Υψηλάντης Τζούρος
Η Ελλάδα του 2015, λίγες ώρες μακριά από τον κόλαφο. Επερχόμενες και παρελθούσες συγκρούσεις κι ένταση.
Ο ασθενής στην εντατική.. η χώρα ολάκερη τραντάζεται συθέμελα. Οι πολίτες της ζουν τον εφιάλτη που κάποιοι άλλοι της φόρτωσαν, ενώ εξασφάλισαν για τον εαυτό τους ασφάλεια χωρίς ευθύνες, αφού μεταθέτουν στους πολίτες την ευθύνη της απόφασης!
Επιτέλους, όμως, πρέπει να ειπωθεί, γιατί υπάρχει η κατάσταση αυτή. Γιατί, φτάνουμε σιγά σιγά σε ένα άλλο εθνικό διχασμό.
Είναι η κακοδιαχείριση τόσων ετών; Η διαφθορά; Οι μίζες; Η ανοργανωσιά; Το χαμηλό επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες; Η αποψίλωση της παραγωγικής βάσης της χώρας με τη συνενοχή των εκάστοτε αρχόντων της δημόσιας ζωής; Όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα;
Οι παλαιότερες γενιές προώθησαν το πρότυπο της ξέγνοιαστης ζωής των δεκαετιών ογδόντα κι ενενήντα, ενώ απέτυχαν να επικοινωνήσουν απλές βασικές αλήθειες, με μια εξ αυτών, ότι δε μπορούμε να καταναλώνουμε περισσότερο απ’ότι παράγουμε κι οτι η παραγωγή βασίζεται σε δομημένες κοινωνίες, τα μέλη των οποίων, έχουν συναίσθηση των υποχρεώσεων που ακολουθούν τις απολαύσεις.
Αλλά, κι ότι δεν είμαστε εμείς ο περιούσιος λαός, οι τσάμπα μάγκες, οι ολίγον τι αναρχικοί, οι ευρωπαϊστες μόνο, όπου τους συμφέρει, οι – στην πραγματικότητα – απλά, βολεμένοι, ενώ κάποια στιγμή έρχεται κι ο λογαριασμός, ακόμα κι αν έφαγαν άλλοι.
Μια ολάκερη γενιά, έμαθε να ζει με λεφτά από το μέλλον των επόμενων κι όποτε πήγε να γίνει διόρθωση, πάντα περνούσε από το φίλτρο οργανωμένων ομάδων συμφερόντων, συνδικαλιστών, ημέτερων.
Η Ελλάδα της Κλαδικής. Του Βολέματος. Της Αρπαχτής.
Γονείς και παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες με το περι Δημοσίου όνειρο, λες κι οι θέσεις εργασίας φύονται και δημιουργούνται χωρίς λογική, με μόνο σχεδιασμό ότι κάτι πρέπει να κάνει, ο εκάστοτε διοριζόμενος.
Τα ύστερα δε, χρόνια της Μεταπολίτευσης, έφεραν υπερβολικές εισφορές που διέλυσαν την παραγωγή και γεμίσαν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία αδειάσαν στο Χρηματιστήριο, ενώ το Δημόσιο έγινε σίγουρο θέμα των σύγχρονων Αριστοφάνηδων κι η Φρουτοπία κατέστη λογικότερη της Ελλάδας. Πολίτες και πολιτικοί, πιασμένοι χέρι χέρι σε ένα τανγκό μετάθεσης ευθυνών, που κάποιος, κάπου, κάποτε θα το πλήρωνε.
Αλήθεια, οι πολιτικοί απο ποιά κοινωνία ξεπηδάνε; Ουδεμία απάντηση ακούστηκε ως σήμερα. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι η κρίση αυτή φανέρωσε τα λάθη που στοιχείωνουν τους Έλληνες, οι οποίοι καλούνται να συνειδητοποιήσουν ποίοι πραγματικά είναι. Όχι στα λόγια, μα στα έργα. Όχι, επειδή θέλουν τρία αυτοκίνητα, αλλά γιατί επιθυμούν για το παιδί τους, μια ευνομούμενη κοινωνία, απαλλαγμένη από μηχανισμούς, γραφειοκρατίες και στατικότητα.
Απλά γεγονότα φθάνουν για να καταδειχθεί η αξία της χώρας. Τέτοια είναι, η πανεπιστημιακή μόρφωση της πλειονότητας της νέας γενιάς, ο ορυκτός και τουριστικός πλούτος, η ιστορία, ο ήλιος και το περιβάλλον. Μα πάνω απ’ολα, η αξία του Έλληνα, που στα δύσκολα αναβίωσε αξίες, όπως η οικόγενεια, κι έβαλε πάλι κατσαρόλα στην κουζίνα.
Μια νέα νοοτροπία αναδείκνύεται σε μια Ελλάδα που ανέκαθεν αναγεννάται ως Φοίνικας και αυτή πρέπει να την κρατήσει ζωντανή.
Η γενιά των καταδικασμένων της παιδιών, των Stagiers έρχεται με τέτοια ορμή, που σε λίγο θα χτυπήσει όλους το Αυτονόητο, από μια γενιά που έμαθε μαθηματικά, στο δημόσιο σχολείο που ακόμα, άφηνε χώρο στη σκέψη και τη φαντασία. Είναι οι νέοι που ονομάστηκαν, καφετεριόβιοι, κακομαθημένοι, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς στίγμα, είναι οι άνθρωποι του μεροκάματου και της καθημερινής πάλης.
Κι όμως, η γενιά αυτή έχει το στίγμα της. Δεν έχει ανάγκη από μίζες και μισθούς Δημοσίου, καθώς σε όποια εταιρεία και να δουλέψει στο εξωτερικό, θα πληρωθεί καλά. Η γενιά αυτή, έχει ανάγκη να βρει δρόμο για τη δημιουργικότητα της, τον δρόμο που έδειξε αυτή η διετία. Φανερώθηκε πια, ότι η Ελλάδα του Χτες πτώχευσε, αναδιαρθρώνεται, επιμηκύνεται, μα δεν αντέχει άλλο!
Καιρός, λοιπόν, να γίνει η Επανάσταση του Αυτονόητου. Να έρθουν νέα πρόσωπα στο προσκήνιο. Να αλλάξουν οι παλιές σαθρές δομές κι οι αναχρονιστικές ιδέες. Να αποτελέσει βάση ανάπτυξης ένα υγιές πολιτικό σύστημα, το οποίο θα διαμορφώσει ενιαίο και σταθερό οικονομικό γίγνεσθαι στη χώρα.
Ένα σταθερό φορολογικό σύστημα για την επόμενη δεκαετία, είναι το εφαλτήριο. Η προώθηση της επιχειρηματικότητας και η μείωση των φορολογικών συντελεστών, το έναυσμα. Η απάλειψη της γραφειοκρατίας, το προαπαιτούμενο.
Η Ελλάδα του Χτες πέθανε. Μια νέα Ελλάδα του Σήμερα γεννιέται και την αναμένουμε με ανυπομονησία. Μια κυβέρνηση που θα λέει τα πράγματα με το όνομα τους, σεβόμενη συμμάχους, μα πάνω από όλα σεβόμενη την ίδια την πατρίδα,ώστε να δώσει ανάσα στην αγορά και να αναστρέψει το κλίμα. Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Δικαιοσύνη, Παιδεία, Ασφάλεια, Ανάπτυξη.
Αυτός ο τόπος χρειάζεται την κυβέρνηση αυτή, η οποία είναι απαραίτητο να προκύψει, έπειτα, από νόμιμες δημοκρατικές διαδικασίες, μετά από το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αν βέβαια τελικά αυτό γίνει.
Αυτή θα αγωνιστεί, επαναπροσδιορίζοντας την Ελλάδα του Αύριο, την πατρίδα του Σήμερα, με πλαίσιο μια Ευρώπη βασισμένη σε νέα οικονομετρικά μοντέλα, που θα αντιστοιχούν σε αντικειμενικά ανθρώπινες συνθήκες ζωής, αξίες και προοπτικές.
Με όλο το σεβασμό δε, πρέπει να αναφέρω ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, ασχέτως ιδεολογικών αντιλήψεων ή συναισθημάτων. Χωρίς, καμία διάθεση μηδενισμού της προσφοράς των σημαντικών και άξιων ανθρώπων του τόπου, χρειάζεται καινούργιο μείγμα, με νέα υλικά για να επιτευχθεί αυτό που μέχρι χθες έμοιαζε αδύνατο, μα σήμερα είναι απλά εδώ.
Για την Επανεκκίνηση που θα επιτευχθεί με ένα και μόνο τρόπο. Την επανάσταση του Αυτονόητου.
*Σύμβουλος Επιχειρήσεων
Ένας εκ των εθελοντών του Μένουμε Ευρώπη
