Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα στην εποχή μας, από το να δηλώσει κανείς «συντηρητικός». Δεν πρόκειται μόνο για το επίπεδο καθαρούς ρητορικής. Ο συντηρητισμός στο αυτί του μέσου ανθρώπου, του οποίου την λογική η νεόπλουτη ελίτ αρνείται να αναγνωρίσει, φέρει ένα υπόκωφα αιωνόβιο βάρος. «Οι ακραίοι Συντηρητικοί κύκλοι» της Ευρώπης, που λέγεται και ξαναλέγεται επιθυμεί να χτυπήσει διά της προπαγάνδας την βάση του ζητήματος, όχι το «φαίνεσθαι». Κι αυτό γιατί, κανένα κόμμα του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης δεν χρησιμοποιεί το brand–name «συντηρητικός». Πέραν του Η.Β. ο όρος είναι απίθανα εντοπίσιμος. Και μπορεί οι αυτοαποκαλούμενοι Συντηρητικοί να στηρίζουν υποψηφίους λέγοντας «δικοί μας είναι», αλλά η ευρεία μάζα σπανίως το ορίζει καθ’ αυτόν τον τρόπο. Γιατί λοιπόν η ελίτ των ΜΜΕ να τον χρησιμοποιεί. Εικάζουμε πως γνωρίζοντας την υποδαυλίζουσα κρυφή ενέργεια του, επιθυμεί τον αφανισμό της.
Σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία, ο Συντηρητισμός δεν επιθυμεί οπαδούς ή φανατισμένους στρατιώτες. Δεν θα μπορούσε από τη φύση του άλλωστε. Παλεύουν να είναι ιδεολόγοι, όταν δεν έχει καμία αξία η φάση. Μπορείς να είσαι ιδεολόγος επί παντός επιστητού. Εμμονικά προσηλωμένος στην θέαση των πάντων διά μιάς ιδέας. Αυτό όμως που χαίρει μεγαλυτέρας βαρύτητος είναι η θέαση των συμβεβηκότων διά κοσμοθεωρίας, ης εις ουδεμίαν περίπτωση καταπίπτει, εφόσον εδράζεται σε ακλόνητες γενικευμένες, μα ουσιώδεις, σταθερές, αι οποίαι υπερακοντίζουν πολλώ την ποταπότητα της ανθρώπινης ζωής, διασχίζοντας αιώνες και χιλιετίες. Ελάχιστες ιδεολογίες δύνανται κοσμήσουν την ουσία της λέξεως “κοσμοθεωρία”. Οι διάφοροι ιδεολόγοι της μισής οκάς, τα γιγνώσκουν, το δέ βάρος της λέξεως λειτουργεί αποτρεπτικά ως προς την χρήσιν της, από πολιτικάντηδες. Έτσι το απαύγασμα μιας κοσμοθεωρίας, ως το τελικό στάδιο κατανόησης του σύμπαντος μέσω διπολικών τάσεων, είναι ορατό στο γούστο, την έκφραση, τα συναισθήματα, το καθημερινό ατομικό αποτύπωμα στον κόσμο που μας περιβάλλει. Γι’ αυτό και δεν εξωτερικεύεται, είναι πηγαίο, υφέρπει, προβοκάρει. Αν η κοσμοθεωρία του Συντηρητισμού, όπως αποτυπώνεται στα συλλογικά βιώματα κάθε εθνική ομάδος, επηρεάζει τον κάθε λαό, είναι λογικό που χρησιμοποιούν την ξεχασμένη περιγραφική λέξη μιάς κοσμοθεωρητικής κατάστασης, ώστε να την εξοντώσουν.
Ο Συντηρητισμός θεμελιώνει στη βιωματική πραγματικότητα του απλού ανθρώπου την αξία των λοιπών ανθρώπινων καταστάσεων. Συναισθήματα, ψυχικά ερείσματα, λογικά συμπεράσματα, πνευματικά δημιουργήματα. Ένα δημιούργημα δεν είναι καλό επειδή το είπε μία ομάδα καθηγητών πανεπιστημίου, αλλά επειδή η εθνική κοινότητα, ή μέρος της, το αποδέχτηκε κρίνοντας το ως καλό. Αυτή η τάση, πέραν της υψηλής δημοκρατικότητας, προσδιορίζει την αδυναμία του ανθρωπίνου πνεύματος να είναι κριτής των πάντων. Ανασύρει ο Συντηρητισμός αυτό το βάρος από την πλάτη της μονάδος και το ρίχνει στην πλάτη της κοινότητας. Τα συλλογικά βιώματα αυτής (παράδοση) θα κρίνουν την αξία του δημιουργήματος από την γνώμη του κάθε μέρους της. Δημιουργείται, έτσι ένα δίκαιο της κοινότητας, που όσον αφορά τα διαφορετικά χαρακτηριστικά της με τις άλλες κοινότητες της ίδιας εθνικής ομάδας, αυτονομείται και εξελίσσεται μεν παράλληλα, αλλά με ξεχωριστή ρότα. Ο ανταγωνισμός των κοινοτήτων προσφέρει την απαιτούμενη κάθε φορά εξέλιξη, ενώ η πίστη στην παράδοση ταυτοποιεί το πεπερασμένο του ανθρώπινου βίου. Ο άνθρωπος είναι αδύναμος να κάνει τα πάντα. Η διαχρονικότητα της οικογένειας όμως πετυχαίνει περισσότερα. Η τιμή, η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός στους προγόνους, είναι ενοποιητικά στοιχεία της οικογένειας, της κοινότητας, της εθνικής κοινότητας. Ο άνθρωπος τότε ακολουθεί τους γαλήνιους ρυθμούς της φύσης. Έτσι ανακαλύπτει τη μυστική ενότητα του σύμπαντος στον εαυτό του, σε αυτό το απαραίτητο (αν και μικρό) κομμάτι του σύμπαντος, κι αυτός είναι ο Ρομαντισμός μας. Η μυστική απόκρυφη ενοποίηση που θα κατείχε το τέλειο Αγαθό. Κι επειδή δεν μπορούμε να το αγγίξουμε, το ονομάσαμε Θεό, ο οποίος καθαγιάζει τον καθημερινό αστείο, αλλά τόσο πολύτιμο για τη λειτουργία του σύμπαντος ατομικό αγώνα, και τον καθιστά αρχή για την ανθρώπινη ζωή. Η αρχή της συνεχούς πάλης. Εμείς επομένως βλέπουμε βάσει του Ρομαντισμού τον Θεό, και μας εξαναγκάζουμε στην ταπεινότητα. Όχι από μειονεξία. Αλλά από μεγαλοσύνη, φρόνηση, κύρος. Ο Συντηρητικός άνθρωπος σέβεται τον εαυτό του πριν αποφασίσει να σεβαστεί τους υπολοίπους.
Οι Ιδέες είναι ακατάσχετες. Δεν νοούνται με λογική, πάρα μόνο με ποίηση, ελιτιστική η τελευταία έκ φύσεως. Άρα είναι μετά λόγου ακατάσχετη. Η προσωπικότης όμως προσωποποιει την Ιδέα με την δύναμη της εικόνας, ης εντυπώνεται το νόημα δια παραδειγματικου βίου βάσει ορισμένης ηθικής. Ο Νιτσε θα μας έλεγε πως είμαστε διονυσιακοί στον πάτο του βαρελιού της ιδιοσυστασίας μας. Παρολ’αυτα, η απεριόριστη κυριαρχική εξουσία της εικόνας, θολωνει την διανοητική κρίση στην βάση του ποιοτικού διονυσιακου αποτελεσμάτος. Υπερβολή, παροξυσμός, Διόνυσος και έπειτα φαντασιακή υπερβατική οξύνοια. Αν όμως η ηθική έχει διαμορφωθεί αδιάρρηκτα από την πρώτη γενεά, και αυτό αποδειχθεί με αμάχητα τεκμήρια, τότε έχει δική της σοφία και η αναξιοπιστια του οχλου ίσως συνιστά διονυσιακη υπερβολή με σκοπό να έλθει η αληθής ιδεατη λογική. Τότε για όποιον εξερχεται του όχλου και δεν μπορεί να ανατρέψει την σηψη, δεν μένει πάρα η πάλη με την αιτία του θανάτου του, στο μυαλό του. Βέβαια, αυτο τεκμηρίωνει την αξία της παραδοσιακής ηθικής. Κι έτσι, θα μπορούσαμε να έχουμε μια πρόταση αντι-προοδευτική.
Γιατί κατόπιν τούτων, αποδείξαμε ότι η μυστικιστική αρμονία του Σύμπαντος ενυπάρχει σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας του ανθρώπου. Έτσι φύση και άνθρωπος δεν θα μπορούσαν να είναι ποτέ εχθροί, αφού ο ένας υπάρχει μέσα στον άλλον.
Ρομαντισμός, Παράδοση, Αγώνας, Οικογένεια, Πατριωτισμός.
Και γράψαμε «Αγώνας» όχι μόνο για τον πραγματικό καθημερινό μόχθο. Ο «Αγώνας» δεν έχει ταυτιστεί με τον Συντηρητισμό. Μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί όσο θέλει μία λέξη. Ας πούμε το “αγώνας επαναστατικός”. Μπορεί να το λέει συνέχεια. Μπορεί να πιστεύει οτι το κάνει πράξη. Όμως η υποκειμενική όραση, δεν σημαίνει πως συμβαδίζει με την αντικειμενική αλήθεια, ή αν θέλετε το “Αγαθό”, όπως θα έλεγε ο Πλάτωνας. Η σχετικοποίηση κάθε σταθεράς, κάθε αξίας, κάθε δεδομένου πράγματος από την Αριστερά, δεν μπορεί παρά να μας αφήνει παγερά αδιάφορους.
Η υγιής λειτουργία υπάγεται σε σταθερές – τιμή, αξιοπρέπεια, έρωτας, ηρωισμός, πίστη – που δεν μεταβάλλονται στο χωροχρόνο των ιδεών. Και τυγχάνει το εξής παράδοξο: η επιβεβαίωση της θεμελιώδης σημασίας αυτών των σταθερών να συμβαδίζει με μεγαλουργήματα της ανθρώπινης φύσης, όπως η Αρχαία Ελλάδα, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η Επανάσταση του ’21, το έπος του ’40.
Αντιθέτως, όταν αυτές οι σταθερές καταπίπτουν, η λειτουργία μιας κοινωνίας ωχριά, φαλκιδεύεται, αποστειρώνεται από κάθε γονιμοποιητικό στοιχείο, καταστρέφοντας την ίδια την αξία της ζωής. Και δείτε το εξής παράδοξο για την σύγχρονη μας κοινωνία & βεβαίως για τα ΜΜΕ: Κάθε φορά που η σχετικοποίηση, η υποκειμενική θέαση, αυτή που κάνει τον άνθρωπο να συμπεριφέρεται σαν Μεγάλος Κριτής, ήτοι Θεός, επιβάλλεται στην πλειονότητα του κοινωνικού σώματος, οι κοινωνίες παρακμάζουν, χάος, φτώχεια, πνευματική αδράνεια, αβελτηρία, αναλγησία, μελαγχολία και κατάθλιψη κυριαρχεί. Δείτε το στην Βόρεια Κορέα, στην Σοβιετική Ένωση, δείτε το στην Σουηδία του σήμερα ή στην Βενεζουέλα. Κανένα όραμα για το μέλλον, μόνο αδράνεια στο παρόν.
Δια τούτου και δεν δυνάμεθα παρά να βεβαιώσουμε πως ο Συντηρητισμός είναι Επαναστατικός. Είναι εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, με τον τρόπο που πρέπει. Μία επανάσταση στην δική τους κανονικότητα, στην δική τους αντίληψη, στην δική τους θέαση. Μία αντίδραση που δεν έχει το βάρος μόνο της προσωπικότητας που την πράττει, αλλά κουβαλά στην πλάτη της αιώνια διδάγματα, αιώνιες αξίες, με τον επαναστάτη εν προκειμένω να μην λέει πως “Εγώ πιστεύω”, αλλά πως “ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Ηράκλειτος και εν τέλει εγώ πιστέυουν…”.
Γι’ αυτό και το πιό μικρό ΟΧΙ, σήμερα, είναι μία πράξη επαναστατική. Η αντίδραση σε μία αναίτια απεργία από έναν εργάτη που δεν θέλει να συμμετέχει γιατί δεν βρίσκει λόγο, η προσπάθεια του φίλου να στηρίξει την απόφαση να κάνει κάποιος ένα παιδί, κι ας μην τον ευνοούν τα οικονομικά του, η συμπαράσταση σε έναν άρρωστο στο νοσοκομείο. Κάθε πράξη που ζητά πρώτα Θεό και μετά αυτόνομη αξία, είναι επαναστατική. Κι ας μην την παίζουν τα κανάλια, κι ας μην του πεί κανείς μπράβο, κι ας μην βρεί ποτέ δικαίωση ή λύτρωση, ή κι ας μην το βλέπει να το κάνει κανείς άλλος αυτό ο αυτός ο επαναστάτης κάνει, δεν μπορούμε παρά να του δώσουμε το επίθετο ως προσδιοριστικό της αντίδρασης του.
Είναι μία μακρά πάλη. Η παραδοξολογία όμως δεν στηρίζεται πουθενά, είναι ανερμάτιστη, αίολη, ανυποστήρικτη και χάνει.
Όταν λοιπόν κλέβουν το “Επανάσταση”, χωρίς να κάνουν τίποτα επαναστατικό, εμείς συνεχίζουμε το αιώνιο και ουσιωδώς συνώνυμο: “Νυν υπέρ πάντων ο Αγών”.
Όλα αυτά όμως δεν θα υλοποιηθούν ποτέ χωρίς Ελευθερία. Η ελευθερία της κοινότητας στις επιλογές της, οι οποίες δημιουργήθηκαν από τις ελεύθερες επιλογές των μελών του χωριού, συνοψίζουν μία παράλληλη ελευθερία. Δεν μιλάμε για κράτος, αποκομμένο, μακρινό, τυραννικό. Το κράτος καταστρέφει με τον σκληρό έλεγχο την ελευθερία των κοινοτήτων. Πρέπει να θέτει ένα ευρύχωρο πλαίσιο, κι έπειτα η ανάδειξη να είναι θέμα της κοινότητας. Η παράλληλη ελευθερία των κοινοτήτων εξασφαλίζουν την μέγιστη ελευθερία για τους ανθρώπους της. Ελευθερία με όρια θα έλεγε κάποιος, αλλά δεν υπάρχει στο ατελές δημιούργημα του ανθρώπου, χώρος για απόλαυση χωρίς όρια. Ο Συντηρητισμός είναι σύμφυτος με τον πιο απλό άνθρωπο και τις δυνατότητες του. Δια τούτων βρίσκεται ενάντια στις γρήγορες αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, και εν γένει κόντρα στον προοδευτισμό. Γιατί ο τελευταίος ζητά τον τέλειο άνθρωπο, την ώρα που ο Συντηρητισμός χτίζει την εκκλησία μετάνοιας του απλού ανθρώπου.
Σε μία εποχή που έχουμε τσακωθεί με την μετριότητα μας, δημιουργώντας εχθρούς εντός των κοινοτήτων, ας αναλογιστούμε πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν αν απαρνιόμασταν το πιο φονικό όπλο του ιστορικού υλισμού, την ματαιοδοξία άνευ όρων. Ο Συντηρητισμός δεν είναι κακός. «Ήρθε η ώρα να αρθούν οι παρεξηγήσεις».
