*του Σταύρου Χριστοδούλου
Αξίζει κανείς να αφιερώσει χρόνο διαβάζοντας της περιγραφές της πολυπολιτισμικής Σμύρνης. Είναι εξαιρετική η σκηνή του ταξιδευτή που μπαίνει στο καφενείο και αναγνωρίζει τον Τούρκο, τον Άγγλο, τον Γάλλο, τον Έλληνα από το ρόφημα που συνηθίζουν να πίνουν, το ντύσιμο, τον τρόπο ομιλίας. Η εποχή αυτή, έως την Μικρασιατική καταστροφή σημαδεύτηκε από τον προεξέχοντα ρόλο της Σμύρνης ως πολυπολιτιστικό και εμπορικό κέντρο της Ιωνίας. Η αγαστή συνεργασία, η αλληλεγγύη, ο αλληλοσεβασμός των κατοίκων αποτέλεσαν την λυχνία καθοδήγησης στα ερεβώδη μονοπάτια της οικουμενικότητας και του διεθνισμού.
Υπάρχει όμως ένα καθοριστικά κρίσιμο σημείο. Δεν ήταν κάνεις από τους κατοικούντες πολίτης του κόσμου, έρμαιο της απροσδιόριστης και νόθας αυτής ελευθεριότητος. Είχαν συγκεκριμένη παράδοση, την τιμούσαν, την σέβονταν, την εκτιμούσαν και την προάσπιζαν. Μία παράδοση που μπορεί να είχε γεννηθεί μίλια μακριά από την Σμύρνη. Τι γλυκιά ανάμνηση, πόσο μεστό αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας!
Σπανίως έρχεται κανείς αντιμέτωπος με φαινόμενα παθογένειας στην μελέτη αυτή. Η απάντηση ακολουθεί τους κανόνες της λογικής. Ο διεθνισμός φέρει την αδήριτη ανάγκη της ζώσας ύπαρξης του έθνους για να ευδοκιμήσει. Η παράδοση που ο καθένας φέρει στον «τρόπο» του αντικατοπτρίζει με τον πιο εναργή τρόπο την εθνική μνήμη, την εθνική διαφορετικότητα και ποιότητα. Έτσι ο καλλιτέχνης δημιουργός ποιεί το πολύχρωμο ψηφιδωτό της διαφορετικότητας των αντιλήψεων και ένα μόνο πετραδάκι να λείψει απόλλυται εξ υπαρχής η φυσική τελειότητα. Μία γλώσσα να χαθεί, ένας πολιτισμός, μια παράδοση βρισκόμαστε μπροστά στην απίστευτη ανθρώπινη βαρβαρότητα που μας απέκρυψε μια άλλη απροσπέλαστη πια πλευρά του ζην, την οποία και δεν θα μάθουμε ποτέ άλλοτε. Αυτός είναι και ο λόγος που οι γλωσσολόγοι κοιτούν να διασώσουν τις γλώσσες αυτοχθόνων σε διάφορες ζούγκλες. Κάθε γλώσσα μας χαρίζει μια άλλη όψη της πραγματικότητας.
Δεν μπορεί κανείς να ισοπεδώσει, να εξομοιώσει, να πατήσει κάτω βάναυσα την διαφορετικότητα στο όνομα «ενός ορθού λόγου», «μιας πολιτικής θρησκείας», «ενός τρόπου ζωής», «μιας γνώμης»! Αντίθετα, με πνεύμα υγιούς ουμανισμού διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού την διαφορετικότητα που μας γαλουχεί στην ανεκτικότητα, στην αλληλοκατανόηση, στην δημοκρατικότητα. Παρόμοιο σκοπό επιτελεί και η κατοχύρωση του δικαιώματος στον λόγο. Δεν προστατεύει τον συμφωνούντα με την εξουσία, αλλά τον διαφωνούντα. Έτσι ο άνθρωπος προοδεύει.
Τα σωρευτικά ειδεχθή εγκλήματα του ισλαμικού φονταμενταλισμού εντός του Παρισιού δεικνύουν πως όταν επιδιώκεις να αφαιρέσεις την παράδοση, αφαιρείς το υπαρξιακό νοούμενο του ζην. Το Ισλάμ και η σαρία δεν ταιριάζει στον τρόπο ζωής της Δύσης. Δεν ευθύνεται ο «διαφορετικός» ή ο «ανόητος»(ο μετέπειτα μέλος φονταμεταλιστικής οργάνωσης) αλλά εκείνος που του υποσχέθηκε μια μακάρια ζωή που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να ζήσει. Πολλώ δεν μάλλον, όταν τους απαγόρευαν να φορούν μπούργκα και νιχάμπ στην Γαλλία, ή όταν έκλειναν τα τζαμιά στην Αυστρία. Δεν είναι μόνο τα επιφανειακά αυτά. Είναι μια ολόκληρη κοσμοθέαση που διαφέρουν οι δύο πολιτισμοί. Το να ικανοποιήσουν τα δυτικά κράτη όλες τις απαιτήσεις τους θα σήμαινε την άνευ όρων παράδοση στον νοο-τροπία των μεταναστών. Το να μην ικανοποιήσουν τίποτα, θα έβαλλε καίρια το κράτος πρόνοιας. Υπάρχει μέση οδός; Σήμερα πλέον (και εννοείται πριν ακόμα από το χθεσινό χτύπημα), όλοι συμφωνούν πως η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε διότι μέση οδός δεν υπάρχει. Θα παραβιασθούν τα δικαιώματα των ημέτερων ή των υμετέρων. Ο πολίτης έχει δύο επιλογές: ή θα αφομοιώσει πλήρως την νέα κουλτούρα υποτάσσοντας τα «θέλω» του, ή θα εξεγερθεί. Επομένως, ο επιτρέπων στον «διαφορετικό» ή «ανόητο» κάτι που δεν επιτρέπεται από την ροή των πραγμάτων, και μετά τον κατηγορεί για την αντίδραση του καθίσταται έτι πλέον «ανόητος». Η πραγματικότητα «σφάζει» το μήλον της έριδος μεταξύ των διαφωνούντων στο κοινοβούλιο με τον πιο αιμοσταγή τρόπο.
Κι όμως, η πολιτική ορθότητα θέλει να πείσει τον κόσμο πως όποιος δεν συμφωνεί με τα διεθνώς συμφωνηθέντα και επιβληθέντα τροπάρια του ευρωπαϊκού προοδευτικού ρεύματος είναι εχθρός, φασίστας, ρατσιστής, εξτρεμιστής! Όχι αγαπητέ. Είναι απλώς ένας διαφορετικός άνθρωπος που είτε θα τον σεβαστείς ως έχει, είτε θα εξεγερθεί όταν του επιβάλλεσαι με το ζόρι.
Η λαθεμένη εγκόλπωση διάφορων παραδόσεων σε ένα κράτος και η δαιμονοποίηση έξωθεν κινδύνων εν συνεχεία δεν επιλύει το πρόβλημα, αφού δεν το έχει αναγνωρίσει. Όσοι προβαίνουν στις τρομοκρατικές πράξεις είναι κάτοικοι της χώρας που χτυπούν. Άνθρωποι, φύσει καλοί, αλλά απογοητευμένοι; Που έχασαν τον δρόμο τους; Που βρήκαν νόημα ζωής στην τρομοκρατία, γιατί δεν έβρισκαν πουθενά αλλού; Δεν το γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε όμως πως το ορμέφυτο τους επαναστατεί σε τούτη την άτεχνη και απρεπή υποταγή τους σε νέα δήθεν πάνσοφα δόγματα και στάσεις ζωής.
Η ιστορία μπροστά σε τέτοια ζητήματα δίδει λύσεις. Η πολυπολιτισμικότητα εφαρμόζεται παροδικά σε πόλεις, κυρίως εμπορικές (βλ. Κων/πολη, Αλεξάνδρεια, Σμύρνη, Γένοβα, Βενετία κ.α.), υπό τον απόλυτο σεβασμό της διαφορετικότητας και υπό την πρόσθετη προϋπόθεση πως η κάθε κουλτούρα έχει το δικό της τόπο να αναπτυχθεί να αρθρωθεί και να εξελιχθεί μην παρεμποδίζοντας τους έχοντας άλλη κοσμοθεωρία, άλλο τρόπο ζωής.
Τι σημασία έχει η δαιμονοποίηση του ISIS κατόπιν εορτής; Αν πεθάνουν στρατιώτες ποια οικογένεια θα τους θρηνήσει; Μας απασχολούν αυτά τα ζητήματα; Μπορούμε να υποστούμε έναν νέο πόλεμο; Γιατί ξεκίνησε όλο αυτό; Ποιος πίστεψε ότι αυτή η άκρατη αντιδημοκρατική επιδίωξη πολυπολιτισμικότητας θα βοηθούσε την εξέλιξη τους ανθρώπου ουμανιστικά; Ποιος δεν βλέπει ότι η παραμέληση της εθνικής ταυτότητας προκάλεσε τόσα δείνα εφόσον υπό το κάλυμμα του τάχα «ανθρωπισμού» φαλκιδεύτηκε; Τόσες επαναστάσεις; Τόσους πολέμους; Και τώρα; Θα δημιουργηθεί ευρωκράτος με ευρωστρατό για να πολεμήσει τον ισλαμοφασισμό σύσσωμο; Αυτό δεν θα παραμελήσει εκ νέου την Ευρώπη των Εθνών; Την Ευρώπη της διαφορετικότητας και της αλληλεγγύης; Την Ευρώπη που ενώνει και δεν χωρίζει, βάζοντας πλάτη στον δημιουργούμενο συγκεντρωτισμό;
Η πολιτική ορθότητα πνέει τα λοίσθια, η πολυπολιτισμικότητα κατέρρευσε. Η <Εθνική Κοινωνία> είναι το αντίδοτο στην εξομοίωση, στην ισοπέδωση του ορθού λόγου, στον φρίκη της τρομοκρατίας. Ας γίνει ο αποτροπιασμός που προξένησαν οι ισλαμοφασίστες στο Παρίσι, αιτία αναγέννησης της πίστης στο έθνος, στην παράδοση, σε όλα αυτά που μας νοηματοδοτούν, χαρίζοντας μας την δυνατότητα δημοκρατικής αλληλεπίδρασης. Ας αποθέσουμε την τελευταία μας ελπίδα στο αίμα των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας, το οποίο οφείλει εις μνήμην τους να γίνει έμπνευση ζωτικότητας.
*Ο Σταύρος Χριστοδούλου είναι φοιτητής νομικής ΔΠΘ, ιδρυτής ανεξάρτητης παράταξης(ΑΝΟΚ), μέλος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών.
