του Γεώργιου Ι. Φλωρή
Είναι χαρακτηριστικό πολλών αρχηγών κομμάτων και δη νεοεκλεγμένων πρωθυπουργών να δίνουν το στίγμα των ενδόμυχων επιθυμιών και μακροπρόθεσμων οραμάτων τους διαμέσου κάποιων συμβολικών λέξεων, εικόνων, κινήσεων ή ακόμη και τραγουδιών. Είναι η δικιά τους ιδεολογική πινελιά για το πώς φαντάζονται και το πως θέλουν να διαμορφώσουν τον κόσμο στον οποίο ζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της γενιάς μου (γεννηθείς το 1986 γαρ) είναι το Πολυτεχνείο και τα διάφορα επαναστατικά τραγούδια που διαμόρφωναν ένα κλίμα άναρχα επαναστατικό και εκδικητικά εχθρικό στο πατριωτικό και συντηρητικό χώρο. Πέρασε και καθιέρωσε μια ιδεολογική κυριαρχία στα ασυνείδητα μυαλά των παιδιών και μετέτρεψε κάποιες ευθύνες προσώπων σε συλλογική ευθύνη ενός ολόκληρου ιδεολογικού χώρου. Με αυτόν τον τρόπο τον διέβρωσε και τον ανάγκασε να συρθεί από πίσω της, ούτως ώστε για να καταφέρει να επιβιώσει στον πολιτικό στίβο αναγκάστηκε να λειτουργεί με πρακτικές της τότε κυβερνητικής αριστεράς. Και λέω αριστερά γιατί το τότε ΠΑΣΟΚ αυτό ευαγγελιζόταν ότι ήταν. Ένα πρώτο παράδειγμα συμβολικής κίνησης ήταν η κατάργηση της χωροφυλακής με σκοπό την συμφιλίωση που όλοι είπαν ότι ήρθε το 1989. Επετεύχθη συμφιλίωση όμως ή μήπως άρχισε η μεγάλη αντεπίθεση;
Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί η δύναμη των συμβόλων περνάει σε υποσυνείδητα ένστικτα και διαμορφώνουν κουλτούρες με τέτοια δυναμική που πολλές φορές αδυνατεί να το πράξει ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα ή μια πιο άμεση προπαγανδιστική διαδικασία. Η διαφορά όμως ενός αρχηγού ενός κόμματος και ενός Πρωθυπουργού είναι ότι ο δεύτερος είναι ηγέτης του Έθνους – Κράτους. Ως ηγέτης ενός ολόκληρου λαού δεν εκπροσωπεί πλέον τα άτομα του κομματικού του πυρήνα αλλά όλους τους πολίτες και οφείλει να σέβεται και να εκφράζει τις βαθύτερες αξίες και τα πιστεύω του λαού του. Έχει υποχρέωση να ενώνει και όχι να χωρίζει γιατί αυτό ορκίστηκε να κάνει.
Παρατηρώντας την προεκλογική εκστρατεία του Σύριζα και τις πρώτες κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα ως Πρωθυπουργού είναι φανερή μια σοβαρή προσπάθεια ιδεολογικής κυριαρχίας μέσω των συμβόλων. Λίγο διαφορετική απ τις προηγούμενες όμως…..
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απουσία Ελληνικής σημαίας στις ομιλίες του. Στον αντίποδα πολύ ισχυρή παρουσία είχαν οι σημαίες στις ομιλίες της Νέας Δημοκρατίας. Είναι σα να ταυτίζει το εθνικό σύμβολο με ένα κόμμα ΕΝΩ το ‘’δικό του, καθαρό,άσπιλο και αμόλυντο’’ κόμμα είναι υπεράνω, είναι λαϊκό, είναι σοσιαλιστικό. Σαν να μην την έχει ανάγκη. Μέχρι και σημαία των LGBT(ΛΟΑΤ) είδα αλλά όχι Ελληνική. Τεχνηέντως την υποτιμά. Υπερτερούσε κατά πολύ σε αριθμό η σημαία με το σφυροδρέπανο (από την κομμουνιστική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) σε βαθμό που ξεχνά κανείς ότι η μία εκφράζει την ελευθερία και η άλλη την τυραννία.
Πολλές φορές ο κόσμος ταυτίζει κακές συμπεριφορές ατόμων με θεσμούς και αξίες που χάνονται στα βάθη των αιώνων. Άλλο ένα παράδειγμα η ορκωμοσία του νέου Πρωθυπουργού. Πολλοί είπαν ‘’λες και οι άλλοι που ορκίζονταν, τηρούσαν τους όρκους τους’’ καταργώντας έτσι μία από τις πιο ιερές διαδικασίες της πολιτικής μας ζωής. Αποφασίσαμε επειδή οι προηγούμενοι ήταν κακοί να κόψουμε τελείως τον θρησκευτικό όρκο, σε μία χώρα του 95 % πιστών με το Σύνταγμα να είναι γραμμένο στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας Τριάδος. Με τον σταυρό στη σημαία της. Πιστέψτε δεν είμαι κανένας φανατικός θρησκευόμενος, αλλά καθετί έχει τη σημασία του και όταν σπάει μια παράδοση, συνήθως δύσκολα επιστρέφει. Γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης και αυτό είναι ότι χειρότερο.
Υπάρχει και το λεγόμενο ψευτοδίπολο των ρατσιστών και των ανεκτικών. Αυτοί οι οποίοι θέλουν όλους τους μετανάστες να νομιμοποιηθούν και να ενσωματωθούν στο κοινωνικό σύνολο (άσχετα αν η ηγεσία της αριστεράς το επιθυμεί για ψηφοθηρικούς λόγους) και ‘’οι άλλοι, οι κακοί’’ τσουβαλιάζοντας απόψεις ναζιστών και φωνών της λογικής που σε άλλη περίπτωση θα έβλεπαν θετικά την ενσωμάτωση μεταναστών στον εθνικό κορμό για την βελτίωση της οικονομίας αλλά και για να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό πρόβλημα. Όμως η οικονομία μας δεν το επιτρέπει και ο ηγέτης θα πρέπει να προβλέψει να μην οδηγήσει τις μελλοντικές γενιές σε συγκρούσεις θρησκευτικές και πολιτισμικές, όπως έχει ήδη ξεκινήσει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Να ζυγίζει θετικά και αρνητικά και να μην ακολουθεί τυφλά τις όποιες ιδεοληψίες του.
Tεράστια συμβολική νίκη θα είναι και η επαναφορά της ΕΡΤ. Θα είναι η νίκη του δημοσιοϋπαλληλικού κράτους έναντι των μεταρρυθμίσεων. Η νίκη του δημόσιου έναντι του ιδιωτικού. Ακόμη και αν οι συσχετισμοί δεν είναι ακριβείς για την εν λόγω περίπτωση ωστόσο τέτοια έκταση θα της δοθεί.
Πολύ συμβολική και η επίσκεψη του νέου Πρωθυπουργού στην Καισαριανή μετά την ορκωμοσία του. Ακόμα πιο συμβολικά όμως ήταν τα συνθήματα των οπαδών του κατά τη διάρκεια της επισκέψεως του εκεί όπου επευφημούσαν τον ΕΑΜ, τον Άρη Βελουχιώτη και τους αντάρτες. Καλλιέργεια διχασμού και δείγμα απίστευτου ρεβανσισμού. Και ακόμη δεν ήρθε η 25η Μαρτίου…..
Ο Πρωθυπουργός όπως προανέφερα πρέπει να είναι ηγέτης όλων των Ελλήνων. Δεν καλλιεργεί το ‘’εμείς και οι άλλοι’’. Είναι ο καθρέπτης μας στον κόσμο, η εικόνα στο εξωτερικό του ποιοι είμαστε. Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Στο δικό μου το μυαλό ο Έλληνας πάντα ήταν εθνιστής, χριστιανός (όχι χριστιανοταλιμπάν), οικογενειάρχης και νοικοκύρης, φιλόξενος και κοινωνικός και οραματιζόταν πάντα την οικονομική ευημερία και την πνευματική κυριαρχία. Ο ηγέτης πρέπει να δρα και να πράττει κατά τα συμφέροντα του Έθνους και του Κράτους. Όχι μόνο του κράτους.
Είναι αυτός ο άνθρωπος ο καθρέπτης μας ; Είναι το υπάρχων σύστημα αντικατοπτρίζει τη γενιά μας το ακολουθάμε. Αν όχι, ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ.
