Η έννοια του ευρωσκεπτικισμού είναι κυρίαρχη στα πατριωτικά κόμματα της Ευρώπης που διεκδικούν την εξουσία ή έχουν ήδη διαβεί το κατώφλι της. Είναι αμφίβολο ωστόσο, αν οι ευρωπαϊκοί λαοί που όλο και περισσότερο κλίνουν προς τα κόμματα αυτά έχουν μια σαφή, συμπαγή και παγιωμένη αντίληψη για το τι σημαίνει ευρωσκεπτικισμός.
Αυτό άλλωστε είναι και η κύρια αιτία που τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα καθυστέρησαν τόσο πολύ να βγουν στο προσκήνιο και για δεκαετίες αποτελούσαν απλά εναλλακτικές διαμαρτυρίας και τιμωρίας του κατεστημένου. Αυτό ήταν και ο λόγος, που αυτό που σήμερα αποκαλούμε «ευρωπαϊκές ελίτ» μπόρεσε με τέτοια ταχύτητα να κυριαρχήσει και να είναι σε θέση σήμερα με περίσσεια αλαζονεία να καταργεί τις ατομικές ελευθερίες των Ευρωπαίων πολιτών και να θεωρεί πως μπορεί να μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα σοβιετικού τύπου μόρφωμα με κεντρικό έλεγχο και με καταργημένη κάθε έννοια εθνικής αλλά και πολιτισμικής ανεξαρτησίας.
Μέχρι σήμερα λοιπόν, ο ευρωσκεπτικισμός στη συνείδηση των ευρωπαϊκών εθνών συνοψιζόταν ως μία γενικότερη άρνηση απέναντι στην έννοια της Ενώσεως, ανεξαρτήτως εάν στις διάφορες κατά τόπους εκφάνσεις του εμπεριείχε και αντιπρόταση και όραμα για μια άλλη Ευρώπη. Αυτό προσέφερε αφειδώς και τη δυνατότητα στα συστημικά μέσα να τον παρουσιάζουν κατά βούληση και να στολίζουν τα κόμματα και τους ηγέτες – φορείς του με όλα τα πυρά του ορθοπολιτικού οπλοστασίου.
Στη Νίκαια της Γαλλίας, την Πρωτομαγιά, στη γιορτή των Εθνών, που διοργάνωσε το ευρωπαϊκό ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, μέλος του οποίου είναι και η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ του Φαήλου Κρανιδιώτη, η οικοδεσπότης και πρώτη παθούσα της παραπάνω παρερμηνείας, Μαρίν Λεπέν, έθεσε ένα νέο και πιο σαφές πλαίσιο για τον ευρωσκεπτικισμό: Να αλλάξουμε την Ευρώπη από μέσα.
Το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας και του BREXIT μπορεί να ηχεί ιδανικό, δεν είναι όμως όλα τα ευρωπαϊκά κράτη σαν τη Μεγάλη Βρετανία ούτε κι ο τρόπος, με τον οποίο η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δομημένη, μονόδρομος. Σε καμία περίπτωση δε, τα ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι έτοιμα να πορευτούν μόνα τους απέναντι στις διεθνείς προκλήσεις, όχι μόνον τις γεωπολιτικές, αλλά και τις οικονομικές, με μία Ευρώπη που οδηγείται ταχύτατα στην πλήρη αποβιομηχάνισή της.
Με γνώμονα τη διατήρηση των εθνικών κρατών, την προστασία των εθνικών ταυτοτήτων και τη διαφύλαξη της κυριαρχίας των ιδίων των εθνών, είναι αναγκαία μια πρόταση που δε θα θέσει σε κίνδυνο το κεκτημένο της ενωμένης Ευρώπης των πατρίδων – υπό την έννοια μίας συμμαχίας και όχι μίας ομοσπονδίας -, αλλά και την οικονομική ασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών. Διαφορετικά, όσο ο ευρωσκεπτικισμός ταυτίζεται με την απόλυτη άρνηση, το ταβάνι των κομμάτων που τον πρεσβεύουν θα παραμένει χαμηλό.
Δημοσιεύθηκε στη «Δημοκρατία» της 2/5/2018
