Μετράμε ακόμα ζωές… Μια καταστροφή που προκαλεί η φύση μπορεί να προκαλέσει πολλές υλικές ζημιές. Θα διορθωθούν. Όμως, όταν σε αυτές προστίθενται και ανθρώπινες ζωές η ζημιά είναι μη αναστρέψιμη.
Ποιος φταίει; Μεγάλη συζήτηση. Οι Σπαρτιάτες τα αρχαία χρόνια μάθαιναν πως είναι αρετή να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Να βγαίνεις από το σύνολο που σε κρύβει και να λες «Εγώ φταίω. Δική μου η ευθύνη». Αντιθέτως, εμείς οι Νεοέλληνες κρυβόμαστε μέσα στο ανώνυμο σύνολο ευελπιστώντας να μοιραστούν όλοι τις δικές μας ευθύνες.
Το γραφειοκρατικό σύστημα είναι έτσι δομημένο ώστε ο ένας να μπορεί –με λογική και νόμιμη βάση- να επιρρίπτει τις ευθύνες στον άλλο. «Αυτός φταίει, όχι εγώ!». Εύκολο να το λες. Μετά τις πλημμύρες ο α’βαθμός τοπικής αυτοδιοίκησης κατηγορούσε τον β’ και αυτός τον α’ και οι δυο την κυβέρνηση κλπ κλπ. Ένα θέατρο παραλόγου και άνευ νοήματος μπροστά σε ανθρώπους έξαλλους, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν και συγγενείς των θυμάτων.
Δεν είναι ωραίο να πολιτικολογούμε πάνω σε τέτοια ζητήματα και ειδικά όταν υπάρχουν ανθρώπινες απώλειες. Εδώ τίθεται το ζήτημα και η έννοια της «Ευθιξίας». Να πει κάποιος «Παραιτούμαι γιατί δεν ανέχομαι ηθικά επί των ημερών που είχα το τάδε αξίωμα να χάνονται έτσι άνθρωποι». Με αυτό τον τρόπο αναγνωρίζεις και την ευθύνη που σου αναλογεί και προβάλλεις το ηθικό σου ανάστημα, καθώς ουδείς είναι αλάνθαστος.
Είδαμε τις τελευταίες μέρες πολλούς από τους αρμοδίους να κουνάνε το δάχτυλο ο ένας στον άλλο και να δίνουν ρεσιτάλ υποκρισίας με κροκοδείλια δάκρυα τα οποία έμεναν στα λόγια. «Απολογήσου τώρα!», χορτάσαμε να το ακούμε. Η πλήρης κυριαρχία του β’ ενικού…
Και κανείς δεν είχε την ευθιξία να αναλάβει εμπράκτως την ευθύνη που του αναλογεί με το να υποβάλλει την παραίτησή του. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι πως οι άνθρωποι αυτοί δεν ήρθαν από άλλο πλανήτη. Είναι εκλεγμένοι από εμάς. Είναι αυτοί που εμείς «διορίσαμε» σε θέσεις ευθύνης. Σε αυτούς καθρεπτιζόμαστε εμείς…
Και αυτή είναι η δική μας ευθύνη…
