Σύμφωνα με μια είδηση που πριν από λίγες ημέρες είδε το φώς της δημοσιότητας, στην Πολωνία από την 1η Σεπτεμβρίου, την ημέρα δηλαδή που θα ξεκινήσει η νέα σχολική χρονιά, βασικά στοιχεία της στρατιωτικής εκπαίδευσης θα ενταχθούν στην σχολική ύλη.
Πρώτες βοήθειες, βασικά μαθήματα άμυνας αλλά ακόμη και “εκδρομές” σε χώρους σκοποβολής, για τους μαθητές.
Το Πολωνικό κράτος, αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε αλλάζει. Κάτι το οποίο συχνά πυκνά λένε και κυβερνητικά στελέχη της δικής μας χώρας, με αρκετούς αναλυτές να συμφωνούν ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα αποτελέσει κομβικό σημείο της σύγχρονης ιστορίας και συγκρίνοντάς την με την 11η Σεπτεμβρίου.
Πέραν όμως των διαπιστώσεων, η ελληνική πλευρά δείχνει να μην μπορεί να καταλάβει ότι ο κόσμος που σχηματίζεται έχει ανάγκη εντελώς διαφορετικών σχημάτων και αφηγημάτων από αυτά που μέχρι τώρα επικρατούσαν στον δημόσιο διάλογο.
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η τοποθέτηση της Υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρμόδιας για θέματα Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, κα Μαρία Συρεγγέλα, σχετικά με τα απόνερα του πολέμου στην Ουκρανία. Συγκεκριμένα η κ. Συρεγγελά μας πληροφόρησε ότι πρέπει να συμπαρασταθούμε στα παιδιά και στις γυναίκες της Ουκρανίας διότι, ένας πόλεμος αφήνει πάντα “πληγές” και όπως και κάθε άλλη κρίση, δεν είναι ποτέ ουδέτερος ως προς το φύλο.
Δεν χρειάζεται κανείς να υποβάλλει σε ιδιαίτερη επεξεργασία το τι ακριβώς προσπαθεί να μας πει η κ. Συρεγγελά, η οποία δείχνει να έχει ξεχάσει όλες τις αρμοδιότητες της που δεν συνδέονται με τον “φεμινισμό”. Με απλά λόγια μας λέει ότι στην Ουκρανία, την χώρα στην οποία έχουν επιστρατευθεί όλοι οι άνδρες, πολεμάνε στην πρώτη γραμμή, σκοτώνονται ή μένουν ανάπηροι ακριβώς για να προστατεύσουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους, οι σφαίρες και οι βόμβες κάνουν διακρίσεις με βάση το “φύλο”. Πρόκειται περί ύβρεως, αλλά ποιός να της απαντήσει, αφού εάν το κάνει θα παραβαίνει την φεμινιστική ορθότητα και θα αποτελέσει θύμα όλων αυτών των συγχρόνων ιεροεξεταστών στα μεσημεριανάδικα, που θα τον αποδομήσουν πλήρως.
Δεν αναφέρω τα παραπάνω για κανέναν άλλον λόγο παρά για να εξηγήσω ότι τα “διδάγματα” από τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικά αναλόγως του ποιος τα προσλαμβάνει.
Για χώρες όπως την Πολωνία η ανάγκη θωρακισής τους, η ανάγκη εξοικείωσης του πληθυσμού τους με τις νέες συνθήκες είναι το κύριο δίδαγμα. Για εμάς, μπορεί να είναι η προώθηση του φεμινισμού ή η ανάγκη “να τα βρούμε” με τους απέναντι με κάποιο κόστος για να… γλυτώσουμε τα χειρότερα.
