Θυμάμαι μια από τις αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες του 1970 την «Υπολοχαγό Νατάσσα». Οι Γερμανοί μπουκάρουν στον Ιερό Ναό την ώρα του γάμου, του ιερού μυστηρίου της Εκκλησίας μας, για να συλλάβουν το ζευγάρι. Όμως, περιμένουν να τελειώσει πρώτα το μυστήριο και μετά τους συλλαμβάνουν. Μπορεί να ήταν τέρατα αλλά ο σκηνοθέτης δε διανοήθηκε πως θα διέκοπταν το Ιερό Μυστήριο της Εκκλησίας μας.
Σήμερα, Έλληνες και όχι Γερμανοί μπουκάρουν σε Ιερό Ναό και διακόπτουν με τη βία τη Θεία Λειτουργία, το Ιερό Μυστήριο της Εκκλησίας μας. Άλλοι Έλληνες τοποθετούν γκαζάκια σε Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου. Αυτού του θαυματουργού Αγίου που μαρτύρησε για το Χριστό.
Δεν είναι αγωνιστής όποιος φέρεται έτσι. Είναι ασεβής. Για να μην πούμε ιερόσυλος. Όμως, δεν είναι αυτός το πρόβλημα. Δε φταίει ο ένας ή δέκα ή είκοσι που κάνουν κάτι τέτοιο. Είναι απλά απότοκα της ευρύτερης κοινωνικής παρακμής. Μιας παρακμής ηθικής που μας διάβρωσε ως λαό και ως Έθνος και μας έκανε αυτοκαταστροφικούς. Γιατί το να χτυπά ο Έλληνας μια Εκκλησία είναι σαν να βγάζει τα μάτια του. Γιατί το κάθε εκκλησάκι στην Ελλάδα είναι η απεικόνιση του πολιτισμού που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας. Αυτοί που έπεσαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος το 1912 και το 1940.
Υπάρχει ένα μίσος για μια αφηρημένη έννοια: «την Εκκλησία». Και λέω αφηρημένη γιατί η Εκκλησία δεν είναι ο Κλήρος ή ένας ναός. Εκκλησία είναι το σύνολο των Πιστών. Εκκλησία είμαστε όλοι εμείς. Ακόμα και όσοι δεν πάνε συχνά στην Εκκλησία αλλά πιστεύουν και προσεύχονται. Ναι, όλοι είμαστε η Εκκλησία. Η επίθεση στην Εκκλησία είναι επίθεση κατά όλων ημών.
Δεν είναι κάτι ξένο. Ούτε και κάτι εχθρικό. Αυτό θέλει, βέβαια, η αριστερά να πιστεύουμε. Αλήθεια, η ξενόφερτη αριστερά έχει δικαίωμα να ομιλεί για τη Θρησκεία μας; Η Αριστερά που ξεκίνησε τη δράση της με ύβρεις για τη Μεγάλη Ιδέα, συνέχισε με Εμφύλιο και κατέληξε να μας φέρνει Μνημόνια και επαχθή οικονομικά μέτρα πως έχει δικαίωμα να μιλά για την Εκκλησία;
Αλήθεια, όταν η Εκκλησία έδινε μάχη διατήρησης του ελληνικού γένους επί 400 χρόνια που ήταν η Αριστερά; Όταν Ιερείς και Μητροπολίτες όπως π.χ. ο Σαλώνων Ησαϊας μάχονταν στην πρώτη γραμμή το 1821 που ήταν η Αριστερά; Όταν ο Γερμανός Καραβαγγέλης αγωνιζόταν για Μακεδονία και Πόντο η Αριστερά που ήταν;
Η Αριστερά σε αντίθεση με την Εκκλησία δεν έχει μέλλον. Γιατί η Εκκλησία ρίζωσε μέσα στις ψυχές των Ελλήνων που έγιναν κοινωνοί της ενώ η Αριστερά πρόσκαιρα εκμεταλλεύτηκε δυσμενείς συνθήκες για να πάρει ένα μέρος των Ελλήνων με το μέρος της.
Η εποχή της Ασέβειας που βιώνουμε πρέπει να μας βρει ενωμένους για να υπερασπιστούμε τα ιδανικά μας και τις παραδόσεις μας. Κάθε επίθεση σε Εκκλησία είναι επίθεση στους Έλληνες. Κάθε πράξη ασέβειας είναι πράξη στρεφόμενη κατά όλων μας. Και συνυπεύθυνα τα πολιτικά κόμματα που σιωπούν.
Και σιωπούν γιατί την ηθική παρακμή αυτά την προκάλεσαν και αποτέλεσμα της δικής τους πολιτικής είναι.
Περισσότερο από ποτέ άλλοτε το τρίπτυχο Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια πρέπει να ακουστεί στις ψυχές των Ελλήνων. Άλλωστε αποτελεί το συνδετικό μας κρίκο με το παρελθόν που διασφαλίζει παράλληλα το παρόν και το μέλλον. Και πάντα όλοι μαζί. Ή θα επιβιώσουμε ενωμένοι ή θα χαθούμε διχασμένοι….
