πολυπολιτισμικές τους πολιτικές. Αδυνατούν να αντιληφθούν πως όσο εκείνοι παίζουν με τις λέξεις και διεξάγουν ένα κρυφτούλι με τους πολίτες, αποκρύπτοντας στατιστικές και δεδομένα όπως πχ στην Σουηδία, τόσο η ριζοσπαστικοποίηση των νέων Μουσουλμάνων μεταφέρει την δράση τους από την οργανωμένη παραστρατιωτική βία, σε μια βία μικρό-ομάδων του δρόμου και μοναχικών ιερών πολεμιστών που σκοτώνουν με κατσαβίδια και κουζινομάχαιρα. Με λίγα λόγια αντί να επιζητούν την εκπαίδευση για την εκτέλεση ακραίων, μεγάλης κλίμακας επιθέσεων, επιλέγουν πλέον, πολλοί εξ αυτών, να μαχαιρώνουν, να ξυλοκοπούν, να χτυπούν με το όχημα τους, να βιάζουν, να προσβάλλουν, να δέρνουν και να απειλούν.
Την ίδια στιγμή φιλελεύθεροι και αριστεροί, προσπαθούν να αιτιολογήσουν την συμπεριφορά όλων αυτών, βασιζόμενοι στα ξεπερασμένα μοντέλα τους. Οι μεν θεωρούν πως αν τους εισαγάγουμε στην «ομορφιά» του φιλελευθερισμού θα δημιουργήσουμε ένα Διαφωτισμένο Ισλάμ, οι δε επιμένουν πως η φτώχεια και ο ρατσισμός που προκάλεσε η Δύση, είναι η αιτία. Φυσικά τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει(2). Έτσι και αλλιώς η συντριπτική πλειοψηφία των τρομοκρατικών ενεργειών των Ισλαμιστικών οργανώσεων, δεν γίνεται εντός Δυτικού εδάφους και δεν έχει στόχο Δυτικούς ή Δυτικά συμφέροντα. Ωστόσο, σε ότι αφορά τις επιθέσεις στις Δυτικές χώρες, αυτό το οποίο παρατηρούμε είναι αφενός η δημιουργία μιας κουλτούρας της Τζιχάντ από νεαρούς μουσουλμάνους και μουσουλμάνες, οι οποίοι σε διάφορες έρευνες έχουν εκδηλώσει την υποστήριξη τους στην βία εναντίον των απίστων(3) και οι οποίοι δεν διστάζουν να προσβάλλουν ή να βρίζουν Χριστιανούς στην μέση του δρόμου, ενώ η σκληρή βία υιοθετεί την μέθοδο headlessresistance. Ένα φρανσάηζ στο οποίο ο καθένας παίρνει μια πρωτοβουλία για μια επίθεση, δίχως την άμεση καθοδήγηση κανενός, εκτελεί την «αποστολή» του και αναλαμβάνει την ευθύνη ως ISIS, ALQaeda κλπ.
Oι αντιτρομοκρατικές μελέτες σήμερα, θα πρέπει να συμπεριλάβουν νέες παραμέτρους. Πέραν των κοινωνικών, οικονομικών, οικογενειακών, ψυχολογικών παραγόντων(4), θα πρέπει να κάνουν την υπέρβαση και να δουν πέρα από τα πλαίσια που ορίζει η πολιτική ορθότητα. Θα πρέπει να δουν μια μεγαλύτερη εικόνα η οποία μάλλον θα αφορά μια προσέγγιση η οποία θα συνυπολογίζει τις συμπεριφορές που προκύπτουν από την φύση που διαθέτουν τα Μουσουλμανικά σύνολα. Μια σειρά από συμπεριφορές, οι οποίες καλλιεργούνται από διάφορες ΜΚΟ, ιερατικές σχολές, πρεσβείες, Ισλαμικές οργανώσεις και βαθύπλουτους Σαουδάραβες. Μπορούν πολλά να ειπωθούν σχετικά με την αναβάθμιση και την ενίσχυση αυτών των αντιτρομοκρατικών πολιτικών. Το σίγουρο είναι πως οι επιθέσεις στην Ευρώπη αυξάνονται και η προσπάθεια ενοχοποίησης της Δυτικής κουλτούρας και των θεσμών, για αυτή την αύξηση, πέφτει έξω, αδικεί τους Ευρωπαίους, κάνει τους ακραίους Ισλαμιστές να μοιάζουν νικητές στα μάτια ορισμένων συμπαθούντων τους και επιτρέπει να γίνονται διαρκώς περισσότερες επιθέσεις, κάνοντας τους πολίτες να θεωρούν πως οι υπηρεσίες τους απέτυχαν παταγωδώς.
1. How to Define Terrorism. By Joshua Sinai
2. EDUCATION, POVERTY, POLITICAL VIOLENCE AND TERRORISM: IS THERE A CAUSAL CONNECTION? -Alan B. Krueger, Jitka Maleckova
4. Marc Sageman, Understanding Terror Networks, 2004
