Η «Ελαφρότητα» είναι ένας ακαταμάχητος πειρασμός, συνάμα, μία μεγαλοπρεπής διαστροφή. Πρώτα τα ηχηρά συλλαλητήρια. Έπειτα ένα κατ’ όνομα σκάνδαλο. Οπαδισμός και Συνθηματολογία. Εντελώς άχρηστα. Ελιτισμός. Εθνικισμός. Πατριωτισμός. Αλήθεια. Ψεύδος. Αλληλεγγύη. Οι λέξεις αποποιούνται καθ’ ολοκληρίαν το νόημα τους. Δεν είναι ίδιον της ταραχώδους εποχής. Είναι προϋπόθεση μιας δικτατορίας.
Η «ελαφρότητα» αντικαθιστά την ένταση. Και αυτό γιατί, όταν κάποιος αδυνατεί να διαχειριστεί τη ένταση ενός ζητήματος, το εξισώνει, το απομυθοποιεί, το υποτιμά, το τσαλακώνει, το φέρνει στα μέτρα του, το παρακάμπτει. Το βλέπει «ελαφρά τη καρδία». Συνεπώς, η «ελαφρότητα» διώχνει την ευθύνη. Και αν θέλει ο αναγνώστης, μπορεί να δεί πως η πολιτική των ημερών μας συνίσταται σε ακατάσχετη αερολογία και συνθηματολογία χαμηλού επιπέδου. Ελάχιστοι ανταποκρίνονται στα ουσιώδη μηνύματα που στέλνονται, κι αν το κάνουν, θέτουν εαυτόν στο περιθώριο του πολιτικού βίου αυτοεξοριζόμενοι ημέρα με την ημέρα.
Η πολιτική όμως, το ίδιο και η πολιτικολογία, εφάπτεται σε γεγονότα και αναπηδά σε ιδέες. Δείτε, ένα γεγονός: «Σε συνθήκες φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ζούν πάνω από 1 στους 3 κατοίκους της Ελλάδος» (στοιχεία Eurostat του 2016). Άρα ένα συλλαλητήριο με εθνικοκοινωνικό αίτημα από πολίτες που ζούν στην φτώχεια, μεταφράζεται πολιτικά σε οιωνό «επαναστατικού» πνεύματος. Αλλά, οι προβεβλημένοι πολιτικοί & πολιτικολογούντες το μεταφράζουν κατά το ίδιον συμφέρον τους. Και η μετάφραση αυτή απέχει παρασάγγας της αληθινής αξίας του.
Η φορολογία τιμωρεί την ιδιοκτησία σαν κακούργημα. Οι συναλλαγές άνω των 1000 ευρώ θα ελέγχονται για ξέπλυμα χρήματος. Το πλαστικό χρήμα κυριαρχεί εξαναγκαστικά. Και πρέπει κάποιος να ρωτήσει: είναι δυνατόν να λέει κανείς ότι ζεί σε ελεύθερη χώρα και να μην μπορεί να αγοράσει ένα iPhone χωρίς το κράτος να τον ελέγχει;
Είναι απερίφραστα στενάχωρη η «ελαφρότητα» με την οποία ελέγχουμε αυτά τα δεδομένα. Από την μία μεριά η απόλυτη φτώχεια, από την άλλη το κράτος «μεγάλος αδελφός» να ελέγχει όλο το εύρος της προσωπικής ζωής του πολίτη, μέχρι και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί όταν πρόκειται να απευθυνθεί σε κάποιον «ά-φυλο» (τουλάχιστον δικαστικά προσδιορισμένο έτσι).
Αν οι δημοσιογράφοι αρνούνται να δούν το προφανές, όπως αρνούνται οι περισσότεροι των πολιτικών, ο λαός, ο χιλιοειπωμένος και εν πολλοίς εξουθενωμένος, θα πρέπει να τα δεί και στις ερχόμενες εκλογές (έρχονται, μην κρυβόμαστε) να αφήσει πίσω για μία φορά το προσωπικό συμφέρον και να σκεφτεί ως προς το γενικό καλό. Η «ελαφρότητα» δεν ταιριάζει. Είναι διαστροφή.
