Προ ολίγων ημερών, ο πρωθυπουργός του Καναδά, Τζαστίν Τρυντώ, κατά τη διάρκεια δημοσίου διαλόγου με Καναδούς πολίτες, διέκοψε μια εκ των πολιτών, διορθώνοντας την, καθώς χρησιμοποίησε τη λέξη «mankind» (που στα αγγλικά σημαίνει ‘ανθρωπότητα’) και της ζήτησε να χρησιμοποιήσει τη λέξη «people-kind».
Κατά τον κύριο Τρυντώ η λέξη «man» (άνδρας) πρέπει να αντικατασταθεί από τη λέξη «people» (άνθρωποι), ώστε να χρησιμοποιείται όρος peoplekind. O κύριος Τρυντώ, αν και άνδρας, είναι υποστηρικτής της ιδεολογίας του ακραίου φεμινισμού και επιθυμεί ακόμη και την τροποποίηση του Αγγλικού λεξιλογίου, ώστε να πληροί τις ιδεολογικές προδιαγραφές που ο ίδιος επιθυμεί, επιλέγοντας προφανέστατα ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου.
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, γιατί να ενδιαφέρει τους Έλληνες πολίτες το τι συμβαίνει στο βόρειο τμήμα μια άλλης ηπείρου. Η πραγματικότητα είναι πως όταν βλέπουμε τις πολιτικές εξελίξεις στις χώρες της Δύσης, τότε βλέπουμε τις πολιτικές εξελίξεις της Ελλάδας στο μέλλον, καθότι η Ελληνική πολιτική είναι μια μεταπρατική πολιτική και τίποτα παραπέρα.
Οι ιδεολογικοί συγγενείς τους Καναδού πρωθυπουργού, βρίσκονται ήδη στην διακυβέρνηση του Ελληνικού κράτους και όλα αυτά τα χρόνια κατά τα οποία κυβερνούν, έχουν ήδη δείξει την πειθαρχία τους στις ιδεολογικές τους αρχές. Από τους γάμους και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, στην είσοδο των αλλοδαπών στις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, από την υποβάθμιση της έννοιας της αριστείας, στην πλήρη καταστροφή του επιπέδου του Ελληνικού συστήματος παιδείας και από τα ανοιχτά σύνορα έως τον πόλεμο ενάντια στην ελεύθερη αγορά, οι πολιτικές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ εναρμονίζονται πλήρως με τις αντίστοιχες πολιτικές των κρατών της ΕΕ (και όπως είδαμε και όχι μόνο). Κατά αυτόν τον τρόπο δυναμιτίζουν τελικά τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, διχάζοντας τα Ευρωπαϊκά έθνη, διαπλεκόμενοι με τις μεγάλες επιχειρήσεις σε μια προσπάθεια ιδεολογικής ηγεμονίας, η οποία με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών των πολιτών.
Εν τέλει αν φοβούνται κάτι, δεν είναι παρά η ίδια η ελευθερία. Άλλωστε αν δεν φοβόντουσαν την ελευθερία, δεν θα φοβόντουσαν και την ελεύθερη αγορά, οπότε και θα χαμήλωναν τους φόρους, δεν θα φοβόντουσαν την ελευθερία της έκφρασης, άρα δεν θα την περιορίζανε με νομοθεσίες, άρα δεν θα φοβόντουσαν τα συλλαλητήρια και δεν θα υποβίβαζαν και υποτιμούσαν τις συναθροίσεις που δικαιούνται να κάνουν οι πολίτες.
