του Αθανάσιου Γκουρνέλου
Η αποτυχία της εφαρμογής του οικονομικού μαρξισμού στις μάζες προβλημάτιζε έντονα τον Αντόνιο Γκράμσι και τον Ούγγρο, Γεώργιο Λούκατς. Η λύση στο πρόβλημα τους λεγόταν ‘’κοινωνική μηχανική’’. Ο Γκράμσι κατάλαβε πως αν το κομμουνιστικό κράτος καταφέρει να αλλοτριώσει τους παραδοσιακούς θεσμούς και μηχανισμούς του Έθνους, η οικονομική ισότητα και η κυριαρχία της εργατικής μάζας, θα επέλθει ως επακόλουθο της προέλασης της ισότητας σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας. Γκράμσι και Λούκατς αντελήφθησαν πως οι βάσεις του πολιτισμού βρίσκονται στον Χριστιανισμό και την Δυτική παράδοση, άρα ο στόχο βρισκόταν σε ακριβώς αυτές τις αρχές.
Οι ιθύνοντες της Νέας Αριστεράς, τα μέλη της Αμερικανικής Academia και τα στελέχη της σχολής της Φρανκφούρτης, αναρωτήθηκαν τι μπορούν να κάνουν για να πετύχουν όσα σκέφτηκε ο Γκράμσι και ο Λούκατς πριν μερικές δεκαετίες, ακόμα και αν δεν ελέγχουν το κράτος. Μέσα σε αυτά τα οποία εξήγαγαν ως συμπέρασμα, βρέθηκαν διάφορες πτυχές και ήθη της κοινωνίας, όμως ο πυρήνας των ιδεών του, συνοψίζεται στον όρο ‘’ισότητα’’. Η ισότητα κατά τους αριστεριστές θα επέλθει μέσω μιας διαδικασίας αμφισβήτησης των θεσμών του Έθνους-Κράτους, η οποία ονομάζεται ‘’κριτική θεωρία’’. Με αφετηρία την ίδια την Δυτική κουλτούρα και συγκεκριμένα, την ελευθερία της έκφρασης, η κριτική θεωρία δεν αποτελεί τίποτα παραπέρα από την αμφισβήτηση, διαρκή και στοχευόμενη, των ηθών και των θεσμών ενός συνόλου. Η Πίστη στον Θεό, η σεξουαλική κουλτούρα, ο ρόλος του άνδρα, η σχέση των φύλων, των φυλών, των Εθνών, η θέση της γυναίκας, η αντιμετώπιση των ζώων, ο τρόπος ένδυσης, το εμπόριο, ο αθλητισμός, η αξιολόγηση των ανθρώπων, οτιδήποτε συμβαίνει στην καθημερινότητα, κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, τέθηκαν κάτω από το μικροσκόπιο της σχολής της Φρανκφούρτης. Για κάθε μια από αυτές τις πτυχές, αναπτύχθηκε και μια θεωρία αμφισβήτησης η οποία παρήγαγε ένα νέο μοντέλο ή μια αντι-πραγματικότητα. Επί παραδείγματι η αμφισβήτηση του παραδοσιακού θεσμού της οικογένειας του ανδρόγυνου, επέφερε μια αλυσιδωτή αντίδραση που ξεκινά από την απειθαρχία των παιδιών και φθάνει στο αντι-μοντέλο των πολύ-συμβιωτικών (ατόμων που ζητούν να αναγνωρισθεί ο γάμος 3,4,5 ή περισσοτέρων ατόμων ταυτόχρονα). Ο στόχος κάθε αντιμοντέλου είναι η ισότητα. Κάθε άτομο είναι ίσο με τα υπόλοιπα άτομα ως προς τα πάντα. Την ομορφιά, την εξυπνάδα, την ικανότητα, τις ευκαιρίες. Ο άνθρωπος είναι ίσος με τα ζώα, η γυναίκα με τον άντρα, το παιδί με τους γονείς, ο εργαζόμενος με τον ιδιοκτήτη και ου τω κάθε εξής.
Είναι λοιπόν απολύτως λογικό και αναμενόμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ να επιθυμεί την αμφισβήτηση της Αριστείας. Να θεωρεί πως έχουν ίσα δικαιώματα λαθραίοι μετανάστες από την άλλη άκρη της γης και γηγενείς κάτοικοι με μακρά ιστορία. Είναι όχι απλά πολιτικός μα βαθύτατα ιδεολογικός στόχος, να πληγούν οι εύποροι, οι πετυχημένοι, οι ισχυροί σε κάθε τομέα της καθημερινότητας και να υπερτονισθούν αποκλειστικά και μόνο οι αδικίες. Είναι στρατηγικός στόχος της ίδιας της κυβέρνησης να ωθήσει τους πολίτες σε μια εξισωτική σύμβαση και να διαφθείρει την άποψη του πολίτη για την ιδιότητα του τόσο ως Έλληνα, όσο και ως πολίτη της χώρας. Για τον ΣΥΡΙΖΑ η μη ύπαρξη αναπτυξιακού σχεδίου οικονομικής πολιτικής αποτελεί μόνο επικοινωνιακό πρόβλημα καθότι η φτωχοποίηση κατά την αντίληψη του, θα επιφέρει την έναρξη μιας διαδικασίας οικονομικού, κοινωνικού και ταξικού εξισωτισμού.
Αποτελεί πρόβλημα φυσικά διότι οφείλει να παρουσιάσει ‘’προτάσεις’’ τόσο στην αντιπολίτευση και τους ψηφοφόρους, όσο και στην Ε.Ε. Εκεί βρίσκεται η Αχίλλειος Πτέρνα του. Αν παρουσιάσει μια λύση με έμφαση στην ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και την σμίκρυνση του Δημοσίου, θα προκαλέσει διασπάσεις στο κόμμα του, αν φέρει όπως και έπραξε, ένα νέο μνημόνιο, μια δανειακή σύμβαση δίχως πλάνο ανάπτυξης, χάνει ψηφοφόρους. Η γενικότερη ισχύς του εδράζεται στην ιδεολογική του κυριαρχία και οι πολιτικές του αποφάσεις ικανοποιούν ακριβώς αυτό. Δεν είναι τυχαίο πως από τα πρώτα ζητήματα τα οποία έσπευσε να ‘’επιλύσει’’, ήταν το άνοιγμα της ΕΡΤ, το σύμφωνο συμβίωσης και η απόδοση Ιθαγένειας. Τα ανωτέρω συμπεριελήφθησαν στις υποτιθέμενες μεταρρυθμιστικές του προτάσεις, συνεπικουρούμενα με αοριστολογίες και γενικότητες όπως :
– Δίκαιο φορολογικό σύστημα
– Καταπολέμηση της φοροδιαφυγής
– Καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς
– Πάταξη λαθρεμπορίου (ιδιαίτερα σε καύσιμα και καπνό).
– Ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα –μείωση της γραφειοκρατίας
Πουθενά φυσικά δεν υπήρξε η εκπόνηση ενός στρατηγικού πλάνου απελευθέρωσης της οικονομίας, ενίσχυσης της βιομηχανίας, φοροαπαλλαγών κλπ.
Η συμμαχία όλων αυτών των τάσεων του φάσματος της Αριστεράς, έρχεται σε κρίση ακριβώς διότι διαφωνούν στον τρόπο με τον οποίο θα επιτύχουν τον στόχο τους. Δεν πρόκειται για μια άκομψη προσπάθεια μιας κάποιας Αριστερής Πλατφόρμας ή μια διαφωνία πάνω στην οικονομική στρατηγική της χώρας. Στον ΣΥΡΙΖΑ οι διάφορες τάσεις επιζητούν και επιχειρούν ποικιλοτρόπως τον πολιτιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσω διαφορετικών τακτικισμών. Ο ισχυρότερος για την ώρα πόλος, αυτός του κυρίου Τσίπρα, επιζητά μια σοσιαλοδημοκρατική/σοσιαλιστική διαδικασία. Ομάδες όπως η ΚΟΕ ζητούν κρατικοποίηση των αλυσίδων σούπερ μάρκετ, η Αριστερή Πλατφόρμα ζητά την επιστροφή στην Δραχμή με ή χωρίς πλάνο ανάπτυξης και ομάδες κολεκτιβιστών και αναρχικών θεωρούν πως ξεκίνησε μια μακρά πορεία προς την κοινωνική ισότητα και την γενική και αόριστη ‘’λαϊκή κυριαρχία’’.
Όσο ο καιρός περνά οι συνιστώσες αυτές, κατά την προσφιλή στην Αριστερά διαδικασία, τείνουν στην διάσπαση και την απόσχιση. Αυτό αφενός επιτρέπει την πολιτική αποδυνάμωση, τουλάχιστον με κομματικούς όρους, αφετέρου δίνει χώρο και χρόνο στις αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις να ανασυνταχθούν. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι αυτή η επιβολή του πολιτιστικού μαρξισμού, της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, δεν βρίσκει άνοδο μόνο στην χώρα μας, μα σε ολόκληρη την ‘’Δύση’’. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει ρητορική ήδη εφαρμοσμένη στις περισσότερες σύγχρονες χώρες, η κυριαρχία του στην κοινωνία, είναι κυριαρχία μέσα σε μια ευρύτερη προέλαση τέτοιων θέσεων σε όλη την Ευρώπη, θέσεων βασισμένων σε επικλήσεις στο συναίσθημα. Η απώλεια της εξουσίας θα συμβεί αργά ή γρήγορα, όμως η κυριαρχία του αριστερισμού σε πολιτιστικό επίπεδο, επιτρέπει σε κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να βρίσκονται ένα βήμα μπροστά ακριβώς λόγω της ιδεολογικής τους κυριαρχίας.
Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ένας εκ των ιδρυτών της Σχολής της Φρανκφούρτης, ο Willi Munzenberg,είχε δηλώσει πως στόχος της σχολής ήταν να: « … οργανώσει τους διανοούμενους και να τους χρησιμοποιήσει για να κάνουν τον δυτικό πολιτισμό να βρώμα. Μόνο τότε, αφού έχουν καταστραφεί όλες οι αξίες του και έχει γίνει η ζωή του αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου». Τα ενοχικά σύνδρομα που προσπαθεί να δημιουργήσει η Νέα Αριστερά στην χώρα μας, πρέπει να αντιμετωπισθούν και δεν πιστεύω πως αυτός που βρωμά είναι η Ελληνική κοινωνία ή η Δύση.
