Του Νικόλαου Βαρκάκη
Φυσικά χρειάζεται εγρήγορση γιατί
1. δεν είναι όλα τα στελέχη του έτσι, υπάρχουν κάποιοι που φαίνονται ή είναι όντως, κάπως πιο ‘λογικοί’
2. ο μαρξισμός, σοσιαλισμός ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε τον έχει δείξει την ικανότητά του να μεταλλάσσεται συνεχώς σε νέες μορφές πιο ελκυστικές και αποδοτικές ανταποκρινόμενος κι αυτός στις απαιτήσεις της αγοράς ιδεών και 3. στον λαό μας είναι πιο εύκολο να πιάνουν ιδέες και συνθήματα ακόμα και τα πιο ακραία, ουτοπικά ή εξαιρετικώς απλοικά λόγω τόσο της σημερινής κατάστασης (η ανάγκη είναι κακός σύμβουλος!) όσο και των ιδιόμορφων συνθηκών της ιστορικής μας εξέλιξης (δεν είχαμε Αναγέννηση και τα επακόλουθά της λόγω Τουρκοκρατίας, και στα πιο σύγχρονα, απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς και των ανορθολογικών δυνάμεων ως αποτέλεσμα -και ως αιτία συνάμα- του αντιαμερικανισμού/αντιδυτικισμού, ο οποίος με την σειρά του μάλλον οφείλεται εκτός των πραγματικών γεγονότων και στην μη ώριμη –υπερβολικά συναισθηματική- πρόσληψή τους από εμάς).
Ανορθολογική ρητορική: Δεν αρκεί η αμυντική αντιμετώπιση
Το να δαπανήσει όμως κανείς τις περισσότερες από τις δυνάμεις του εκεί θα ήταν πρόβλημα. Από τα συνήθη προβλήματα της Δεξιάς εν Ελλάδι. Προσπαθεί να αμυνθεί (στην καλύτερη των περιπτώσεων), να ετεροπροσδιορισθεί, όχι να κάνει βήματα προς τα εμπρός, όχι να θέσει την ατζέντα.
Το θέμα μας δεν είναι απλά να αποφύγουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ή να αποφύγουμε την χρεωκοπία και την δραχμή, όπως ήταν πχ το 2012 (και είναι κάθε 2-3 μήνες από το 2010 και μετά!) το θέμα είναι να έχουμε μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας (ναι προφανώς υπάρχουν κι αυτές, δεν είναι όλοι οι Έλληνες κουτοπόνηροι, απατεώνες και καλοπερασάκηδες) να ξέρει τί θέλει και τί πρέπει να κάνει. Να ξεκινήσει από το μηδέν, να τα ανατρέψει όλα (έστω σιγά-σιγά, θέλει καιρό, αλλά όχι πολύ σιγά, σταθερά) και να μας κάνει ξανά φυσιολογική χώρα. Κυρίως θετικά λοιπόν θα πρέπει να προβληματιστούμε και αυτό το διάστημα και με την αρχή του νέου χρόνου όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των προεδρικών και των μετέπειτα βουλευτικών εκλογών που φαίνεται να ακολουθούν.
Ο σκοπός δεν είναι να βλέπουμε πάντα το πώς θα αποφύγουμε την καταστροφή. Σπαταλάμε πάρα πολλές δυνάμεις ασχολούμενοι με αυτό. Ο σκοπός θα πρέπει να είναι να βρούμε πώς θα την υπερβούμε. Είμαστε σε δεινή θέση από όπου και αν το δει κανείς. Μόνο με τα αρνητικά μέσα (πώς θα αποφύγουμε την καταστροφή και συζητώντας συνεχώς για αυτό) δεν μπορούμε να σηκωθούμε. Χρειάζονται και τα θετικά: Τί είναι πραγματικά σωστό, πραγματικά λογικό και συμφέρον για το Έθνος και τους πολίτες του;
Ας μην αποπροσανατολιζόμαστε λοιπόν. Πρέπει να λύσουμε πολλά από τα προβλήματα που είναι εδώ και πολλές δεκαετίες λυμένα για τις χώρες του Πρώτου Κόσμου. Πρέπει να παλέψουμε μ’ αυτά και με τις νοοτροπίες και τις λανθασμένες ιδεολογίες που τα γεννούν, όμως δεν αυτό δεν φτάνει. Το ζήτημα είναι πώς θα αποτρέψουμε την επανάληψή τους. Πώς θα τα υπερβούμε. Πώς θα τα νικήσουμε, όχι απλά πώς θα τα αντιμετωπίσουμε.
Ναι δεν θέλω με τίποτα να γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας. Ούτε όμως μου λέει κάτι το να έχω «συντηρητική/φιλελεύθερη» κυβέρνηση που θα με ταράζει στους φόρους και θα παλεύει να συντηρήσει το αρτηριοσκληρωτικό οικονομικό μοντέλο της χώρας απλά για να μη χάσει ψήφους από παραδοσιακούς της πελάτες… Αυτό που θέλω είναι μια πραγματική ανατροπή.
