Αφορμή για το παρόν άρθρο στάθηκε η πρόσφατη σύλληψη και προφυλάκιση γνωστού καθηγητή μουσικής που ασελγούσε σε παιδιά ηλικίας 9 έως και 11 ετών. Επέλεξα επίτηδες τη συγκεκριμένη συγκυρία μιας και πλέον(δυστυχώς) μόνον τέτοιου είδους εγκλήματα ξυπνούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Έτσι λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις ακούγονται φωνές που μιλούν για την επαναφορά της θανατικής ποινής, για βασανιστήρια η έστω για αυτοδικία, ένα παραδοσιακό λιντσάρισμα βρε αδερφέ.
Αυτές οι φωνές που όλο και λιγοστεύουν αποτελούν μια σαφώς υγιή αντίδραση μπροστά σε κάτι που κλονίζει τα ίδια τα θεμέλια και τους συνεκτικούς δεσμούς της κάθε κοινότητας. Ωστόσο στη χώρα της οποίας η πλειοψηφία των κατοίκων-δεν ξέρω κατά πόσο θα συνεχίσει βέβαια να αποτελεί πλειοψηφία καθώς παράλληλα συντελείται και μια πρωτοφανής αντικατάσταση πληθυσμού με συνεχείς εισροές πληθυσμών μη ευρωπαϊκής καταγωγής –ανήκει στο υποείδος του Homo Pasokus( για το οποίο έχω γράψει στο παρελθόν) ασφαλώς και είναι δεδομένο ότι αυτή η υγιής αντίδραση και η απαίτηση για ουσιαστική επιβολή τιμωριών στους εγκληματίες σταματά και περιορίζεται μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις(σύντομα και στις προηγουμένως αναφερθείσες περιπτώσεις) ισχύει η ρουσωιστική αντίληψη ότι πρώτον κανείς δεν γεννιέται κακός αλλά το περιβάλλον είναι αυτό που διαμορφώνει το χαρακτήρα και δεύτερον ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι τόσο κακός που να μην είναι καλός για έστω κάτι. Τα παραπάνω καθώς και άλλα τσιτάτα που συνέγραψε ο «αδύναμος και νευρωτικός ευθυνόφοβος»(κατά τον μέγιστο C.Wilson,Encyclopedia of Modern Murder) Ρουσώ μας έχουν οδηγήσει και στην σημερινή κατάσταση κατά την οποία η έννοια της απονομής δικαιοσύνης έχει υποστεί μια ριζική μετάλλαξη.
Πλέον δικαιοσύνη θεωρείται η απλή αφαίρεση κάποιων ελευθεριών για ένα Χ χρονικό διάστημα και αυτό ήταν. Όπως αναφέρει ο Φουκώ στο «Επιτήρηση και τιμωρία: Η γέννηση της φυλακής», από τη γαλλική επανάσταση και μετά για πρώτη φορά μπαίνει ένα όριο στο τι μπορεί να γίνει για να επιτευχθεί ο «σωφρονισμός» και να αποδοθεί η δικαιοσύνη, για πρώτη φορά μπαίνει ο φραγμός της «ανθρωπιάς» η ανθρώπινης υπόστασης του εγκληματία που πρέπει να διαφυλαχτεί με κάθε μέσον. Όπως μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να κατανοήσει δεδομένου ότι από το 1789 και έκτοτε ο ορισμός του το τι αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα έχει εξελιχθεί αρκετά, το ίδιο ισχύει και για τα όρια στο θέμα της απονομής δικαιοσύνης. Με πρωτοπαλίκαρα στον αγώνα για ακόμα περισσότερα δικαιώματα οργανώσεις τύπου «Διεθνής Αμνηστία» και διάφορες άλλες παρόμοιες οι κύκλοι που κατεργάζονται την πλήρη καταστροφή του -Δυτικού ιδίως-πολιτισμού συνεχίζουν ακάθεκτα το έργο τους με την πλήρη σύμπνοια των μαζών ασφαλώς.
Έτσι έχουμε καταλήξει στο σήμερα όπου απονομή δικαιοσύνης, ειδικά στη χώρα μας, θεωρείται απλά να βγάλουμε ένα εγκληματικό στοιχείο «εκτός κυκλοφορίας» για ένα χρονικό διάστημα(το οποίο δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 20 χρόνια καθότι αυτό είναι και απάνθρωπο). Ουσιαστικά η κοινωνία ως σύνολο καλείται να συντηρήσει τα εγκληματικά- και ξένα αν θέλετε- προς αυτήν στοιχεία και κατά κάποιο τρόπο να εξαγοράσει την κοινωνική ειρήνη. Κοινώς η κοινωνία καλείται η μάλλον καλύτερα επιβάλλεται στο να κάνει μια επένδυση πάνω σε επικινδύνως αντικοινωνικά στοιχεία, μια επένδυση που είναι ήδη καταδικασμένη να αποτύχει, διότι βασίζεται πάνω στα αποτυχημένα ιδεολογήματα μαρξιστών κοινωνιολόγων. Σύμφωνα με αυτά τα ιδεολογήματα απ το δικό μας το δέντρο δεν βγαίνουν χαλασμένα φρούτα, διότι μπορεί να φαίνονται σάπια η ακόμα και δηλητηριώδη αλλά αφού το δικό μας το δέντρο βγάζει μόνο καλά φρούτα θα τα φας και θα πεις και ένα τραγούδι, αλλοίμονο αν διανοηθείς να πεις πως αυτά τα φρούτα διαφέρουν από άλλα φρούτα διότι όπως είπαμε όλα τα φρούτα απ το δικό μας το δέντρο είναι καλά. Άντε το πολύ όσα δεν είναι σαν τα άλλα να τα αφήσουμε στο κελάρι καμιά βδομάδα αλλά μετά θα τα φας θες δεν θες. Τώρα αν κάποιος αλλάξει τις λέξεις δέντρο και φρούτο με κοινωνία και άτομο αντίστοιχα κατανοεί την παράνοια πίσω από την λογική που έχει επικρατήσει.
Ένας κηπουρός που προσέχει τα δέντρα του φροντίζει να τα κλαδεύει και να αφαιρεί όσο πιο νωρίς γίνεται τα χαλασμένα φρούτα, χωρίς ποτέ αυτό να σημαίνει ότι αυτά δεν θα ξαναεμφανιστούν, για αυτό άλλωστε πρέπει να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση. Ο κηπουρός μιας ευνομούμενης και εύρυθμης κοινωνίας είναι η Θέμιδα. Απλά στην Ελλάδα αντί για τη Θέμιδα τα φρούτα αποφάσισαν να βγάζουν δικούς τους νόμους περί γεωπονικής και για κηπουρό όρισαν ένα πρασινοφρουρό που μια φορά το χρόνο ρίχνει κάνα ψέκασμα για να δικαιολογεί το μισθό του. Και κάπως έτσι συνεχίζεται εσαεί μια κακή επένδυση στο όνομα μιας χρυσοπληρωμένης προσωρινής και εύθραυστης κοινωνικής ειρήνης.
