Οι ΗΠΑ μετά από πολύ καιρό έκατσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Ρωσία. Ο ρόλος του ΝΑΤΟ και της επιρροής του τελευταίου στην Ευρώπη και στην Ουκρανία απετέλεσε κυρίαρχο ζήτημα. Φυσικά αυτό ήταν απόρροια της άκαμπτης στάσης και των δύο πλευρών αφού από την μία οι ΗΠΑ δεν αντιλαμβάνονται την καθοριστική σημασία που έχει για την Ρωσία η Ουκρανία τόσο πολιτισμικά όσο και γεωπολιτικά και από την άλλη η Ρωσία θεωρεί ως τον μοναδικό τρόπο για να σύρει τις ΗΠΑ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, την έντονη στρατιωτική της παρουσία στα Ρωσο – Ουκρανικά σύνορα. Οι απαιτήσεις της Ρωσίας είναι να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ σε πρώην σοβιετικά έθνη, να μην τοποθετήσει επιθετικά οπλικά συστήματα στην Ευρώπη που θα μπορούσαν να πλήξουν ρωσικό έδαφος και να αποσύρει τη στρατιωτική υποδομή που δημιούργησε στην Ανατολική Ευρώπη από την υπογραφή της Ιδρυτικής Πράξης για τις σχέσεις με τη Ρωσία το 1997. Φυσικά αυτές οι απαιτήσεις είναι μαξιμαλιστικές διότι ο αντίκτυπός τους απλώνεται προς συνολική ασφάλεια της Ευρώπης.
Ο στόχος της Ρωσίας είναι σαφής. Μία συνολική επαναδιαπραγμάτευση για την Ανατολική Ευρώπη καθιστώντας την τελευταία μη αποκλειστικό περίχωρο του ΝΑΤΟ. Όσον αφορά το ζήτημα της Ουκρανίας ο ίδιο ο Μπάιντεν έχει δηλώσει ότι δεν επίκειται άμεση επέκταση του ΝΑΤΟ ώστε η χώρα να γίνει μέλος του. Στο ζητημα των πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς η διαπραγμάτευση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας ίσως να παραμείνει ανοικτή. Αν οι διαπραγματεύσεις δεν προχωρήσουν ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνιστούν στον Μπάιντεν να σκεφτεί το ενδεχόμενο σκληρών οικονομικών κυρώσεων προμετωπίδα των οποίων θα μπορούσε να είναι αυτές που θα επεδίωκαν το κλείσιμο του νεοσύστατου Nord Stream 2. Δύσκολη απόφαση αυτή, διότι περνά δια μέσω της Γερμανίας που θα αντιδράσει. Σε κάθε περίπτωση οι ΗΠΑ καλούνται να λάβουν μία σημαντική απόφαση για τις μελλοντικές τους σχέσεις με την Ρωσία αφού εάν με κάποιον τρόπο δεν προσπαθήσουν να την τραβήξουν προς το μέρος τους είναι αυτοκτονικό, διότι αυτομάτως θα την σπρώξουν στην αγκαλιά της Κίνας. Είναι πολύ πιθανόν λοιπόν αυτή η σύγκρουση να έχει στοιχεία σκηνοθεσίας ώστε να προπαγανδιστεί εμμέσως ως μία μεγάλη συμφωνία που θα είναι win win και για τις δύο πλευρές. Σε περίπτωση βέβαια που επαναλαμβάνω οι ΗΠΑ λειτουργήσουν ως ορθολογικός δρώντας και διάθεση να μην αυτοκτονήσουν.
Η Ελλάδα από την δική της πλευρά μόνο να κερδίσει μπορεί εάν και εφόσον επέλθει ο ιστορικός συμβιβασμός. Η Τουρκία αυτομάτως θα υποβαθμιστεί ως παράγων που λειτουργεί ανασχετικά έναντι της Ρωσίας ενώ η Ελλάδα – και μέσω Αλεξανδρούπολης – θα καταστεί εγγυητής ασφαλείας. Το Σουέζ αυτομάτως θα αναβαθμιστεί έτι περαιτέρω αφού θα πέσει η αξία της Ανατολικής Ευρώπης και θα καταστεί πιο σημαντικό το πέρασμα από τον Ινδικό στην Μεσόγειο. Το οποίο Σουέζ φυσικά ελέγχει η Αίγυπτος που λειτουργεί προς το παρόν ανταγωνιστικά με την Τουρκία. Οι ΗΠΑ χρειάζονται βέβαια σε μεγάλο βαθμό την Γαλλία όχι μόνο στην Μεσόγειο αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη ιδίως έναντι της Γερμανίας η επαμφοτερίζουσα στάση της οποίας τόσο απέναντι στην Ρωσία αλλά ιδίως απέναντι στην Κίνα δημιουργεί σοβαρούς προβληματισμούς. Τα συμφέροντα της Γαλλίας δε σε καμία περίπτωση, προς το παρόν, δεν ευθυγραμμίζονται με αυτά της Τουρκίας.
Υπό αυτήν την έννοια θα πρέπει σοβαρά να εξεταστεί για ποιον ακριβώς λόγο η Ελλάδα δεν σκέπτεται την εξόρυξη φυσικού αερίου (κυρίως) από την ΝΑ Μεσόγειο. Τα φληναφήματα περί πράσινης ενέργειας δεν αναιρούν το γεγονός ότι το φυσικό αέριο θα αποτελέσει το μεταβατικό καύσιμο μέχρι οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας να καταστούν βιώσιμες. Εάν δεν σκοπεύουμε να το εξορύξουμε η παραγγελία Μπελαρά είναι ακατανόητη. Εδώ βέβαια εισέρχονται και οι γεωοικονομικοί παράγοντες. Η διακυβέρνηση Μπάιντεν, σε πλήρη αντίθεση με αυτήν του Τραμπ, πιστεύει ότι η μετάβαση στην πράσινη ενέργεια πρέπει να γίνει άμεσα. Αυτό φάνηκε ευθύς εξαρχής όταν ακυρώθηκε ο Keystone XL αγωγός που θα μετέφερε πετρέλαιο από τον Καναδά στις ΗΠΑ. Τα επιχειρήματα περί μη βιωσιμότητας τα ακούω βερεσέ. Όχι απλά συμφέρει την Ευρώπη η εξαγωγή φυσικού αερίου από μία ευρωπαϊκή χώρα αλλά επιπρόσθετα συνεισφέρει στο λεγόμενο energy diversification, ήτοι την εισαγωγή φυσικού αερίου από διάφορους εξαγωγείς ούτως ώστε να υπάρχει τόσο ενεργειακή αυτάρκεια μαζί με ασφάλεια όσο και φτηνοί λογαριασμοί στον τελικό καταναλωτή. Προς ώρας, οι μεγάλοι ευνοημένοι αυτής της «σύστασης» των ΗΠΑ είναι η Ρωσία που φυσικά θέλει να συνεχίσει να έχει το μονοπώλιο των εξαγωγών φυσικού αερίου όσο και η Τουρκία, για ευνόητους λόγους. Εδώ καλείται επιτέλους η Ελληνική Κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όχι απλά για να το πει και να παραστήσει τον μικρομέγαλο. Αλλά διότι οι εταίροι σου σε παίρνουν σοβαρότερα όταν δεν είσαι ένας yes man αλλά και επειδή υπάρχει και η εναλλακτική της εξαγωγής μέσω πλοίων LNF, πλοίων που διαθέτουν στον στόλο τους Έλληνες εφοπλιστές. Η Ελλάδα ήδη έχασε μία μάχη με τον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Είναι ασυγχώρητο να χάσει και άλλη μία από την στιγμή που ακούγεται έντονα στην πιάτσα ότι ο λόγος είναι ο δανεισμός από τα ESG που απαιτούν τη μη χρησιμοποίηση υδρογονανθράκων. Ήττα σε αυτόν τον τομέα, θα αποτελέσει πολλαπλή νίκη για την Τουρκία.
