του Σταύρου Χριστοδούλου
Είναι γνωστό τοις πάσι πως η συζήτηση που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια σκοπεί στην λύση του οικονομικου προβλήματος. Τα λεφτά φέρνουν ευτυχία, η ευτυχία χωρίς λεφτά είναι ανυπόστατη, ευτυχής είναι η λύση που στηρίζει τον (όποιο εναπομείναντα) πλούτο. Αν όμως ο Συντηρητισμός αποτελεί την λυδία λίθο στην πάλη δυο αντικρουόμενων μεγεθών επαναπροσδιορίζοντας τα, της κοινότητας και της προσωπικής ευτυχίας(ήπερ θεμελειώνεται στα λεφτά όπως θεωρείται), τότε έχοντας και ως δεδομένα την αποθεμελίωση της κοινότητας(μέσω αστικοποίησης) αλλα και την άκρατη ιδιώτευση, δεν μπορεί παρά να είναι μόνη, η δική του ανάλυση, προκείμενη του συλλογισμού της λύσης.
Το μείζον λοιπόν ζήτημα δεν γυροφέρνει (φλερτάροντας όπως θαρρούν οι πλείστοι) της οικονομίας, αλλα εντοπίζεται στον αναθεωρητισμό της μεταπολίτευσης. Άλλοι το λένε κουλτούρα του ΠΑΣΟΚ, άλλοι ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, άλλοι πιο βαθυστόχαστοι ξένο δάκτυλο, μασόνους, Illuminatiκαι λοιπά απόκρυφα.
Ποιο είναι όμως το υπάρχον πρόβλημα; Γιατί, πέραν της επίρριψης ευθυνών πρέπει να υπάρχει κάτι για εμάς εδώ, τώρα, που συζητούμε…
Είναι πως κάθετι απροσάρμοστο, αδίστακτο, ανήθικο επι τη βάσει της καντιανής ηθικής (ειρήσθω εν παρόδω πως σημάδεψε τον τρόπο σκέψης της Δύσης), καθετι άπληστο και λαίμαργο εξωραΪζεται αναγόμενο σε πανανθρώπινο κεκτημένο, ενώ την ίδια στιγμή ο πάγιος ηθικός κώδικας, ο μετελθών τους χριστιανικούς αιώνες της ελληνικότητας ξεπέφτει στην ποταπότητα. Αυτό δείχνουν οι πιο αγαπητές σειρές στους νέους όπως το Gameofthrones, το Houseofcards, αυτό δέιχνει η Έλλη, οι πολιτευόμενοι που αλλάζουν στρατόπεδα λόγω συμφερόντων ή οι συνάδελφοι τους από την showbiz, αυτό καταδεικνύει το καταναλωτικό πρότυπο: τo λυσσαλέο τέρας που θα κατασπαράξει όποιον βρεί προς χάριν του πλούτου, της δόξας, της φήμης. Άλλωστε, youonlyliveonceκαι δεν είναι mainstreamνα σέβεσαι τον διπλανό σου όταν ο καθένας είναι για την πάρτη του(“giveaf*** aboutyou” λέει σύσσωμη η αμερικανική και εγχώρια hip–hopμουσική σκηνή), σύνθημα που με ξενολατρικό πάθος ενστερνιστήκαμε στην καθημερινότητα.
Εδώ ευρίσκεται η κοσμική ειρωνία: οι πλέον ευυπόληπτοι (υπέρμαχοι της αλληλεγγύης) να περιθωριοποιούνται και η πλέμπα της πάλαι ποτέ ( μα ποτέ όμως) διανόησης να άρχει διανέμοντας συγχωροχάρτια.
Ο Συντηρητισμός όμως δεν είναι συντηρητικός, όχι γιατί «φορά το ιμάτιο» του ρεφορμισμού, αλλά επειδή κρίνεται στη πράξη, δεν ολιγωρεί και αντιτείνει προτάσεις. Οφείλουμε, να ιεραρχίσουμε ενδιάθετα συνεπώς «το καλό και το κακό μας», ακολουθώντας το παράδειγμα της «γνωστής αοιδού», προσκείμενοι στην βούληση μας. Και τι βούλεται η ψυχή μας, την ανθρωπιά ή την σφαγή αλλήλων; Νομίζω, στην απάντηση αυτού λογίζεται ο συντηρητισμός της ελληνικής παιδείας.
Εφόσον, διεισδυτικά δει κανείς τα άνωθεν, ρέπει στην γνώμη πως το παχύσαρκο μεταπολιτευτικό βουβάλι κάνει το τελικό τρίκ πριν πέσει, διαιρεί τους πάντες, ώστε να σφαγιάζονται και βασιλεύει ακλόνητο μα λαβωμένο. Βέβαια, καταλήγει οιοσδήποτε σε αυτό γιατί πώς να σώσεις την κοινότητα και εν παραλλήλω να διαφυλάξεις την ιδιωτεία αν δεν κατεδαφίσεις εν μία νυκτί το εθνικό βουβαλοειδές βαρίδι (sic) του δημόσιου τομέα, αν δεν ιδιωτικοποιήσεις ό,τι ασύμφορο υφίσταται, αν δεν χαράξεις εθνική στρατηγική πάγια και ενιαία στην εξωτερική, αμυντική, και εκπαιδευτική πολιτική; ∙ πώς να αναστήσεις την σταυροθείσα ιδέα ανάπτυξης αν δεν μειώσεις τον ΦΠΑ σεβόμενος τον ελεύθερο επαγγελματία και την μεσαία τάξη, αν δεν στήσεις το δικό σου επενδυτικό περιβάλλον αυτοβούλως διώχνοντας τον επαχθή, χοντροκομμένο συνδικαλισμό, και εν τέλει αν δεν απλοποιήσεις την γραφειοκρατία;
Η ατομική πορεία, μολονότι αναγκαία, όταν καθίσταται ανεξέλεγκτη, βουτηγμένη στην περιφρόνηση για τον συμπατριώτη και μίσος για το σύνολο, διότι συνιστά υποβιβασμό της κοινότητας το να πιστεύεις στο υπερεγώ, να προάγεις τον ατομικισμό και να προέχει η προσωπική έπαρση, μέλλει να τελειώσει ανεπιστρεπτί. Η αυτοδύναμη κοινωνική ανακατανομή των αρμοδιοτήτων για την ακμή του συνόλου επιζητά την αδήριτη ενορχήστρωσή της. Το ζώο δεν δύναται να βγάζει επι μακρόν από τον δρόμο του τον άνθρωπο, διοτι τότε το εκφυλισμένο καθεστώς ή καταποντίζεται ή αλλάζει, κατά τον Πλάτωνα.
Έτσι, λοιπόν, είτε θα αλλάξει η νοοτροπία είτε θα βουλιάξουμε. Ο Συντηρητισμός είναι ο μόνος, που συνταυτίζει τις δύο τάσεις στην μέση τους, αριστοτελικά.
