John Morgan
#counter–currents.com
#diesy
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε ως ομιλία για Σουηδικό κοινό. Η χώρα μας, τα τελευταία χρόνια και ιδίως μετά το Brexit και την εκλογή Trump άρχισε να έρχεται σε επαφή με ιδέες και απόψεις, οι οποίες βαφτίζονται «ακροδεξιές» από τα ΜΜΕ και εξοβελίζονται από τον δημόσιο διάλογο. Η αλήθεια όμως είναι πως πρόκειται απλώς για ένα κύμα μιας ιδεολογίας συμπαγούς (πολύ ή λίγο) που κάνει τώρα την εμφάνιση της. Άλλοι την ονομάζουν Εναλλακτική Δεξιά, άλλοι Νέα Δεξιά. Η ουσία όμως πίσω από τον κάθε όρο, καθώς και η επιδίωξη συγκεκριμενοποίησης των όρων εντός ενός ευρύτερου πλαισίου στον πολιτικό χάρτη, μας οδήγησε στην ανάγκη να μεταφράσουμε αυτό το κείμενο, ώστε στο εξ’ ής να γνωρίζουμε σε γενικές γραμμές για ποιο πράγμα μιλάμε. Ελπίζουμε να σας αρέσει.
Με τιμή,
Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών
Σήμερα, θέλω να σας μιλήσω για δύο σχολές πολιτικής σκέψης, που αν και στην επιφάνεια μοιάζουν ίδιες, στην ουσία τους εμπεριέχουν αρκετά διαφορετικές και θεμελιώδεις διαφορές: ονομαστικά η Εναλλακτική Δεξιά και η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά. Αν και έδωσα τον τίτλο «Εναλλακτική Δεξιά» εναντίον «Νέας Δεξιάς», δεν θέλω να φανεί ότι προτείνω πως υπάρχει εγγενή κόντρα μεταξύ των δύο. Αφού φανερά υπάρχουν πολλά σημεία αλληλεπικάλυψης και δυνατότητας συνεργασίας. Παρολ’ αυτά, πιστεύω ότι είναι δύο ξεχωριστά, αν και συσχετισμένα φαινόμενα, και κρατάω πως είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η «Εναλλακτική Δεξιά» είναι μία αμερικανική δημιουργία που δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο εξαγωγής σε άλλες κουλτούρες, όπως ακριβώς η «Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά» είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο στην δυτική Ευρώπη. Καταλαβαίνω βέβαια, ότι δεδομένης όλης της προσοχής από τα ΜΜΕ τελευταία, υπάρχει ένας πειρασμός να υιοθετήσουμε τον όρο «Εναλλακτική Δεξιά» παγκοσμίως. Εγώ παρολ’αυτά, επιμένω να βλέπω το Alt–Right σαν κάτι αποκλειστικά αμερικανικό, και την Νέα Δεξιά σαν κάτι ειδικά ευρωπαϊκό.
Ένα σημείο που τα δύο κινήματα σίγουρα έχουν κοινό είναι η δυσκολία να καθορίσουν τι είναι. Ειδικά, ως προς τα γνωστά ΜΜΕ το New Right και το Alt Right είναι δύο όροι που χρησιμοποιούνται για να αναφερθούν σε κάτι με εύρος από τον λαϊκισμό του Tea Party μέχρι τον ξεκάθαρο Νέο-Ναζισμό. Είναι ένα πρόβλημα αξεπέραστο, αφού καμία ομάδα δεν έχει μία κεντρική διοίκηση που να ορίζει τι είναι και τι όχι ορθόδοξο βάσει της αμόλυντης ιδεολογίας. Για τους δικούς μου σκοπούς, σήμερα, με τον όρο «Νέα Δεξιά» (New Right) εννοώ το κίνημα σκέψης του Alain de Benoist με την δεξαμενή σκέψης GRECE στην Γαλλία και τα διάφορα παρακλάδια του από το 1968, που αντιπροσωπεύει μία επιβλητική σχολή σκέψης ασυναγώνιστη από την Συντηρητική Επανάσταση στην Γερμανία την εποχή της Βαϊμάρης.
Το Alt Right (Εναλλακτική Δεξιά) είναι, θα λέγαμε, ένα πολύ πιο δύσκολα τιθασεύσιμο ζώο. Η Νέα Δεξιά έχει παραγάγει εκατοντάδες βιβλία καθορίζοντας τις απόψεις της και την θέση της πάνω στον προηγούμενο μισό αιώνα. Η Εναλλακτική Δεξιά, από την άλλη πλευρά, βρίσκεται κυρίως σε blog, memes, βιντεάκια. Πρέπει δηλαδή να εκδώσει ένα βιβλίο ή μία σειρά ιδεολογικών αρχών που όλοι οι σχετιζόμενοι θα αποδεχθούν ως πεμπτουσία της κοσμοθέασης της. Είναι φυσικό ξέσπασμα αντι-διανοουμενισμού, εγγενές στην Αγγλο-Αμερικανική κουλτούρα, και αντίθετο με την πιο καινοτόμα και ζωντανή – φοβάμαι να πώ ανώτερη- Δεξιά πολιτική παράδοση που έχετε στην Ευρώπη. Προσπαθώντας σκαφτώ ένα βιβλίο που θα μπορούμε σε κάποιο βαθμό να είναι το μανιφέστο της Εναλλακτικής Δεξιάς το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι του Greg Johnson’s “New right versus Old Right”, το οποίο έχει μεταφραστεί στα σουηδικά επίσης. Διαφορετικά τα ράφια της βιβλιοθήκης της Εναλλακτική Δεξιάς παραμένουν άδεια, αν και σύντομα θα αλλάξει αυτό. Σχετικά λοιπόν με την Εναλλακτική Δεξιά θα φέρω στο φώς μερικές ιδέες από αυτό το βιβλίο, όπως και ένα meme που έπαιξε πέρυσι το καλοκαίρι σχετικά με τους σκοπούς της Εναλλακτικής Δεξιάς. Δυστυχώς δεν γνωρίζω την προέλευση του.
Το βασικό κοινό των δύο, είναι πρώτα από όλα η αναγνώριση πως η κληρονομία του φασισμού και του ναζισμού συνιστούν παταγώδη αποτυχία για την «Αληθινή Δεξιά» και πρέπει να ξεπεραστεί αυτή η τάση. Ομάδες και άτομο που θέλουν να ξαναφέρουν στο προσκήνιο ιδέες και σκέψεις εκείνης της περιόδου αποβάλλονται τόσο από την Νέα Δεξιά όσο και από την Εναλλακτική Δεξιά. Την ίδια ώρα βέβαια, και τα δύο ρεύματα δεν πρέπει να αφήσουν τους εαυτούς τους να απολογηθούν για λάθη του παρελθόντος που δεν τους ανήκουν. Όπως ο Jonathan Bowden μας ζήτησε κάποτε να κάνουμε, όταν οι αντίπαλοι μας επιμένουν να αναφέρουν το παρελθόν, πρέπει απλώς να το προσπεράσουμε. Και όπως ο Markus Willinger λέει στο βιβλίο του “Γενιά της Ταυτότητας», σε αυτούς που μας παρασύρουν στον λάκκο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εμείς απλώς πρέπει να απαντήσουμε ότι δεν το βλέπουμε σαν σχετικό με αυτό που γίνεται σήμερα στον κόσμο. Ενδιαφερόμαστε να καταγράψουμε και να αλλάξουμε όσα συμβαίνουν στην εποχή μας.
Ταυτόχρονα βέβαια, δεν θα έπρεπε να αφήσουμε τους αντιπάλους να αποφασίσουν για τι θα μιλάμε και γιατί δεν θα μιλάμε. Η απλή πραγματικότητα δηλαδή πως ένα άτομο ή μία ομάδα είναι Εβραίοι, επί παραδείγματι, όπως με τον παλαιό καλό φίλο μας George Soros, δεν σημαίνει ότι είναι υπεράνω κριτικής και ότι εμείς είμαστε Ναζί επειδή τους κρίνουμε. Ο Kevin MacDonald έχει κάνει εξαιρετική δουλειά δείχνοντας πως μπορούμε να σχολιάζουμε τον ρόλο των Εβραίων στις κοινωνίες μας χωρίς να καταφεύγουμε στα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών υποτιμώντας την ανθρώπινη φύση των Εβραίων, αλλά καταλαβαίνοντας από μία λογική σκοπιά και όχι από μία θεωρία ανωτερότητας, πως σαν ομάδα με ειδικά συμφέροντα και επιθυμίες έρχονται συχνά κόντρα με τα δικά μας συμφέροντα και επιθυμίες. Το να μειώσουμε δε, όλα τα προβλήματα μας με την ερώτηση της εβραϊκής επιρροής, είναι τόσο παράλογο όσο το να αδιαφορήσουμε για την ερώτηση γενικά.
Η άλλη κρίσιμη ιδέα που έχουν και τα δύο ρεύματα είναι πως από το 1960, η αριστερά κατέλαβε τον έλεγχο σε όλα τα πολιτιστικά ιδρύματα της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, το οποίο σύντομα τους οδήγησε στο να έχουν κυριαρχία πάνω στα πολιτικά ιδρύματα. Αυτός είναι ο λόγος που η Συντηρητική Δεξιά στις χώρες μας, σταδιακά άρχισε να υιοθετεί μία καινούργια πραγματικότητα, χάνοντας έδαφος, μέχρι που έγινε «cuckservative»(ενν. κοροϊδευτικό προσωνύμιο για κάποιον που λέει ότι είναι Συντηρητικός αλλά επι της ουσίας είναι αριστερός), για να χρησιμοποιήσουμε την διάλεκτο του καιρού μας. Αυτό είναι κάτι που το κύριο ρεύμα φαίνεται να παλεύει ακόμα πολλές φορές. Ονομαστικά, θεωρούμε την αριστερά και την (αριστερή) απλή Δεξιά ως ένα τέρας με δύο κεφάλια. Η Εναλλακτική Δεξιά και η Νέα Δεξιά αναγνωρίζουν ότι η μάχη για να νικηθεί το τέρας είναι τόσο πολιτιστική όσο και πολιτική, και δημιουργώντας το υπόβαθρο μιας αναγέννησης υγιούς κοινωνίας είναι απαραίτητο να κερδίσει έδαφος ένα μη αριστερό κίνημα. Συνεπώς, αυτός είναι ο λόγος που η πνευματική και πολιτιστική δουλειά που κάνουμε είναι τόσο σημαντική και γι αυτό ακόμα και τώρα, όταν βλέπουμε κάποια σημάδια επιτυχίας, δεν θα έπρεπε να αυτοπεριοριστούμε μόνο στον πολιτικό ακτιβισμό. Τα πράγματα γίνονται καλύτερα όμως έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Βλέποντας τον Donald Trump και την Le Pen να μπαίνουν δυναμικά στον χώρο, το να μειώσουμε τις προσπάθειες μας μετατρεπόμενοι σε μαζορέτες τους δεν σημαίνει το τέλος μας. Για να παραφράσουμε τον Churchill, οι νίκες τους δεν είναι το τέλος, ούτε η αρχή του τέλους, αλλά αυτό ίσως σημαδέψει το τέλος της αρχής.
Αλλά ενώ η Εναλλακτική Δεξιά και η Νέα Δεξιά έρχονται στο πρόβλημα του αριστερού φιλελευθερισμού, από ίδιες οπτικές, παραμένουν χωρισμένες σε σειρά θεμελιωδών ζητημάτων. Πρώτα από όλα, η φυλή. Η Αμερικανική Δεξιά(όπως και η Αμερικανική Αριστερά με την δική της οπτική) είναι απόλυτα εμμονικές με την φυλή: επαναστατικές θεωρίες, συγκρίσεις IQ, στατιστικά εγκλημάτων και άλλα. Στην Αμερική, αυτό έχει οδηγήσει σε εξέλιξη του όρου «λευκού» για να αφορά κάποιον με Ευρωπαϊκή καταγωγή. Αυτό όμως είναι λογικό στην Αμερική, όπου οι άνθρωποι, των οποίων οι πρόγονοι ήρθαν από την Ευρώπη πολλές γενιές πίσω, ανεξαρτήτως αν ήρθαν από την Σικελία ή την Σουηδία, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ουσιαστικά ίδιοι στην κουλτούρα και την αίσθηση έθνους, και έτσι ορίζονται με όρους «προνομίου» πάνω σε εκείνους που δεν είναι Ευρωπαίοι. Και ο «Λευκός Εθνικισμός», στην Αμερική, είναι μία αισθητή προσπάθεια να γίνουν όλοι οι απόγονοι ευρωπαίων συνειδητοποιημένοι για τα κοινά τους συμφέροντα. Παρολ’αυτά, όντως πιστεύω ότι η προσπάθεια κάποιων να εισαγάγουν την ιδέα του «Λευκού Εθνικισμού» στην Ευρώπη, με ένωση Αμερικής, Ρωσίας, Ευρώπης, δεν υπηρετεί την παραδοσιακή εγγενή διαφοροποίηση των Ευρωπαϊκών Εθνών. Το ζήτημα στην Ευρώπη, όπως η Νέα Δεξιά πάντα καταλάβαινε είναι τόσο βασισμένο στο έθνος, την γλώσσα, τον πολιτισμό, όσο είναι και στην φυλή. Δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι ένας Ιρλανδός και ένας Ρώσος είναι εναλλάξιμοι. Αυτό φυσικά δεν λέγεται ώστε να προταθεί πως δεν υπάρχει κανένα κοινό έδαφος για Ευρωπαίους και Ευρωπαίους της διασποράς να εργαστούν μαζί. Όμως πιστεύω ότι αυτό μπορεί να γίνει πάνω στην διαφοροποίηση των ξεχωριστών εθνών, περιοχών, παραδόσεων, διαφορετικά θα εξαγάγαμε απλώς την κοσμοπολιτική γενιά του παγκόσμιου πολυπολιτισμού βασισμένη σε «λευκή» έκδοση! Οι διάφοροι ευρωπαικοί Λαοί και τα παρακλάδια τους έχουν ειδικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες, και αυτές πρέπει να είναι σεβαστές και να ανθίσουν κάτω από ξεχωριστά και μοναδικά ιδρύματα οργάνωσης. Άρα, αν και ποτέ δεν θα πρότεινα πως η μελέτη των φυλών δεν έχει αξία, πιστεύω ότι το Έθνος πρέπει να λάβει την πρώτη θέση πάνω από την φυλή, αφού αναλογιστούμε και τι πολεμάμε.
Ένα σχετικό ζήτημα είναι η πίστη στον εθνολαϊκισμό. Η Νέα Δεξιά πάντοτε υπερασπιζόταν τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων και όχι μόνο των Ευρωπαίων, ώστε να σταθούν και να πολεμήσουν, αν είναι δυνατόν, για την ειδική ταυτότητα και πολιτική αυτονομία ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την ξένη επιθετικότητα. Στο meme πιο πάνω διαβάσαμε «προστασία της πολιτιστικής ποικιλότητας» και «προστασία από τις πολυεθνικές εταιρείες: υποστηρίζουμε εθνικές οικονομίες με προσήλωση στην τοπική βιομηχανία και τις μικρές επιχειρήσεις». Αυτό είναι Εναλλακτική Δεξιά στα καλύτερα της, όταν καταλαβαίνει τον μόχθο των ευρωπαϊκών λαών ως ίδιο με τον μόχθο και την πάλη όλων των λαών του κόσμου εναντίον της παγκόσμιας οικονομίας, των πολυεθνικών και της μίας κυβέρνησης.
Παρόλ’ αυτά, υπάρχουν σίγουρα σχετικά στοιχεία με την Εναλλακτική Δεξιά που εκθειάζουν την αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση, όπως η δουλεία, και σε κάποιες περιπτώσεις προτείνουν την επιστροφή σε εκείνο τον καιρό . Πέρα από το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση ουσιαστικά αντιπροσωπεύει την συνέχιση της αποικιοκρατίας με άλλα μέσα, πιστεύω ότι τόσο η Νέα Δεξιά όσο και η Εναλλακτική Δεξιά πρέπει να απορρίψουν αυτήν την νοσταλγία. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πιάνουμε το κεφάλι μας από ντροπή, όπως το θέλουν οι αριστεροί, λόγω της κληρονομίας, ή να αρνηθούμε ότι υπήρχε θετική πρόοδος στο εγχείρημα αυτό, μαζί με αρνητικά βέβαια, όπως θα μπορούσε κανείς να δει στην ανάπτυξη των κοινωνικών ιδρυμάτων και της βιομηχανίας στην Ινδία για παράδειγμα. ( Δεν είναι λιγότερο αλήθεια βέβαια, ότι η αποικιοκρατία επίσης είχε επίσης καταστροφικό αποτέλεσμα στους αποικιστές, όπως ο οποιοσδήποτε που έχει περπατήσει στο Λονδίνο, και είδε την κληρονομιά της Κοινοπολιτείας των Εθνών μπορεί να καταθέσει). Παρολ’αυτά, μπαίνουμε σε μία νέα εποχή, και το να ζητάμε την επιβολή του ενός ανθρώπου πάνω στον άλλο, ενάντια στην θέληση του δεν είναι απλώς λάθος αλλά είναι επίσης αναχρονιστικό. Επομένως, θα έπρεπε να μην αφήνουμε κανένα περιθώριο σε υποστηρικτές της αποικιοκρατίας στην σημερινή Δεξιά. Η Αυτοκρατορία μπορεί να είναι μία ευγενής μορφή, αλλά οι αυτοκρατορίες θα έπρεπε μόνο να αποτελούνται από εθνικά και πολιτιστικά συμβατούς λαούς, και όχι βασισμένες στην οικονομική επέκταση, όπως οι μεγάλες διηπειρωτικές αυτοκρατορίες του 19ου αιώνα. Η Εναλλακτική και Νέα Δεξιά είναι ενωμένες και υποστηρίζουν την αναγνώριση του δικαιώματος όλων των λαών του κόσμου επί της διατηρήσεως των απόψεων, της κουλτούρας, της παράδοσης – στην χώρα του προφανώς. Αυτός είναι και ο λόγος που απορρίπτουμε την μαζική μετανάστευση, από τότε που πολλοί άνθρωποι διαφορετικής κουλτούρας μέσα σε ένα σύστημα μπορούν να αποξενωθούν, να απογοητευτούν, και να βιώσουν την φυσική εχθρότητα, τόσο από τους γηγενείς όσο και με άλλους μετανάστες ξεχωριστής κουλτούρας.
Και μιλώντας για πολιτιστική αποξένωση, άλλος ένας λόγος γιατί προειδοποιώ τους Ευρωπαίους εναντίον της υιοθέτησης της Εναλλακτικής Δεξιάς είναι ότι η Εναλλακτική Δεξιά έχει γεννηθεί στην πολύ ειδική αμερικανική κουλτούρα. Η Αμερική ιδρύθηκε στον φιλελευθερισμό. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. «Όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι» είναι μεταξύ των λέξεων του ιδρυτικού εγγράφου. Δεν είναι τόσο δύσκολο να δεί κανείς πως η ιστορία της Αμερικής από τότε, και πιο ειδικά στο δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα, έχει γίνει το αποτέλεσμα αυτης της αρχής, ακόμα και αν της πήρε δύο αιώνες να δεί όλες τις συνέπειες. Στην Ευρώπη, τα έθνη σας έχουν ιστορίες που γυρνούν πίσω σε πρωτόγονες, μυθικές εποχές, και έχετε παραδόσεις πολιτικής οργάνωσης και ιεραρχίας που τρέχουν το ίδιο τόσο πίσω. Εσείς, ως Σουηδοί, ξέρετε ποιοι είστε. Έχετε χιλιάδες χρόνια ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς για να πληροφορηθείτε για το ποιοι είστε. Ακόμα και σήμερα, έχετε πολιτικά όργανα που προηγούνται χρονικά της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην χώρα σας και της σκέψης πως «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι» που εισαγάγατε από εμάς.
Το να είσαι Αμερικανός από την άλλη πλευρά απλά σημαίνει πως είσαι ένας ιδιώτης που επενδύει σε σκιώδη «δικαιώματα», και οποισδήποτε εμφανίζεται σήμερα στην Αμερική χρειάζεται μόνο να λάβει ένα βασικό τεστ με στόχο να γίνει όσο Αμερικανός όσο κάποιος, του οποίου οι παππούδες πολέμησαν στην Αμερικανική Επανάσταση. Όταν η Εναλλακτική Δεξιά είναι στα καλύτερα της, μιλάει για την προ-φιλελεύθερη περίοδο της Ευρώπης, για αντιλήψεις φυσικής ιεραρχίας και ταυτότητας. Δεν προσπαθώ να δυσφημίσω την Εναλλακτική Δεξιά άδικα, αλλά κάποιος μπορεί να δεί στην Εναλλακτική Δεξιά μία ανικανότητα να σκεφτεί πέραν των φιλελεύθερων αξιών πάνω στις οποίες η Αμερική ιδρύθηκε. Για να είμαι ειλικρινής, ο Αμερικανικός συνταγματισμός και το μη σύνηθες αυτού, δεν πρόκειται να είναι το όχημα που θα σώσει τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς από την πολύπολιτισμικότητα και την απόλυτη εκτόπιση ως αρχιτέκτονες της χώρας τους. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω στις ιδέες των προγόνων που αφήσαμε στην Ευρώπη. Όπως η Γαλλική επανάσταση και οι Σοβιετικοί Κομμουνιστές, οι πατέρες της Αμερικανικής Επανάστασης σκέφτηκαν ότι μπορούσαν να επαναστατήσουν ενταντίον της φύσης και να εγκαθιδρύσουν κάτι καινούργιο – αλλά μπορούμε τώρα να δούμε ότι αυτό το όνειρο ήταν τόσο άρρωστο όσο τα ουτοπικά όνειρα των άλλων. Ένα συντομία: οι λευκοί Αμερικανοί σας χρειάζονται πολύ περισσότεροι από ο,τι χρειάζεστε εσείς αυτούς. Φυσικά, θα ήταν καλό για όλους και για την Ευρωπη συγκεκριμένα, να φτάσει η Αμερική σε ένα βαθμό όπου θα σταματήσει να προκαλεί κακό στον υπόλοιπο κόσμο με την ατελείωτη γεωπολιτική μηχανορραφία. Αλλά πρόκειται να χρειαστούμε την βοήθεια σας ώστε να φτάσουμε εκεί.
Πράγμα που με φέρνει σε δύο ακόμη ελλείψεις του εγχειρήματος της Εναλλακτικής Δεξιάς, όπως τουλάχιστον έχει εκτυλιχθεί μέχρι τώρα: στερείται οποιασδήποτε σταθερής άποψης σχετικά με τα οικονομικά και γεωπολιτικά ζητήματα. Παραείναι επικεντρωμένη στα εσωτερικά προβλήματα και στις πολιτικές ταυτότητας για να ανησυχεί για την ευρύτερη εικόνα, αλλά θα πρέπει εν τέλει να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα, αν πρόκειται να αντιμετωπίσει πραγματικά τα προβλήματα που επιδιώκει να λύσει. Και πάλι, αυτός είναι ένας τομέας όπου η Νέα Δεξιά έχει διαπρέψει. Η Εναλλακτική Δεξιά φαίνεται πολύ διστακτική να ασκήσει κριτική στο καπιταλισμό, το οποίο πιστεύω ότι πηγάζει από το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού και η αμερικανική Δεξιά συνδέθηκαν πολύ στενά κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ως αντιτιθέμενα στον κομμουνισμό και παραμένουν έτσι και σήμερα, εξ’ου και το γιατί όλα τα πολιτικά επιχειρήματα στις ΗΠΑ μπορούν συνήθως να συνοψιστούν στο πώς θα αναπτυχθεί καλύτερα η οικονομία. Το απλό γεγονός είναι ότι ποτέ δεν θα είμαστε σε θέση να επιτύχουμε τις αλλαγές που θέλουμε, όσο διατηρούμε την οικονομική ανάπτυξη ως το μοναδικό εργαλείο μέτρησης της πολιτικής επιτυχίας ή αποτυχίας.
Ο Alain de Benoist επέμενε σθεναρά στο ότι πρέπει να επιδιώξουμε αλλαγές στο οικονομικό μας σύστημα, αν θέλουμε να αποκαταστήσουμε τα έθνη μας ως χώρους όπου θα μπορούν να αναπτυχθούν και να ευδοκιμήσουν οι λαοί μας, θέση της οποίας ακούμε μια αχνή, αν όχι ανεπαρκή, ηχώ στις προτάσεις του Ντόναλντ Τράμπ περί προστατευτισμού ή στην υποστήριξη της Εναλλακτικής Δεξιάς στην επιβολή δασμών για την προστασία των εγχώριων προϊόντων. Όπως περίφημα είπε ο Benoist στο δοκίμιό του «Μετανάστευση: ο εφεδρικός στρατός του Κεφαλαίου», «Όποιος επικρίνει τον καπιταλισμό, ενώ εγκρίνει τη μετανάστευση, της οποίας πρώτο θύμα είναι η εργατική τάξη, καλύτερα να σωπάσει. Όποιος επικρίνει τη μετανάστευση, ενώ παραμένει σιωπηλός για τον καπιταλισμό, θα πρέπει να κάνει το ίδιο.»
Υπάρχει, ωστόσο, ένα θετικό σημείο σύγκλισης εδώ: η Νέα Δεξιά αναγνωρίζει ότι, ως δεξιοί, είναι καθήκον μας να είμαστε διαχειριστές της Γης και του περιβάλλοντός της (το οποίο, όπως έχει γράψει ο Roger Scruton, ήταν πάντα κάτι πιο φυσικό για τη δεξιά από την ανθρωπιστική αριστερά). Αυτό παραλληλίζεται στις εννέα θέσεις της Εναλλακτικής Δεξιάς, όπου δηλώνεται: «Στηρίζουμε τους κανονισμούς που αποσκοπούν στην διατήρηση της φυσικής μας κληρονομιάς».
Και πάλι, όμως, η Εναλλακτική Δεξιά παραπαίει, όταν πρόκειται για θέματα γεωπολιτικής. Ο απλός απομονωτισμός που προτείνει η Εναλλακτική Δεξιά στις διεθνείς σχέσεις, ενώ αποτελεί σίγουρα μια βελτίωση σε σχέση με τη καταστροφική κληρονομιά της Αμερικής του παρεμβατισμού, θα αποδειχθεί ανεπαρκής στο να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που βρίσκονται ενώπιόν μας. Η αληθινή Δεξιά πρέπει να είναι σε θέση να σφυρηλατήσει νέες συμμαχίες και ίσως να κατονομάσει νέους εχθρούς, αν σκοπεύει να επανορθώσει τη ζημιά που η παγκοσμιοποίηση έχει ήδη προκαλέσει σε όλη την υφήλιο.
Μπορεί να έχω ακουστεί πολύ κριτικός σχετικά με την Εναλλακτική Δεξιά στην ομιλία αυτή, και πράγματι, νομίζω ότι έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει πριν μπορέσει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ως πολιτικό κίνημα αντάξιο να διεκδικήσει πραγματική δύναμη, σε αντίθεση με την αόριστη επιρροή που ασκεί σήμερα. Αλλά δεν σκοπεύω να την δυσφημίσω πλήρως. Σε αυτή, βλέπουμε τις πρώτες σπίθες μιας επανάστασης ενάντια στο φιλελευθερισμό. Χρειάζεται μόνο να μείνουν ζωντανές μέχρι να ξεσπάσουν σαν πραγματική φλόγα. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να επιτευχθεί ένα πολύ μεγαλύτερο επίπεδο εσωτερικής πειθαρχίας και πνευματικής ωριμότητας. Εδώ είναι που χρειαζόμαστε βοήθεια από την Ευρώπη. Εν ολίγοις, θα πρέπει να μας βοηθήσει να μεγαλώσουμε. Η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά δεν είναι κάτι που μπορεί να αναπαραχθεί με ακρίβεια στην Αμερική, πρέπει να παραδεχτώ, λαμβανομένων υπόψη των διαφορετικών πολιτιστικών πλαισίων μας, αλλά πιστεύω ότι οι δύο έχουν περισσότερα κοινά σημεία παρά διαφορές, και στην πραγματικότητα ο κοινοτισμός που έχει προταθεί από το κίνημα GRECE ως λύση στα προβλήματα της μαζικής μετανάστευσης είναι ίσως ακόμη καλύτερα προσαρμοσμένος στο αμερικανικό πλαίσιο από ό, τι στο ευρωπαϊκό, δεδομένου ότι η Αμερική έχει κοινοτιστική φύση από την ίδρυσή της: ομάδες διαφορετικών λαών που ζουν πλάι-πλάι, αλλά σύμφωνα με διαφορετικές παραδόσεις και έθιμα.
Αλλά ο ένας τομέας στον οποίο η Εναλλακτική Δεξιά έχει ήδη αποδείξει την κυριαρχία της, είναι στην μεταπολιτική αρένα. Αν μου λέγατε πριν από ένα χρόνο ότι ο Pepe ο βάτραχος και οι τριπλές παρενθέσεις επρόκειτο να αποτελέσουν εστίες ανάφλεξης στη προεδρική κούρσα του 2016 – έναν αγώνα που κέρδισε ο άνθρωπός μας, γεγονός που εξακολουθεί να με εκπλήσσει – θα σας ρωτούσα τι πίνετε. Αλλά οι δυνάμεις της Εναλλακτικής Δεξιάς κινητοποίησαν τη νεανική ενεργητικότητα και μια κακή, αλλά δημιουργική αίσθηση του χιούμορ και χώθηκαν στο αμερικανικό συλλογικό υποσυνείδητο με έναν τρόπο που ήταν πρωτοφανής στη σύγχρονη εποχή. Δεν θα έλεγα ότι η Εναλλακτική Δεξιά κέρδισε τις εκλογές, αλλά ήταν σίγουρα ένας σημαντικός παράγοντας. Και αυτός είναι ο ένας τρόπος με τον οποίο μπορείτε ,ίσως, στην Ευρώπη να πάρετε ένα μάθημα από εμάς τους Αμερικανούς. Η Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά έχει δημιουργήσει ένα κομψό πνευματικό οικοδόμημα εδώ και δεκαετίες που είναι αξεπέραστο. Το πρόβλημα είναι ότι το αίτημά του για μεταπολιτική μάχη ποτέ δεν έχει αφήσει πραγματικά τις σελίδες των βιβλίων και των άρθρων ώστε να εκδηλωθεί στον πραγματικό κόσμο. Η Εναλλακτική Δεξιά πρέπει να μάθει από την Ευρώπη, αυτό είναι σαφές. Αλλά αυτό που επίσης χρειαζόμαστε τώρα είναι εσείς οι Ευρωπαίοι, με τη δύναμη των ιδεών σας και τις παραδόσεις σας, να συνδεθείτε με το αντάρτικο, χιουμοριστικό πνεύμα που οδηγεί την Εναλλακτική Δεξιά. Έχω ήδη δει σημάδια ότι αυτό συμβαίνει, αλλά θα πρέπει να το πάτε πολύ μακρύτερα. Και όχι μόνο να αντιγράψετε την Εναλλακτική Δεξιά, αλλά να βρείτε τις δικές σας ιδέες, αποκλειστικά για τις δικές σας ανάγκες. Βρείτε τη δική σας εκδοχή του Pepe!
Σας αφήνω, λοιπόν, με μια τελευταία προειδοποίηση. Η σχέση της Εναλλακτικής Δεξιάς με την κυβέρνηση Τράμπ δεν είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που η πραγματική Δεξιά φλερτάρει με τη πραγματική πολιτική εξουσία. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, πολλοί βετεράνοι του GRECE κατέληξαν να εργάζονται για το Εθνικό Μέτωπο, αλλά δυστυχώς ήταν περισσότερο ένα διαζύγιο παρά ένα παράδειγμα επιρροής, καθώς οι ακτιβιστές, όπως ο Guillaume Faye, κατέληξαν απογοητευμένοι με την έλλειψη δράσης εκ μέρους των στοχαστών και οι στοχαστές κατέληξαν να περιφρονούν την έλλειψη πνευματικής σοβαρότητας και αυστηρότητας εκ μέρους των ακτιβιστών.
Νομίζω ότι είναι πιθανόν να δούμε μια παρόμοια διάσπαση στην Εναλλακτική Δεξιά σύντομα, καθώς οι σκληρές πραγματικότητες της πολιτικής γίνονται εμφανείς. Ο Greg Johnson έγραψε μια σύντομη έκθεση για το τι συνέβη στη Γαλλία σε ένα σύντομο δοκίμιο υπό τον τίτλο «Θεωρία και Πράξη». Γράφει:
[Ο Faye] ισχυρίζεται ότι η Νέα Δεξιά ποτέ δεν ασχολήθηκε με το Εθνικό Μέτωπο, επειδή τα μέλη της θεμελιωδώς παρεξήγησαν τον Γκράμσι, του οποίου η πολιτισμική μάχη ήταν οργανικά συνδεδεμένη με την οικονομική και πολιτική πάλη του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Η Νέα Δεξιά, ωστόσο, αντιμετώπισε αυτή τη μάχη ως ξεκάθαρα πολιτιστική και πνευματική. Έτσι, δεν ήταν πραγματικά οπαδοί του Γκράμσι. Ήταν στην πραγματικότητα οπαδοί της θεωρίας του Augustin Cochin για τον ρόλο της πνευματικής ελίτ στην προετοιμασία του δρόμου για τη Γαλλική Επανάσταση. Σε αντίθεση με τους άνδρες του παλαιού καθεστώτος, όμως, δεν απολαμβάνουμε την πολυτέλεια της αδιαφορίας για το κόμμα και την εκλογική πολιτική… εμείς θα πρέπει να επηρεάσουμε ανθρώπους που έχουν εξουσία ή που μπορούν να την αποκτήσουν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έρθουμε σε επαφή με οργανωμένα πολιτικά κόμματα και κινήματα. Όχι, στο τέλος, οι λευκοί άνθρωποι δεν πρόκειται να βγάλουμε τον εαυτό μας από το σημερινό χάος δια της ψήφου. Αλλά δεν είμαστε στο φινάλε ακόμα και μπορεί ακόμη να είναι δυνατόν να επηρεάσουμε την πολιτική μέσα από το υπάρχον σύστημα. Επιπλέον, τα κόμματα δεν υπάρχουν απλώς για χάρη των εκλογών. Παρέχουν έναν πυρήνα για τη νέα τάξη πραγμάτων την οποία επιδιώκουν. Τέλος, υπάρχουν και άλλοι τρόποι για την επίτευξη δύναμης πέρα από τις εκλογές.
Ο Greg έχει δίκιο σ’αυτό και είναι μια δύσκολη ισορροπία που θα πρέπει να επιτύχουμε: μεταξύ του να επηρεάζουμε την πολιτική με τις ιδέες μας από τη μία πλευρά, χωρίς, από την άλλη, να γυρνούμε τη πλάτη μας στα ζητήματα καθημερινής πολιτικής – η οποία, ομολογουμένως, είναι μια βρώμικη και δυσάρεστη δουλειά- και αποφεύγοντας τα από επιθυμία να παραμείνουμε πιστοί στα ιδανικά μας. Ναι, θα πρέπει να συμβιβαστούμε κατά καιρούς, αλλά ένα τεράστιο κομμάτι μπορεί ακόμα να επιτευχθεί. Το σημερινό κύμα του λαϊκισμού σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο είναι μια ένδειξη αυτού του πράγματος και είναι μια ευκαιρία που πρέπει να αρπάξουμε. Επ’αυτού, νομίζω ότι ένας γάμος μεταξύ των ιδεών της Νέας Δεξιάς και των τεχνικών της Εναλλακτικής Δεξιάς μπορεί να είναι πολύ ευτυχισμένος και εποικοδομητικός. Έχουμε δύο πολύ διαφορετικές μάχες να δώσουμε, αλλά αν μάθουμε ο ένας από τα δυνατά σημεία του άλλου, τελικά θα συναντηθούμε και θα δώσουμε τα χέρια νικηφόροι στο πεδίο της μάχης της ιστορίας.
Σας ευχαριστώ.
