Κάθε στατιστική αποτύπωση των απόψεων των Ελλήνων πολιτών, που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, αποκαλύπτει ένα βαθύ ρήγμα ανάμεσα στις απόψεις τους και στις απόψεις των πολιτικών ελίτ. Στο μεταναστευτικό, στην οικονομία, στο ζήτημα των Σκοπίων και σε ένα σωρό άλλα ζητήματα.
Αυτό το «ρήγμα» ανάμεσα στους πολίτες και στα κόμματα, τουλάχιστον τα μεγάλα κόμματα, τα κόμματα εξουσίας, έχει γίνει σχεδόν αποδεκτό ως μέρος του «πολιτικού παιχνιδιού». Αυτό συνέβαινε μέχρι πρόσφατα και στην γειτονική Ιταλία. Όπου οι σοσιαλιστές και η συστημική δεξιά εναλάσσονταν στην εξουσία, με τον ίδιο τρόπο που αυτό συμβαίνει και στην χώρα μας. Όμως οι Ιταλοί στις τελευταίες εκλογές αποφάσισαν να αλλάξουν αυτό το μοτίβο. Κι έτσι, δύο κόμματα, δύο αντισυστημικά κόμματα, πήραν τα μεγαλύτερα ποσοστά.
Γιατί όμως αυτό συνέβη στην Ιταλία ενώ δεν συνέβη στην Ελλάδα;
Σκέφτηκα αρκετά περί αυτού και σίγουρα έλαβα υπόψιν μου τα μεγέθη των χωρών. Η Ιταλία, μια μεγάλη βιομηχανική χώρα, παλαιότερα ισοδύναμη της Γερμανίας και της Γαλλίας έναντι της Ελλάδος των δέκα εκατομμυρίων και του τουρισμού. Όμως δεν αρκεί αυτό.
Αλλά μετά βλέποντας τα όσα συνέβησαν στην Ιταλία την τελευταία εβδομάδα, τα σπρέντς, τις πιέσεις από Ευρωπαίους αξιωματούχους, τις απόπειρες κατατρομοκράτησης των Ιταλών πολιτών, θυμήθηκα τα όσα συνέβησαν στην χώρα μας, από το 2008, μέχρι και το 2015.
Το όργιο αυτό τρομοκράτησης του ελληνικού λαού. Από πολιτικούς, εφημερίδες, διεθνή μέσα και όλους τους υπόλοιπους φορείς. Και το πώς ο ελληνικός λαός υπό αυτές τις πιέσεις έσκυψε το κεφάλι και παραχώρησε επί της ουσίας την άσκηση της οικονομικής πολιτικής του κράτους του στα γνωστά υπερεθνικά όργανα.
Ταυτόχρονα, παρακολουθώντας στο ευρωκοινοβούλιο τις αντιδράσεις για την πολιτική κρίση στην Ιταλία, είδα και τις αντιδράσεις της «φιλελεύθερης» πτέρυγας, όπως αυτή αντιπροσωπεύεται από τον Γκί Φερχόφσταντ, προέδρου της ομάδας των «Φιλελεύθερων και Δημοκρατών». Ο οποίος με δύο λόγια είπε ότι για την μεγέθυνση των εθνικών πολιτικών κρίσεων και τα αποτελέσματα αυτών σε όλα τα κράτη, μέσω του ευρώ, φταίει το ότι ακόμη δεν έχει «ολοκληρωθεί» το εγχείρημα του ευρώ. Και αυτό διότι το κοινό νόμισμα, δεν έχει από πίσω του μια συμπαγή πολιτική δύναμη. Για το πώς χρειάζεται πίσω από το ευρώ να υπάρχει ένας «κοινός προϋπολογισμός», για το πώς χρειάζεται ένα «ευρωκοινοβούλιο» με πραγματικές εξουσίες.
Και αναρωτιέμαι για το εάν οι τεράστιες πιέσεις που δέχθηκε – σε κάθε επίπεδο – η χώρα μας, από αυτούς που τώρα προσπαθούν να χειραγωγήσουν την Ιταλία, δεν είχαν να κάνουν καθόλου με τα οικονομικά, αλλά απλά στόχευαν στο να δημιουργήσουν ένα τετελεσμένο μεταφοράς πολιτικής εξουσίας από τα Έθνη-Κράτη σε υπερεθνικά όργανα.
