Μια ευνομούμενη πολιτεία διέπεται από την αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Η εν λόγω αρχή πρεσβεύει πως η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία οφείλουν να είναι αυτόνομες και ανεξάρτητες, προκειμένου να διασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία και η έννομη και ευνομη τάξη. Αποτελεί δε δεδομένο πως τυχόν χειραγώγηση κάποιας εκ των εν λόγω εξουσιών απο μια άλλη, οδηγεί σε πολιτειακή ανωμαλία.
Στην νεότερη ιστορία της Ελλαδος, δυο είναι η περίοδοι που η εκτελεστική εξουσία αποπειράθηκε (με επιτυχία) να ελέγξει την δικαστική.
Η πρώτη περίοδος έγινε με ώμο και απροκάλυπτο τρόπο και αφορούσε στα πρώτα τουλάχιστον έτη βασιλειας του Όθωνος. Θυμίζω δε την δίκη του Kολοκοτρωνη, όπου ο Τερτσέτης και ο Πολυζωιδης στάθηκαν με σθένος έναντι της κατάλυσης κάθε είδους ελευθερίας, όπως ο ιδιος ο γέρος του Μορια έθεσε τα στήθη του εναντίον στα στιφη των βαρβάρων!
Η δεύτερη περίοδος ήταν και είναι εκείνη της μεταπολίτευσης. Από το 1981 και εντεύθεν ο Ανδρέας Παπανδρέου έθεσε τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ σε λειτουργία με μοναδικό σκοπό να αποσαθρώσει οτιδήποτε είχε να κάνει με την οργάνωση της πολιτείας. Η εκτελεστική εξουσία κατόρθωσε να ελέγξει με αυτόν τον τροπο οιανδήποτε θεσμό και ανεξάρτητη αρχή, αφου στις ηγετικές θέσεις εισέρχονταν πάντα άνθρωποι του κομματικού περιβάλλοντος. Ένοπλες δυνάμεις, σώματα ασφαλείας, δικαστική εξουσία, διευθυντές νοσοκομείων, επίτροποι παιδείας, διευθυντές οργανισμών, μέλη ανεξαρτήτων αρχών, ήταν ολοι άνθρωποι του κυβερνώντος κόμματος.
Τουτη η νοοτροπία ουδολως και μετεβλήθη τα επόμενα έτη, γιγαντώθηκε δε επι κυβερνήσεως συριζανελ, αφου η πολιτική κουλτούρα των μεταλλαγμένων τέκνων του ΚΚΕ επιτάσσει την ωμή παρέμβαση τους σε οτιδήποτε μη αρεστό στις αποφάσεις της κυβερνήσεως τους.
Πρόσφατο παράδειγμα ο νόμος 4339/2015 (Παππα) για τις τηλεοπτικές άδειες, ο οποιος παρουσιάστηκε απο την κυβέρνηση ως η προμετωπίδα της “κάθαρσης” της κυβερνήσεως.
Ο νόμος τούτος, για οιονδήποτε νομικό, ήταν ξεκάθαρα αντισυνταγματικός για δυο κριτήρια που δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν. Το τυπικό κριτήριο, ήτοι την ευθεία παραβίαση του άρθρου 15 του Συντάγματος το οποίο ορίζει ρητώς πως αποκλειστικά αρμόδιο για την διευθέτηση οιουδήποτε ζητήματος επι των ραδιοτηλεοπτικών δεδομένων ειναι η ανεξάρτητη αρχή του ΕΣΡ και το ουσιαστικό κριτήριο το οποίο ήταν ο περιορισμός των αδειών σε μόλις 4.
Με την σειρά μου θα προσθέσω πως αντισυνταγματικός ήταν και ο τρόπος διαξαξωγης του, ο οποιος θύμισε διαγωνισμό τύπου Βορείου Κορέας, καθεστώς ιδεατό για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Απο την αρχή της θεσπίσεως του εν προκειμενω νόμου και ιδίως μετα την διεξαγωγή του διαγωνισμού, η κυβέρνηση σε συνεννόηση με την ανώτατη δικαστική εξουσία, η οποία ελέγχεται απο αυτήν, ξεκίνησε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να διαμορφώσει εξαρχής της απόφαση του ανώτστου δικαστηρίου της χώρας. Αφενός η πρόθεση αύξησης των οριων ηλικίας συνταξιοδότησης των ανώτατων δικαστικών λειτουργών, αύξηση άκρως αντισυνταγματική και αφετέρου η επιστροφή των αναδρομικών στους δικαστές υπήρξαν οι “θεμιτές” παρεμβάσεις της κυβερνήσεως στην απόπειρα διαμόρφωσης του αποτελέσματος της απόφασης του ΣΤΕ.
Εντούτοις υπήρξαν και μη θεμιτές παρεμβάσεις, δια των δημοσιογραφικών φερεφωνων της κυβέρνησης, μέσω εκβιασμών και αποκάλυψης λεπτομερειών της προσωπικής ζωής δικαστών που ουδολως σχετίζονται με το λειτούργημα τους, καθως επισης άσκηση τέτοιας πίεσης που οδήγησε στο φιάσκο – για πρώτη φορα στα χρονικά – της πρώτης διάσκεψης της ολομέλειας.
Σημειωτέον πως τέτοιου είδους πρακτικές βρίθουν άπειρων παραδειγμάτων στα καθεστώτα που οραματίζονται οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ….
Παρά ταύτα το ΣΤΕ, με γενναιότητα και παρά την αντίθετη εισήγηση, εξέδωσε μια απόφαση – αναμενόμενη υπό φυσιολογικές συνθήκες για τον νομικό κόσμο – η οποία έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο Παππα για ευθεία παραβίαση του άρθρου 15 του Συντάγματος, ήτοι για το ως άνω αναφερθέν τυπικό κριτήριο, χωρίς να προχωρήσει στην ουσία της υπόθεσης, αφου η εξέταση του θα ήταν εκ των όλων ουκ άνευ, μιας και εξελιπε το τυπικό κριτήριο.
Η εν λογω αποφαση δεν άλλαξε τα πράγματα στην χωρα μας! Απλώς επιβεβαίωσε τον κανόνα του οτι όταν η δικαστική εξουσία δρα ανεξάρτητη και άνευ παρεμβολών και πιέσεων απο την εκτελεστική, τοτε επιτελεί ορθά τον θεσμικό της ρόλο.
Ο δρόμος ειναι πολύς ακομη μεχρι την απαγκίστρωση της δικαστικής εξουσίας απο την εκτελεστική. Υφίστανται νόμοι και διοικητικές πράξεις προδήλως αντισυνταγματικές, οι οποίες αφορούν τον ίδιο τον βίο των πολιτών (κατασχέσεις λογαριασμών απο το δημοσιο, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, ΕΝΦΙΑ, κόκκινο δάνεια κλπ), που θα πρέπει να πέσουν στα δικαστήρια, θυμίζοντας στην εκτελεστική εξουσία οτι υπόκειται πάντα στον έλεγχο της δικαστικής!
Έντουτοις η απόφαση του ΣΤΕ για τις τηλεοπτικές άδειες συνιστα την αρχή μιας ξεκάθαρης αντίστασης της δικαστικής εξουσίας στην συνεχή υποβάθμιση της και απορρόφηση της απο την εκτελεστική, η οποία και θα πρέπει να συνεχιστεί.
Η αντίδραση δε της κυβερνήσεως δια των δηλώσεων της κυβερνητικής εκπροσώπου, καθως και δηλώσεις υπουργών της περί “δικαστικού πραξικοπήματος” (!!), αποδεικνύουν εμπράκτως την παντελώς αντιδημοκρατικη νοοοτροπια που διέπει τους κυβερνώντες!
“Η γυναίκα του Καισαρα δεν θα πρέπει να ειναι μονο τίμια, αλλα και να φαίνεται τίμια”…. Το επόμενο βήμα για την διασφάλιση της διάκρισης των εξουσιών θα πρέπει να ειναι η συνταγματική αναθεώρηση και δη η δυνατότητα εκλογής της ηγεσίας της δικαιοσύνης απο τους ίδιους τους δικαστές. Και αν κάποιος αναρωτιέται για τυχόν υπέρβαση των ορίων της εξουσίας των δικαστών, το μονο που θα πως ειναι πως τουλάχιστον οι δικαστικοί λειτουργοί έχουν εξαρχής τα εχέγγυα για να θέσουν οι ίδιοι τους περιορισμούς στην εξουσία τους, ώστε να μην υπερβαίνουν τα όρια της, σε αντίθεση με τους αμόρφωτους και ανεπάγγελτους αξιωματούχους της κυβερνήσεως.
Τέλος, θα κλείσω αναφέροντας πως δυστυχώς τόσο για τον κο Τσιπρα όσο και για τον κο Μητσοτακη, η αρχή της διάκρισης των εξουσιών δεν έλαβε χωρα ούτε απο τον Μοντεσκιέ αλλα ούτε και απο τον Ρουσώ.
Οι θεμελιωτές της διάκρισης των εξουσιών δεν ειναι άλλοι απο τους αρχαίους ημων προγόνους, τους οποίους αμφότεροι οι ηγητορες των εν λογω κομμάτων αγνοούν – οπως φαίνεται – παντελώς. Τόσο ο Πλατωνας με την “Πολιτεία” του, όσο και ο Αριστοτελης ειχαν ήδη θέσει τα θεμέλια της διάκρισης των εξουσιών απο την αρχαία Ελλάδα. Εξάλλου η δημοκρατία ειναι γέννημα θερμά ελληνική και εν συνεχεια μεταλαμπαδευτηκε στον υπόλοιπο κόσμο.
Γιατι πολύ απλά, οπως είπε και ο παμεγιστος Αριστοτελης “ΟΥ ΓΑΡ Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ, ΟΥΔ’ Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ, ΟΥΔ’ Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ ΑΡΧΩΝ ΕΣΤΙ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ, Η ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΣ”.
