του Σταύρου Χριστοδούλου*
Η ανεξαρτησία της σκέψης είναι η πιο αριστοκρατική υπερηφάνεια (Πλάτων)
Για όποιον ενδιαφέρεται πέραν των μεγαλόπνοων οικονομιστικών αναλύσεων επίτευξης ευημερίας, και για την εθνική συνείδηση, το έθνος ως ζώσα και αυθύπαρκτη οντότητα η παρούσα προσπάθεια θα επιχειρήσει να καταδείξει βάσει της στάσης απέναντι στην ζωή, τους λόγους που ένα έθνος δυναμικό και μαχητικό λειτουργεί φθηνά, φοβισμένα, ή πολύ περισσότερο δεν λειτουργεί! Είναι ευθύνη του καθενός ξεχωριστά ως μέρος του έθνους να λειτουργήσει σωστά, ώστε και η «big picture» να ομοιάζει στην «Έξοδο του Μεσολογγίου» του Βρυζάκη και όχι στο «Ψαριανό Μοιρολόι» του Λύτρα. Χρειαζόμαστε ανθρώπους μαχητές της καθημερινότητας, αυθύπαρκτους, ανεξάρτητους και ελεύθερους. Δεν μιλάμε για την ελευθερία που ζητά το φοβισμένο λαγουδάκι όταν το κυνηγά ο λύκος. Το κυνηγά για να ζήσει κι αυτός, όπως θα ζήσουν μόνο οι ικανοί λαγοί. Δηλαδή θέλουν κάποιοι να σκοτώσουμε όλους τους λύκους για να ζήσουν ελεύθεροι οι όλοι λαγοί; Και η καταστροφή της τροφικής αλυσίδας πριν την καταστροφή του βιότοπου; Ας τα αφήσουμε για τους «liberals»/ «σοσιαλιστές» αυτά. Ένα έθνος χρειάζεται ικανούς μαχητές σε κάθε τομέα, ανεξάρτητους, αριστοκρατικούς. Η κρυφή σκλαβιά που κράτα το δικό μας σε δεσμά έχει όνομα.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ
«Εξαρτώμαι» σημαίνει αναρτώ εξ εμαυτού, δηλαδή υφίσταμαι ως επακολούθηση μιας άλλης κατάστασης την οποία δεν εξουσιάζω. Μάλιστα, ο εξαρτώμενος επικεντρώνει την ζωή του γύρω από το αντικείμενο της εξάρτησης του. Αποτελεί μια συνήθεια αυτοματοποιημένη, μια βαθειά και δυσβάσταχτη νόσο του συστήματος ανάγκης επιβράβευσης του εγκεφάλου. Ο σημερινός πολίτης δεν έχει μάθει να δρά, να πράττει, να λογίζεται ανεξάρτητα, δηλαδή αυτοβούλως, χωρίς ένα εξωτερικό σημείο αναφοράς «αποδεδειγμένου» κύρους ή «αποδεδειγμένης» εξουσίας. Βέβαια, δεν συνιστά καινούργιο φαινόμενο, πάντοτε υφίστατο, χωρίς όμως να είναι κυρίαρχο. Ο σημερινός άνθρωπος όμως δεν στηρίζεται στα «δικά του πόδια». Λένε πολλοί: «έχω έναν γνωστό να σε βολέψει στο Δημόσιο», «θα μου σβήσει την κλήση ο δικός μου», «θα σε φτιάξω εγώ, έχω έναν φίλο που κάνει κουμάντο», «πάρε τον μπαμπά σου, να μιλήσει με τον φίλο του στο κόμμα μήπως μου περάσουν το μάθημα στη σχολή!» κλπ. Τι σημαίνουν όμως αυτά; Όλοι τα ακούσαμε κάποτε, πολύ ή λίγο. Δηλώνουν ότι αν όχι όλοι, η συντριπτική πλειονότητα στηρίζεται στα ξύλινα πόδια ενός άλλου, όποιος κι αν είναι αυτός. Ο άλλος βοηθά, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη για τον βοηθούμενο, ενώ ο βοηθών βοηθείται από άλλους ιθύνοντες. Συνεπώς, ένα παράδειγμα για τον φόβο της προσωπικής ευθύνης που μας καταβάλει, συνιστά αυτή η ανερμάτιστη προσκόλληση σε κάθε τύπου δημόσια αναγνωρισμένους «κουμανταδόρους». Τοπικούς κομματικούς συνήθως νταβατζήδες που κανονίζουν τα ρουσφέτια και τις χάρες. Αυτή η κατάσταση όμως, έχει λάβει διαστάσεις νοοτροπίας. Είναι επίσημος τρόπος «του ζην».
Ο εξαρτημένος δεν μπορεί να δρά αυτοβούλως. Είναι υποχείριο της εξάρτησής του. Το ερώτημα που θα έθετε κάποιος περιστρέφεται γύρω από την εξάρτηση ατόμου-κοινωνίας, διότι ένας ακοινώνητος είναι ή θεός ή ζώο. Ωραία τα λόγια περί ελευθερίας σε άλλους τομείς, αλλά πως λύεται αυτό το θεμελιώδες ζήτημα; Αν δεν είναι τίποτα από τα δύο, είναι άνθρωπος, και κατά συνέπεια εξαρτημένος. Η κρίση όμως είναι λαθεμένη, διότι ο άνθρωπος είναι συναισθηματικά μόνο φύσει κοινωνικός, πνευματικά και ψυχικά οφείλει να είναι ανεξάρτητος. Όλοι βιώνουν την έλξη προς τον συνάνθρωπο, ο προσωπικός αγών όμως είναι που αξίζει, κρίνεται και εκτιμάται, όχι οι διαπροσωπικές σχέσεις. Καμία προσωπικότητα στην ιστορία δεν επαινούμε για τα «social skills» της, αλλά για τις θαυμαστές ικανότητες της. Η μάχη στα Γαυγάμηλα, το σχέδιο εκχριστιανισμού των Σλάβων από τους Βυζαντινούς, ο απελευθερωτικός αγώνας του ’21, η ταχεία μεταστροφή του στρατού του βασιλέως Κωνσταντίνου προς την Θεσσαλονίκη με τον λαό να ξηλώνει τα σπίτια του για να περάσει το στράτευμα το ποτάμι, το έπος αντιστάσεως στο Ρούπελ το ’40, δεν ήσαν κοινωνικές αβρότητες, αλλά δεξιότητες προσωπικοτήτων με μπόλικο πατριωτικό όραμα, χωρίς κανένα εξωτερικό σημείο αναφοράς πέραν της ατομικής εμπνεύσεως. Συνάγουμε λοιπόν, ότι η μπερδεμένη αυτή στάση του ανθρώπου ως κοινωνικού και ανεξάρτητου- ελεύθερου συνάδει στη ζωή. Έχει όμως την υποχρέωση να μην συγχέει την συναισθηματική έλξη με την πνευματική και ψυχική αυτοτέλεια, διότι τότε λειτουργεί ως φερέφωνο, χάνοντας την ελευθερία του. Από την άλλη μεριά τώρα, αν η εμπειρία δεικνύει πως οι άνθρωποι κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι «υποτακτικοί» σε ιδέες, γνώμες, καταστάσεις χωρίς περεταίρω προσωπική κριτική σκέψη, σημαίνει πως η κοινωνία μαστίζεται από την «εξάρτηση», η οποία με την σειρά της τεκμηριώνει τον τρόμο χάραξης ανεξάρτητης πορείας. Νέοι και γέροι φοβούνται να σκεφτούν, να πράξουν, να τολμήσουν ελεύθεροι και προσκολλώνται σε άλλους. Αυτό είναι το μεγαλειώδες πρόβλημα. Η εθνική σκλαβιά.
ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Πρώτιστα, αυτή η εξαρτημένη τάση δημιουργεί την λεγόμενη «διαπλοκή». Διαπλοκή είναι η συνύφανση, η συνταύτιση προσώπων προς την κίνηση αόρατων νημάτων και την τελική ικανοποίηση των ιδιοτελών συμφερόντων. Επί διαπλοκής, ο τελευταίος της αμάξης, είναι όσο σκλάβος είναι και ο πρώτος, αυτός που κινεί τα νήματα, αφού έχει ο ένας απόλυτη ανάγκη των άλλον. Είναι δε προφανές, ότι λειτουργούν αυτές οι τάσεις εις βάρος των ανεξάρτητων, που από αρετή και πατριωτισμό αρνούνται να λερώσουν τα χέρια τους με την θανατηφόρα μόλυνση της προσωπικότητας. Ο τομέας της οικονομίας βέβαια, που δεν αφήνει τις παθογένειες να χρονίζουν και αυτορυθμίζεται στον καπιταλισμό, ήδη από πολύ νωρίς έλυσε τα ζητήματα διαπλοκής και αλληλεξαρτήσεων που έβαλαν αδυσώπητα τον ανταγωνισμό. Και προστάτεψε τον ανταγωνισμό διότι αυτός είναι η ρυθμιστική αρχή του συστήματος του καπιταλισμού.
Η νομοθεσία anti-trust στις ΗΠΑ, ξεκίνησε όταν ένας μεγαλοφυής επιχειρηματίας, ο D.Rockefeller με την Standard Oil Company διέλυσε τους ανταγωνιστές του, σχηματίζοντας το μεγαλύτερο μονοπώλιο που είχε δει η ελεύθερη αγορά. Η σχετική νομοθεσία λύει το κενό του συστήματος σε σχέση με τις συγχωνεύσεις που ακυρώνουν τον ανταγωνισμό, αφού πλέον είναι γνωστό ότι «άνθρωποι από το ίδιο σινάφι σπάνια συναντώνται χωρίς να καταλήγει η συζήτηση σε συνωμοσία εναντίον του κοινού συμφέροντος» (Adam Smith). Δυστυχώς η «πολιτική», που σχετίζεται με τα πάθη του ανθρώπου μόνο σε ελάχιστες και μικρές περιόδους κατόρθωσε να ανεξαρτητοποιηθεί οδηγώντας τους πολίτες σε κάποια χρόνια γενικής ευημερίας και όχι στην καπήλευση της μικρής δύναμης τους. Πολιτικά λόμπι, με μηχανισμό αλληλοεξαρτώμενων φερέφωνων παλεύουν για την κατάληψη μιας εξουσίας που ποτέ δεν θα ικανοποιεί τον «αγαθό» σκοπό της. Περιττό να αναφέρουμε πως αυτή η διαδικασία πληγώνει αιματηρά το «έθνος». Η εξάρτηση και η διαπλοκή κατευθύνονται από την ακόρεστη δίψα για πλουτισμό, δόξα, φήμη. Οι τάσεις αυτές όταν πραγματώνονται με λόμπυ –και εξαρτήσεις- σκλαβώνουν το έθνος. Η εθνική αξιοκρατικά ιεραρχική δομή δεν αναζητείται. Είναι κι όμως η μόνη που βοηθά το Γενικό Συμφέρον, ενώ γίνεται διευρυμένα αποδεκτή επειδή είναι αληθινή. Καλύτερα λοιπόν έξω από το μαντρί, εναντίον του λύκου, υπέρ του έθνους, παρά μέσα χωρίς την ελευθερία μας, θα λέγαμε παραφράζοντας την γνωστή φράση Ευάγγελου Αβέρωφ.
Αυτό που πρέπει να προστεθεί είναι πως η εξάρτηση είναι γέννημα σοσιαλιστικό. Με άλλα λόγια αυτό το γνωστό «ρε φίλε ξέρεις ποιος είμαι εγώ που θα μου μιλήσεις έτσι;», σημαίνει πως ΕΓΩ γνωρίζω κάποιον ανώτερο σε μια ιεραρχική οργάνωση ο οποίος και θα «σε βάλει εσένα που δεν είσαι του γούστου μου στην θέση σου». Αντίθετα ο καπιταλισμός, στην συντηρητική του εκδοχή, επιδιώκει μια «ιεράρχηση» αξιολογική, η οποία γίνεται εμφανής με βάσει το χρήμα, το οποίο λαμβάνεις για την εργασία σου, μικρή ή μεγάλη, πολύ ή λίγη. Το ελληνικό πλέον «βόλεμα», δεν δείχνει την ικανότητα κάποιου αλλά την γνωριμία του. Ο λάθος άνθρωπος στην λάθος θέση όμως, κάνει την δουλειά του λάθος. Τότε κράτος και έθνος παραλύουν.
Με βάση τον διαχωρισμό που έγινε παραπάνω. Άλλο το συναίσθημα, άλλο η λογική και η ψυχή. Αν το έθνος ευημερεί, ευημερεί και το κράτος και ο πολίτης ως μέρος του. Πρέπει ο καθένας όμως να λειτουργεί με την λογική να πρυτανεύει, όχι με το συναίσθημα. Η Λόγική «άρχει», κυριαρχεί, δομεί την εργασία, νικά τους κινδύνους. Το συναίσθημα, αποτελεί κίνητρο, όμως δεν ταιριάζει στην οργάνωση των παραγωγικών δυνατοτήτων. Για παράδειγμα, η προσωπική αντιπαλότητα με έναν γείτονα, δεν γίνεται να σε κρατά πίσω από την πρόσληψη του για μια εργασία επί της οποίας είναι από τους καλλίτερους στο είδος του! Η «εξάρτηση», αποτέλεσμα των αισθημάτων και όχι της λογικής είναι παρά-λογη. Αφήνει άλλα αισθήματα να κυριαρχούν, με συνέπεια να βάλει την ίδια την Δημοκρατία. Αν ο καθένας δεν σκέφτεται και δεν πράττει βάσει λογικής στα ζητήματα που καλείται να ψηφίσει, αλλά είναι υποχείριο κάποιας άποψης, τότε δεν συγκεντρώνεται η αληθής προσωπική και αυτοβούλως διαμορφωθείσα γνώμη όλων, ώστε να μετρηθεί η σωστή, από τα κομματάκια που ο καθένας θέτει στο ψηφιδωτό της συνολικής άποψης (ο Αριστοτέλης το όρισε την κακή όψη της δημοκρατίας «οχλοκρατία»). Γνωρίζουμε δηλαδή εξ υπαρχής ότι υπάρχουν μόνο δύο ή τρείς γνώμες, τις οποίες και οι άλλοι θα ακολουθήσουν λόγω του φόβου που θα έχει υποβαθμίσει την λογική (επειδή π.χ. τυγχάνει ο φίλος ή η σύζυγος να ακολουθούν την τάδε ή δείνα γνώμη). Η Δημοκρατία, για την οποία τόσος λόγος γίνεται «ολημερίς και ολονυχτίς» φαλκιδεύεται από το πρωτότοκό τέκνο της μετριότητας, την εξάρτηση (την <σοσιαλίζουσα εξάρτηση>). Δημοκρατία και εξάρτηση είναι έννοιες αντίθετες. Άρα σοσιαλισμός και δημοκρατία είναι εκ διαμέτρου αντίθετα!!!
Συμφωνούμε όλοι, οι εχέφρονες, πως ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» κατέρρευσε παταγωδώς, πως «η λαϊκή κατοχή των μέσων παραγωγής» ήτο αντι-ανταγωνιστή, πως η αλληλεξάρτηση σε όλα τα επίπεδα έφερε διαπλοκή, πως αντιτίθετο σε κάθε ανθρωπισμό, πως σκότωσε χιλιάδες εκατομμύρια ανθρώπους επειδή δεν ήταν «κοινωνιοκεντρικοί», πως επέβαλε έναν δικτατορικό τρόπο σκληρό και επίμοχθο, φρικιαστικό, που υποβάθμισε και εξαχρείωσε τον άνθρωπο. Δηλαδή, τα επιχειρήματα που μας λέει ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» δε οδήγησαν ποτέ στην εποποιία της μακάριας επίγειας ζωής. Άρα, οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι η «κοινωνική κατοχή», η κοινοκτημοσύνη, η εξάρτηση σε επίπεδο λογικής και συναισθημάτων, με αυτόν τον α λα καρτ τρόπο, μόνο το αίμα προήγαγε. Έπρεπε τότε να στραφούν στο αντίπαλο δέος, την απόλυτη ατομική ευθύνη, την πίστη στις προσωπικές δυνάμεις, στο θάρρος της προσωπικής γνώμης, στην ανεξάρτητη και μακριά από τσιτάτα κοινωνικής-λαϊκής-συντροφικής-παλλαϊκής δυσκαμψίας και οπισθοδρόμησης. Το «έθνος», στο οποίο πιστεύουμε έχει ανάγκη από ανεξάρτητα πρόσωπα, αυτόφωτα, και ανιδιοτελή.
Μέχρι στιγμής το μόνο μοντέλο που εγγυήθηκε την όσο το δυνατόν δικαιότερη πρωτογενή διανομή εθνικού εισοδήματος, την ανεξάρτητη πορεία χωρίς ανάγκη για «γλυψίματα»(sic) και εύκολη σε σχέση με άλλες εποχές κοινωνική κινητικότητα ήταν ο καπιταλισμός. Αντίθετα, όταν ο καπιταλισμός συνδέεται με υπολείμματα και τεχνικές κρατικιστικές, δηλαδή σοσιαλιστικές, η εξάρτηση(που βαφτίζεται κοινωνιοποιητική συνεργασία) υποσκάπτει την προηγούμενη πρόοδο. Η «κοινωνικοποιητική» διαδικασία λοιπόν μετέρχεται μια τόσο ωραία λέξη για να μας τονίσει ότι δεν πρέπει να βασιζόμαστε στα ανταλλάγματα αλλά στην καλοκαγαθία του φούρναρη για το ψωμί που μας δίνει. Μόνο που κάποτε θα τελειώσει η πίστωση και ο φούρναρης θα μας πάρει το σπίτι! Ξεκάθαρο τέτοιο παράδειγμα είναι η χώρα μας. Η λογική λοιπόν και η ψυχή είναι στην μεριά της μοναχικότητας, τα συναισθήματα στην απέναντι όχθη. Το τρέφω συναισθήματα για κάποιον, δεν σημαίνει ότι μπορώ να του γίνομαι βάρος, να ζώ από αυτόν χωρίς αντάλλαγμα ρεαλιστικό, μετρήσιμο. Ο σοσιαλισμός (πάθη+εξάρτηση) στηρίζει την ζωή σε κάποιους άλλους που τους συμπαθούμε. Έτσι πετυχαίνουμε την εξάρτηση. Η ελευθερία, η ανεξαρτησία είναι προσωπική υπόθεση. Αυτή την ελευθερία μας χαρίζει η λογική οργάνωσης της ζωής μας. Αν νικήσουμε σε ατομικό επίπεδο, τότε και η κρατική πορεία θα μεταστραφεί προς την απομάκρυνση της κυβερνητικής-κρατικιστικής εξάρτησης και της διαπλοκής.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ
Δεν θα συζητήσουμε καθόλου για παρέμβαση της κυβερνητικής πολιτικής, διότι θα ήμασταν αντιφατικοί. Εργασία του κράτους είναι η μερική συνεισφορά στην προσπάθεια ευημερίας του έθνους, στην αναγέννηση του, στην προστασία του και την ειρηνική διαβίωση.
Θα συζητήσουμε όμως ανοιχτά για την κουτσουρεμένη πια οικογένεια. Αυτή έχει την υποχρέωση γαλούχησης των νέων παιδιών, να τους μάθει να αποδοκιμάζουν τις εξαρτήσεις, τις χάρες, την διαπλοκή, και να επιθυμούν να τιμηθούν για την δική τους αξία, αυτή που αυτά έχουν και κανείς άλλος δεν έχει αφού είμαστε όλοι διαφορετικοί. Να τους διδάξει την «λογική», από αυτά τα απλά, τα καθημερινά, που θα φθάνει με τους κανόνες της έως τα μεγάλα, τα σύνθετα, για να μην έχουν ανάγκη την τυφλή προσήλωση στον κάθε τσαρλατάνο δημοκόπο.
Καταλήγοντας θα αναγκάσουμε αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες να εγκαταλείψουν τους γυάλινους πύργους τους και να ενταχθούν στην δημοσία σφαίρα, κυττώντας να επηρεάσουν, να προτείνουν, να αναλάβουν ευθύνες, και να φέρουν την ελληνοκεντρική αλλαγή που έχει ο τόπος ανάγκη. Με δύο λόγια, να εμπνεύσουν.
Αν το κάθε κομμάτι του συνόλου αποβάλλει τον φόβο της ελευθερίας, τότε και το σύνολο θα στηριχτεί στα δικά του πόδια, ελεύθερο και ανεξάρτητο, κυρίαρχο στα πάθη του, με τους μέντορες της διαπλοκής να μην βρίσκουν ούτε ένα υποχείριο να δέχεται τον εξευτελισμό να πουλήσει την ψυχή του για μισό καρβέλι ψωμί περισσότερο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα χρειάζεται να συζητάμε ποιος θα κυβερνά, αφού οι άξιοι σίγουρα θα έχουν καταλάβει τις θέσεις που η φύση τους προσέφερε την μέρα που γεννήθηκαν.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όταν ο ποιητής γράφει πως «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», συμπυκνώνει σε τέσσερις λέξεις όλο τον νόημα του αγώνος στην ζωή. Είναι δύσκολο, επίμοχθο, και πολλές φορές δυσβάσταχτο να είναι κανείς ανοιχτός στον διάλογο και στα επιχειρήματα, να παλεύει με την δική του δύναμη, στηριζόμενος στα δικά του πόδια, χωρίς εξαρτήσεις και γλοιώδεις στάσεις. Το «είμαι κύριος του εαυτού του» μεταφράζεται στο «λέω ο,τι θέλω και κάνω ο,τι θέλω εφόσον δεν βλάπτω κάποιον άλλον». Αν σου χτίσει άλλος τις βάσεις, γνωρίζεις πως μπορεί και να στις ρίξει. Παρατηρείται δυστυχώς το φαινόμενο στην Ελλάδα να σχεδιάζουν όλοι την ζωή τους στις πλάτες των άλλων, βάσει ντροπιαστικών εξαρτήσεων, με αποτέλεσμα ο άλλος να τους «κρατά στο χέρι». Με τέτοιο τρόπο όμως, ακόμα και ο πιο ηθικός πατριώτης θα λυγίσει προ της πιθανής κατάρρευσης του κόσμου στον οποίο ζει.
Ένας έθνος με ανθρώπους που λειτουργούν με τον τρόπο που παρουσιάσαμε δεν θα έχει ανάγκη να ζητήσει τόσα δανεικά, να υποβαθμίζεται σε διεθνής συσκέψεις, να γίνεται αντικείμενο χλευασμού και κοροϊδίας. Ένας έθνος ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ και ΕΛΕΥΘΕΡΟ από εξαρτήσεις και διαπλοκή. Ένα έθνος που θα θεωρεί την μεγαλύτερη σκλαβιά να αναγκαστεί να σκύψει το κεφάλι στις προσταγές άλλων δυνατών, ταπεινώνοντας τον λαό του. Ένα έθνος υπερήφανο και ένδοξο. Αυτό χρειαζόμαστε, αυτό κυττάμε να οικοδομήσουμε!
Άλλως τε, τούτα είναι τα σημαίνοντα και με τούτα αξίζει να καταπιάνεται κανείς∙ από σημαινόμενα «μπουχτήσαμε».
*Ο Σταύρος Χριστοδούλου είναι Ιδρυτής της ανεξάρτητης φοιτητικής παράταξης(ΑΝΟΚ). Μέλος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών.
