Στις 13 Μαϊου 2016, μια ταινία έκανε πρεμιέρα στην Λέιντσεστερ Σκουέαρ της Αγγλίας με παρουσία πολιτικών, οι οποίοι στηρίζουν την έξοδο της Αγγλίας όπως ο Φάρατζ του Κόμματος Ανεξαρτησίας. Πρόκειτο για το ντοκυμανταίρ “Brexit: η ταινία” του Μάρτιν Ντέρκιν, που εξέφραζε με τον καλύτερο τρόπο τα επιχειρήματα των οπαδών του Brexit. Ενάμισυ μήνα μετά ο βρεταννικός λαός ψήφιζε υπέρ του Brexitσε ποσοστό 52 %. Με αυτό το δεδομένο και το γεγονός ότι η ταινία ήταν διαθέσιμη στο youtubeμπορούμε να πούμε ότι η ταινία ήταν υπεύθυνη για το αποτέλεσμα. Ας δούμε λοιπόν περί τίνος πρόκειται.
Καταρχήν να πούμε ότι ο Ντέρκιν έχει γυρίσει ντοκυμανταίρς, όπως «Μάρκαρετ Θάτσερ: ο θάνατος μιας επαναστάτισσας» και «Νάιτζελ Φάρταζ: Ποιος είσαι;». Είναι δε στην λίστα με τα πιο μισητά πρόσωπα για το οικολογικό/ περιβαλλοντολογικό κίνημα εξαιτίας του ντοκυμανταίρ “Η απάτη περί της παγκόσμιας υπερθέρμανης”. Στο καινούργιο δημιούργημα συμμετέχουν δε, πέρα από τον Φάρατζ, ευρωσκεπτικιστές των δύο μεγάλων κομμάτων, όπως η Μισέλ Φίλιπς και ο Ντέηβιντ Ντέηβις των Συντηρητικών και η Κέητ Χόεϋ του Εργατικού Κόμματος, αλλά και επιχειρηματίες όπως ο Τζων Μίλλς. Η χρηματοδότηση του έγινε μέσω του crowdfunding (χρηματοδότηση μέσω αυτών που θα ήθελαν να την δούν) της ειδικής σελίδας Kickstarterαπό μέλη οργανώσεων ενάντια στην συμμετοχή της Αγγλίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η κεντρική ιδέα του BrexittheMovieείναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση για μια συγκεντρωτική τυραννία, που έχει αποτύχει οικονομικά. Όπως λέει και στην αρχή: “Εμάς τους ανθρώπους, μας έχουν καλοπιάσει, μας έχουν φοβίσει και μας έχουν τρομοκρατήσει (bullying) για να παραδώσουμε την δημοκρατία και την ελευθερία μας. Αυτό το φιλμ είναι ιαχή πολέμου. Πρέπει να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας και το δικαίωμα μας να καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι τους νόμους σύμφωνα με τους οποίους θα ζούμε και να διαμορφώνουμε το μέλλον”. Δεν είναι σύμπτωση ότι γίνονται αναφορές και στα 800 χρόνια από την Μάγκνα Κάρτα, που γιορτάσθηκαν πέρυσι.
Ο Νάιτζελ Φάρατζ στην πρεμιέρα του Brexit the Movie
Η αντιδημοκρατική φύση της ΕΕ αποδεικνύεται ότι κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι οι δοτοί Επίτροποι, οι οποίοι δεν λογοδοτούν στον λαό. Όπως τονίζει και ο Φάραντζ είναι “Το Ευρωκοινοβούλιο είναι το μόνο κοινοβουλιο, όπου δεν μπορείς να προτείνεις νόμους η να κάνεις έφεση σε νόμους. Για να συμπληρώσει: “Οταν οι άνθρωποι μιλούν για τό ότι η ΕΕ έχει καταλήξει αντιδημοκρατική, δεν έχουν καταλάβει σωστά την ΕΕ. Η Ευρωπαίκή Ένωση είναι από μόνη της αντιδημοκρατική”.
Δύο επιχειρήματα που είναι βασικά στην φερέτρα των ευρωσκεπτιστών είναι ότι η ΕΕ με τους πολλούς της νόμους κατέστρεψε την επιχειρηματικότητα, ενώ διέλυσε τομείς όπως η αλιεία. Το καλύτερο κομμάτι είναι όταν θυμίζει ότι η Αγγλία ήταν οικονομική υπερδύναμη όταν δεν υπήρχαν εκατοντάδες νόμοι να καθορίζουν την οικονομική ζωή. Φέρνει δε σε αντιπαράθεση την νικήτρια Αγγλία που με ρυθμιζόμενη οικονομία παρέμεινε για μια δεκαετία στα συσσίτια, ενώ η ηττημένη Γερμανία με την απορύθμιση της οικονομίας, που επέβαλε ο Έρχαρτ οδήγησε στο οικονομικό θαύμα. Όμως αντί η ΕΟΚ να κτιστεί με παράδειγμα την Γερμανία, κτίστηκε με βάση το γραφειοκρατικο σύστημα Αγγλίας και Γαλλίας (Μονέ) Αυτό οδήγησε σε πλήρη έλεγχο της οικονομίας (δασμοί, πλαφόν) και προστατευτισμό, όπου στην έννοια της Ευρώπης, προστατεύονται αποτυχημένες εταιρείες. Όλα αυτά έρχονται σε αντιπαράθεση με το παραδειγμα οικονομικής ευημάριας και δημοκρατίας της Αυστρίας, αλλά και την γρηγορη ανάπτυξη της Κίνας και του Τρίτου Κόσμου.
Γενικά πρόκειται για ένα πολύ καλό ντοκυμανταίρ, που όπως έχει γράψει και το “Εκόνομιστ” απευθύνεται σε άτομα του Συντηρητικού Κόμματος με ιδέες ενάντια στο κατεστημένο και την ελίτ. Μόνη μας αντίρρηση ότι θεωρούνται αρνητικά η άνοδος της Μαρί Λεπέν και της Χρυσής Αυγής. Αναζητείστε το.
