του Δημήτρη Παπαγεωργίου*
Πριν από λίγο καιρό σύσσωμη (σχεδόν) η κοινότητα αυτών που σήμερα έχουν περάσει το Ζουκεμπερργκικό φίλτρο της γαλλικής σημαίας πάνω από την εικόνα του λογαριασμού τους στο facebook, φώναζαν για την περίπτωση του Σέσιλ, του αφρικάνικου λιονταριού που στο τέλος της ζωής του κυνηγήθηκε από έναν Αμερικανό οδοντίατρο. Και τα χρήματα που αυτός πλήρωσε για να μπορέσει να κυνηγήσει το λιοντάρι πήγαν στην προστασία της άγριας ζωής της Αφρικής (την οποία από ό,τι έχω καταλάβει έχουν φορτωθεί στους ώμους τους κυρίως Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, με κύριους αντίπαλους ντόπιους λαθροκυνηγούς). Θα το πώ απλά. Η γνώμη όλων αυτών πολύ λίγο με ενδιαφέρει. Και αυτό διότι έχουν απωλέσει την ιδιότητα του ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου και λειτουργούν ως ρομπότ που αντιδρούν στα σινιάλα που λαμβάνουν.
Ας επιστρέψουμε όμως λίγο στην περίπτωση του λιονταριού. Εάν αντί για κυνηγός αυτός ο οδοντίατρος ήταν ένας απλός μαλάκας που περιπλανιόταν στην ζούγκλα και τον έτρωγε ένα λιοντάρι, θα ασχολούνταν σοβαρά κανείς από εμάς με το τι οδήγησε το λιοντάρι στο να πράξει ώς έπραξε, θα ασχολούνταν σοβαρά κανείς από εμάς, με το εάν η κοινότητα του λιονταριού υποστηρίζει τον φόνο του συγκεκριμένου ανθρώπου; Ή θα λέγαμε δυστυχώς ήταν μαλάκας;
Στην περίπτωση των όσων συμβαίνουν με τους τζιχαντιστές τα τελευταία 15 χρόνια, εάν πάρουμε την θέση ενός εξωτερικού παρατηρητή (π.χ. ενός Ιάπωνα) θα πρέπει με ευκολία να αποδεχτούμε ότι αυτό που ονομάζουμε Ευρώπη, θα πρέπει δικαίως να καταταχθεί σε αυτή ακριβώς την συνομοταξία.
Τα γεγονότα στο Παρίσι, μας βάζουν σε μία νέα φάση του τζιχάντ. Από τις μεμονωμένες περιπτώσεις της αρχής της δεκαετίας, των μόναχικών λύκων που ζώνονταν με μαχαίρια ή όπλα και δολοφονούσαν ή των τυφλών βομβιστικών επιθέσεων περνάμε στην οργανωμένη στρατιωτική δράση εντός της Ευρώπης ενόπλων μουσουλμανικών ομάδων. Ξεκίνησε με το CharlieHebdoκαι μία τέτοια “μονάδα” και αναβαθμίστηκε στις προχθεσινές επιθέσεις, που απαίτησαν την συνεργασία και συντονισμό τουλάχιστον τριών διαφορετικών “μονάδων” των τριών περίπου ατόμων η κάθε μία. Είτε μας αρέσει, είτε όχι έχουμε πλέον στρατιωτικές επεμβάσεις, κανονικότατες στρατιωτικές επεμβάσεις “με χερσαία τμήματα” του Ισλαμικού Κράτους.
Θα πρέπει να ασχοληθούμε με το να καταλάβουμε τα κίνητρα των ισλαμιστών; Μπορούμε να κατανοήσουμε τον πολύπλευρο τρόπο διαχύσεως του πολιτικού ισλάμ, μέσω των χιλιάδων μαντράσα στην Μ. Ανατολή, μέσω των φετφάδων που βγάζει ένας τεράστιος αριθμός κληρικών; Μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό των ισλαμιστών διανοητών; Γιατί κάπου εδώ θα πρέπει να πούμε και την αλήθεια, ότι το πολιτικό ισλάμ, ο τζιχαντισμός και ο ουαχαμπιτισμός δεν ξεπήδησαν από την… φτώχεια και την ανέχεια όπως θέλουν να πιστεύουν εκατομμύρια Ευρωπαίοι, αλλά αντίθετα από τα πανεπιστήμια. Δεν ξεπήδησαν από την αποικιοκρατία, αλλά από κυρίαρχες χώρες όπως η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία. Δεν ξεπήδησαν οι ταλιμπάν από τις ρωσικές και δυτικές παρεμβάσεις στο Αφγανιστάν, αλλά από τα πανεπιστήμια και τις θρησκευτικές σχολές και την διαφθορά των αφγανικών καθεστώτων. Και στο Πακιστάν δεν ξεπήδησε το ριζοσπαστικό ισλάμ από τα σύνορα με το Αφγανιστάν, αλλά από τα πανεπιστήμια της πρωτεύουσας.
Η αλήθεια είναι ότι η “κοινή αντίληψη” για το Ισλάμ στην Ευρώπη βασίζεται σε έναν ηλίθιο αλλά μοδάτο εξισωτισμό. Μεταφέρεται στον ξένο κόσμο της Ανατολής, το ευρωπαϊκό πρότυπο και με βάση αυτό βγαίνουν συμπεράσματα. Αδυνατεί ο Ευρωπαίος να καταλάβει πώς ο τάδε καθηγητής Πανεπιστημίου, ιατρός στο επάγγελμα μπορεί να είναι ο ηγέτης μιας ομάδας που βάζει βόμβες σε απίστους. Αδυνατεί να καταλάβει πώς η φιλανθρωπία, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της μουσουλμανικής θρησκείας πληρώνει τους μισθούς των μαχητών. Αδυνατεί να καταλάβει το πώς αυτοί που θα έπρεπε να είναι εκκοσμικευμένοι, οι μορφωμένες και ανώτερες τάξεις είναι οι φορείς του ριζοσπαστικού ισλάμ.
Και δεν θα το καταλάβει σύντομα. Δεν έχει και ιδιαίτερη αξία. Όπως ακριβώς στην περίπτωση του “μαλάκα” που περπατά στην ζούγκλα τα κίνητρα του λιονταριού δεν έχουν ιδιαίτερη αξία.
Από την πλευρά του όμως το Ισλάμ καταλαβαίνει πολύ εύκολα την Ευρώπη. Καταλαβαίνει ότι είναι παρηκμασμένη, ότι έχει επιτρέψει σε ένα μάτσο χίπηδες στην ψυχή που κατέλαβαν την εξουσία μετά την παράκρουση του ’68 να την μετατρέψουν σε ένα αφύλακτο μαντρί. Όταν ακούει τους γουελκαμορεφιουτζίτες να διαδηλώνουν και όταν βλέπει ότι μετά από ένα τέτοιο χτύπημα η αγωνία των πολιτικών είναι το να μην ανέβει η “άκρα δεξιά” γνωρίζει ότι το έδαφος είναι ώριμο.
Γνωρίζει και εκμεταλλεύεται στρατιωτικά τις καταστάσεις. Λέξεις όπως “ανοχή”, λέξεις όπως “ανεκτικότητα” και λέξεις όπως “πολυπολιτισμός” είναι γι’ αυτό λέξεις όπως “όρυγμα” και “κάλυψη” στην στρατιωτική ορολογία.
Βλέπει τις μάζες των μεταναστών που μπαίνουν στην Ευρώπη, σε μια Ήπειρο πλούσια αλλά ανυπεράσπιστη. Ένα λάφυρο για κάποιον που έχει την θέληση. Και το Ισλάμ έχει την θέληση. Και με αυτή του την θέληση, χρησιμοποιεί τόσο τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σαν και αυτή στον Παρίσι, όσο και τις μεταναστευτικές ροές. Όσοι απλοποιούν το πρόβλημα με τις μεταναστευτικές ροές, στο ζήτημα της εισροής ανάμεσα στους πρόσφυγες των “κομάντο” αγνοούν την όλη εικόνα ή στρουθοκαμηλίζουν.
Με αφορμή το εξώφυλλο του τελευταίου Patria(που κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της χώρας), πολλοί άνθρωποι επικοινώνησαν μαζί μου, για να μου εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους για τον όρο “μετανάστες” αντί του “λαθρομετανάστες”. Τους διαβεβαιώ ότι δεν έγινε τυχαία αυτή η επιλογή. Πρόσφυγες, λαθρομετανάστες ή μετανάστες, οι αριθμοί πλέον είναι τέτοιοι που το αποτέλεσμα για την χώρα μας είναι το ίδιο…
Πέραν από τους ορισμούς του διεθνούς δικαίου, προσωπικά θα περιέγραφα ως “πρόσφυγα” κάποιον ο οποίος αναγκάζεται από τις συνθήκες να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Και πάει στην διπλανή χώρα, όπου έχει ασφάλεια περιμένοντας να επιστρέψει. Για το τεράστιο όμως κύμα ανθρώπων που περνούν στην Ευρώπη, είτε είναι από την Συρία, είτε από το Ιράκ, είτε από το Πακιστάν, είτε από τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής ή του Μαγκρέμπ δεν υπάρχει καμία τέτοια προοπτική. Ανεξαρτήτως λοιπόν του αν τους ονομάζουμε πρόσφυγες, παράνομους ή παράτυπους ή λαθραίους μετανάστες, το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε μία μαζική μετεγκατάσταση πληθυσμών στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, ανθρώπων που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον.
Αυτοί όμως δεν έρχονται δίχως αποσκευές, δεν έρχονται για μια “νέα αρχή” στην Γηραιά Ήπειρο. Δεν έρχονται για να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους. Αυτό συνέβη έως ένα βαθμό στις ΗΠΑ. Στην γηρασμένη Ευρώπη έρχονται για έναν και μόνον λόγο. Για να γευθούν την “πολυτέλεια” που τους έχουν περιγράψει, για να λάβουν τα επιδόματα που τους έχουν κάποιοι υποσχεθεί ότι θα παίρνουν άνευ όρων, για να “εξερευνήσουν” την χυδαία σεξουαλικότητα των… Ευρωπαίων πορνών.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που θα εγκατασταθούν στην Ευρώπη, ακόμη και εάν τρέχουν να ξεφύγουν από το ριζοσπαστικό ισλάμ, θα παραμείνουν μία ενιαία κοινότητα με βασικό συνεκτικό δεσμό ακριβώς το ισλάμ. Του οποίου ας είμαστε ειλικρινείς, η “μετριοπαθής” μορφή είναι πιο επικίνδυνη αυτή την στιγμή για τους ιθαγενείς Ευρωπαίους από ότι η ριζοσπαστική. Και αυτό διότι οι “μετριοπαθείς” δεν διαφέρουν ως προς τους στόχους που θέτουν, την δημιουργία του παγκόσμιου έθνους του ισλάμ, αλλά ως προς τα μέσα. Την ίδια στιγμή στην “δεξιά” όλης της Ευρώπης εμμένουμε στον διαχωρισμό μεταξύ μεταναστών και λαθρομεταναστών. Και δεν έχουμε καταλάβει ότι είναι η ίδια η μετανάστευση Ασιατών και Αφρικανών (που τελευταία όλο και περισσότερο γίνονται ευπαθείς στα κελεύσματα του Ισλάμ) που δημιουργεί τα προβλήματα, ανεξαρτήτως του τρόπου εισόδου τους. Κολλημένοι στους νομικισμούς, μένουμε “κόκκαλο” όταν εν μία νυκτί η αριστερά μετατρέπει εκατομμύρια λαθρό σε νόμιμους, με διάφορους τρόπους.
Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που ήδη έχουν θέμα με το Ισλάμ, το μεγάλο πρόβλημα δεν έχει προκύψει από τους “αφιερωμένους” που τις εγκαταλείπουν για να πάνε να πολεμήσουν στην Συρία, ούτε από τους ιμάμηδες που ζητούν στα λόγια κεφάλια απίστων. Το πρόβλημα έχει προκύψει από τις σοβαρές, μετριοπαθείς, κοινότητες μουσουλμάνων. Που έχουν κάνει τα πολιτιστικά και θρησκευτικά τους κέντρα, που έχουν μεταφυτεύσει την κουλτούρα τους, που ζητούν την εφαρμογή των νόμων τους, που βγάζουν περιπολίες για την τήρηση της Σαρία. Και που λειτουργούν ως “ακαδημίες” για περισσότερους σκληροπυρηνικούς.
Ο κάθε μουσουλμάνος που βρίσκεται στην Ευρώπη, δεν συμμετέχει σε έναν τέτοιο σχεδιασμό φυσικά. Οι περισσότεροι από αυτούς απλά θέλουν να ζήσουν μία καλύτερη ζωή. Όμως είναι η φυσική τάση του ανθρώπου να συναναστρέφεται με τους ομοίους του. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί που κάνουν τους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς. Οι σημερινοί λοιπόν ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες ή μετανάστες είναι το υλικό που χρειάζονται αυτοί που θέλουν να δούν μια Ευρώπη υπό το Ισλάμ. Την ώρα που εμείς αναλύουμε το εάν πιο επικίνδυνοι είναι οι ριζοσπαστικοποιημένοι δεύτερης γενιάς μετανάστες ή αυτοί οι τζιχαντιστές που έρχονται τώρα μόλις στην Ευρώπη, αυτοί που δίνουν τις διαταγές για τις επιθέσεις αδιαφορούν. Και τους αντιμετωπίζουν όλους το ίδιο.
Η ατυχία μας, κατά τον Κ. McDonaldείναι ότι έχουμε χτίσει τις κοινωνίες μας με βάση την ηθική μας αντίληψη περί του τι είναι κοινωνία. Και περιμένουμε, κατά έναν περίεργο τρόπο ότι την αντιληψή μας αυτή, θα την μοιραστεί όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Η απλή αλήθεια όμως είναι ότι όσο οι Ευρωπαίοι δεν αποφασίζουν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, δεν θα το κάνει κανείς άλλος γι’ αυτούς. Λύσεις υπάρχουν. Λύσεις που μπορούν να εκτείνονται από τις χερσαίες επιχειρήσεις κατά του ισλαμικού κράτους, μέχρι την δημιουργία “ασφαλών ζωνών” για τους πρόσφυγες εκτός Ευρώπης, όπως π.χ. στα παράλια της Συρίας. Λύσεις που κατά περίεργο τρόπο αλληλοσυμπληρώνονται. Τέτοιου είδους λύσεις όμως προϋποθέτουν το ξήλωμα των επί 40 χρόνων αξιωμάτων της αριστεράς, μέρος των οποίων είναι η “ανεκτικότητα” και ο “πολυπολιτισμός”.
*Ο Δημήτρης Παπαγεωργίου είναι εκδότης του Πολιτικού Περιοδικού PATRIA και Δημοσιογράφος
