Ζούμε αναμφισβήτητα έναν ιστορικό εφιάλτη αναμένοντας να ξυπνήσουμε. Ένα γεγονός το οποίο απετράπη με τα όπλα τέτοιες ημέρες το 1944 αλλά και στην συνέχεια μέχρι το 1949 όπου έληξε στο Γράμμο κάθε ένοπλη προσπάθεια της Αριστεράς να καταλάβει την εξουσία. Αυτό που τότε απεφεύχθη με βαρύ φόρο αίματος, έγινε πραγματικότητα εξήντα χρόνια μετά δια της ψήφου, ευτυχώς σε διαφορετικές ιστορικοπολιτικές συνθήκες. Απέτυχε η αστική δημοκρατία; Όχι, δεν απέτυχε. Έκανε όμως σημαντικά λάθη που επέτρεψαν στην Αριστερά να τα εκμεταλλευθεί. Πρώτον έδωσε άνευ όρων άφεση αμαρτιών στην Αριστερά χωρίς αυτή προηγουμένως να ζητήσει έμπρακτα συγνώμη για τα εγκλήματά της. Δεύτερον, παρέδωσε στην Αριστερά τον χώρο της τέχνης, των γραμμάτων, του πολιτισμού αλλά και των ΜΜΕ με αποτέλεσμα να ελέγχει τα μέσα της προπαγάνδας και της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Τρίτον, δεν δίδαξε μέσω της δημόσιας παιδείας τον ρόλο και τα πεπραγμένα της Αριστεράς στην μεταπολεμική ιστορία, τις μάχες τις αστικής τάξης για την διαφύλαξη της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας από τον κομμουνισμό αλλά και τις αξίες και τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού και του καπιταλιστικού συστήματος. Το αποτέλεσμα; Είμαστε ο μοναδικός λαός της Δύσης που ενώ απολαμβάνει τα αγαθά του καπιταλισμού περισσότερο από κάθε άλλον εν τούτοις συμπαθεί και θαυμάζει τον κομμουνισμό και θεωρεί υπεύθυνους για κάθε του πρόβλημα την Δύση και τον Καπιταλισμό. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου, ένας λαός με ελλειπή έως ανύπαρκτη ιστορική, πολιτική και οικονομική παιδεία να φέρει την Αριστερά στην εξουσία δια της ψήφου του.
Μπροστά στις κωμικοτραγικές φιγούρες του Τσίπρα, του Πολάκη, του Παππά, του Καρανίκα θυμάμαι τα λόγια του Λεωνίδα Κύρκου σε μια απ τις τελευταίες του συνεντεύξεις: «…Ήμουν ένα στελεχάκι της βάσης, που δεν μετείχε στις πολιτικές διεργασίες, που δεν είχε την πληροφόρηση, αλλά δεν είχε και το κουράγιο να δει κατάματα τους ανθρώπους, οι οποίοι στα μάτια του παρουσιάζονταν γιγάντιοι. Και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο -τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν- θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία, γραμματέας της νεολαίας κ.τ.λ. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες…». Πόσο επίκαιρα ακούγονται αυτά τα λόγια του Κύρκου σήμερα;
Μες στην ατυχία μας βέβαια ήμαστε και τυχεροί. Αφενός γιατί τώρα ήμαστε υπό την σκέπη της Ευρώπης και αφετέρου γιατί αυτή η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελείται αμιγώς από αμετανόητους σταλινικούς αλλά κυρίως από αριστερούς τυχοδιώκτες τύπου Τσίπρα και πρώην πασοκτζήδες τύπου Κουρουμπλή και Πολάκη που είδαν καρέκλα και μπήκαν. Μπορεί να πληρώσαμε ακριβά κόστος της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και της συμμόρφωσής του στους κανόνες του καπιταλισμού, αποφύγαμε όμως τα χειρότερα, να γίνουμε η Κούβα της Ευρώπης όπως ονειρευόταν ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης και οι λοιποί. Υπό αυτή την έννοια ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο ηγέτης που γλίτωσε τη χώρα από μια συμφορά που έφερε ο ίδιος. Μας κράτησε στο ευρώ και την Ευρώπη ενώ δεν υπήρχε κανένας τέτοιος κίνδυνος προτού έρθει στην εξουσία αυτός και οι μαθητευόμενοι μάγοι του.
Όμως, η εθνική του προσφορά στον τόπο και τις επόμενες γενιές είναι άλλη: Αποκάλυψε την ιδεολογική παραφροσύνη, την πολιτική ανεπάρκεια και την ηθική γύμνια της Αριστεράς. Δεν μπορεί πλέον η Αριστερά να κρίνει τους πάντες και τα πάντα κρυπτόμενη. Δεν μπορεί να υπόσχεται μαγικές λύσεις και σοσιαλιστικούς παραδείσους. Δεν μπορεί να μιλάει για νεοφιλελευθερισμό όταν αυτή κόβει μισθούς και συντάξεις. Δεν μπορεί να μιλάει για αντιαμερικανισμό όταν πηγαίνει στην Ουάσινγκτον και κάνει τεμενάδες στον Τραμπ. Δεν μπορεί να καταγγέλλει τις τράπεζες όταν κάνει αυτή τους πλειστηριασμούς. Δεν μπορεί να μιλάει για τοκογλύφους όταν εκλιπαρεί τη Μέρκελ και την εύνοια των αγορών στα ελληνικά ομόλογα. Δεν μπορεί να κάνει αντιπολεμικά κηρύγματα όταν η ίδια πουλάει όπλα στους Άραβες. Σήμερα οι Έλληνες ξέρουν τι θα πει Αριστερά και πλέον θα το ξέρουν για πολλά ακόμα χρόνια οι μελλοντικές γενιές. Κι αυτό αναμφισβήτητα το χρωστάμε στον Αλέξη Τσίπρα.
