Η οικονομική κρίση ξεκίνησε το 2008. Όμως στην πραγματικότητα δεν είναι η μόνη κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα. Η κρίση που διαρκεί χρόνια τώρα είναι η ηθική κρίση Μια κρίση που ξεκίνησε αργά στα τέλη του 20ου αιώνα για να δούμε σιγά-σιγά τις συνέπειές της.
Κάποιοι λένε πως αυτή η κρίση ξεκίνησε περί το 1960, άλλοι το 1967 με τη δικτατορία, άλλοι το 1974 με τη μεταπολίτευση και άλλοι το 1981 με την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία. Όμως, πρακτικά δεν έχει σημασία η ακριβής έναρξη αυτής. Σημασία έχει το αίτιο ή τα αίτιά της που πρέπει να απομονώσουμε για να κατανοήσουμε και τους λόγους αυτής της τρομακτικής ηθικής παρακμής της σημερινής ελληνικής κοινωνίας;
Το πελατειακό-κράτος και οι πολιτικοί πάτρωνες υπήρχαν στην Ελλάδα από το 1830 που απελευθερωθήκαμε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δεν είναι κάτι καινούριο, δεδομένου πως το κληρονομήσαμε μετά από τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας. Όμως, το φαινόμενο αυτό έλαβε τραγικές διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Χώρισε τους Έλληνες σε γαλάζιους και πράσινους με τους μεν και τους δε να ανταγωνίζονται για τις θέσεις στο δημόσιο πατώντας επί πτωμάτων και στηρίζοντας τους πλέον ανήθικους πολιτικούς που θα εξυπηρετούσαν αυτούς και τα παιδιά τους.
Ο λαϊκισμός ήταν επίσης ένα χαρακτηριστικό των Ελλήνων και μάλιστα πριν την Τουρκοκρατία. Είναι γεγονός πως στην Αθήνα του Περικλέους υπήρχαν και οι διάφοροι δημαγωγοί που χειραγωγούσαν τους πολίτες. Όμως μετά το 1974 η προσπάθεια των πολιτικών κομμάτων να παγιωθούν στην κοινωνία μετέτρεψε το λαϊκισμό σε συστατικό στοιχείο της ελληνικής πραγματικότητας. Και μάλιστα ένα λαϊκισμό που, όντας αδίστακτος έταζε παντού τα πάντα –λαγούς με πετραχήλια που λέει και ο λαός- για να έρθει στην εξουσία και στη συνέχεια ξεχνούσε τα πάντα.
Όμως, αυτό που ήρθε και προστέθηκε σε αυτά ήταν η απομάκρυνση του ελληνικού λαού από τις αξίες του. Πλέον, η αλλοτρίωση έχει προχωρήσει τόσο ώστε όποιος τολμήσει (γιατί θέλει και θάρρος) να μιλήσει για Πατρίδα και Θρησκεία (που αποτελούν θεμέλιο λίθο του Έθνους μας) χαρακτηρίζεται από την αδαή πλειοψηφία ως «καθυστερημένος», «γραφικός» και … «φασίστας». Γίνεται μια προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος πως η Πατρίδα και η Θρησκεία ως αξίες δεν είναι μόνο αναχρονιστικές αλλά –δήθεν- έρχονται και σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το σεβασμό στην αξία του ανθρώπου. Δηλαδή, για να σέβεσαι τον άνθρωπο πρέπει να είσαι …άπατρις και άθεος… Δεν είναι τυχαίο που τον Ιανουάριο και το Σεπτέμβριο του 2015 ο ελληνικός λαός με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο εξέλεξε ως Πρωθυπουργό κάποιον που δηλώνει άθεος και δεν πιστεύει πως η θάλασσα έχει σύνορα…
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θα έλεγαν οι πρόγονοί μας αν έβλεπαν τη σημερινή μας κατάσταση. Ίσως έκλαιγαν… Δε θα μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που θα έβλεπαν. Γιατί είναι κατάντια να υπάρχουν Έλληνες που θεωρούν πανί τη Σημαία-Σύμβολο του Έθνους, γιατί είναι κατάντια να γίνονται επιθέσεις σε τόπους λατρείας της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού που αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του πολιτισμού μας εδώ και 2000 χρόνια.
Ο Ισοκράτης, ο μέγας ρήτορας των Αθηνών, είδε από τον 4ο αιώνα π.Χ. πως υπήρχε η ανάγκη να ενωθούν οι Έλληνες. Κάλεσε τότε τον ικανότατο βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο το Β’ να εκπληρώσει αυτό τον άθλο και να τους ενώσει. Ο Ισοκράτης έγινε ο Πατέρας του Ελληνικού Έθνους με αυτό τον τρόπο. Το όραμά του ήταν να ενωθούν οι Έλληνες ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις εξωτερικές απειλές και ενωμένοι να επιβιώσουν.
Ίσως είναι ένα όραμα διαχρονικό.
Ίσως και σήμερα χρειαζόμαστε κάποιον να μας ενώσει. Μεσσιανικό; Όχι τόσο. Χρειαζόμαστε κάποιον να μας ενώσει επειδή εμείς δεν έχουμε την ωριμότητα σαν λαός να το πετύχουμε μόνοι μας…
