Η Ιταλία έχει Προεδρευόμενη Δημοκρατία, όπως και η Ελλάδα, όπου ο ρόλος του Προέδρου είναι κυρίως διακοσμητικός, καθώς την διακυβέρνηση της χώρας την αναλαμβάνουν οι εκλεγμένοι από τον λαό. Προσωπικά δεν κατανόησα ποτέ την ύπαρξη αυτού του θεσμού σε αυτή την μορφή. Αντιθέτως στην Προεδρική Δημοκρατία, όπως στην Γαλλία, ο Πρόεδρος εκλέγεται από τον λαό και είναι ο ανώτατος άρχων, ο οποίος και σχηματίζει κυβέρνηση της επιλογής του, κάτι που θεωρώ σαφώς καλύτερο.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο εγγυητής του πολιτεύματος, της δημοκρατίας δηλαδή. Κάθε Σύνταγμα του δίνει κάποιες αρμοδιότητες, αλλού περισσότερες, αλλού λιγότερες, να πράξει τα δέοντα όταν το πολίτευμα, η δημοκρατία ξαναλέω, κινδυνεύει ή όταν υπάρχει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για την χώρα, κάτι που αφορά θέματα εθνικής ασφάλειας.
Προχτές ο Ιταλός πρόεδρος φαίνεται να τα μπέρδεψε κάπως και θεώρησε το ευρώ πολίτευμα, το οποίο έπρεπε να προστατεύσει. Ως εκ τούτου απέρριψε την κυβέρνηση που είχε σχηματιστεί, διότι ο Υπουργός Οικονομικών δεν ήταν του γούστου του και προχώρησε στον διορισμό μίας άλλης κυβέρνησης, της αρεσκείας του, αποτελούμενη από τεχνοκράτες και υπαλλήλους του ΔΝΤ, μη αιρετούς.
Για να δικαιολογήσει την πράξη του επικαλέστηκε ένα άρθρο του ιταλικού Συντάγματος, το οποίο ωστόσο λέει ξεκάθαρα ότι ο ίδιος διορίζει μόνο τον πρωθυπουργό, που έχει συμφωνηθεί, ενώ ο πρωθυπουργός σχηματίζει κυβέρνηση με τους υπουργούς της επιλογής του. Πουθενά το Ιταλικό σύνταγμα δεν αναφέρει δικαίωμα άσκησης βέτο από τον οποιοδήποτε Πρόεδρο σε εκλεγμένη κυβέρνηση, αν διαφωνεί με τις επιλογές του πρωθυπουργού. Κοινώς ο Ιταλός Πρόεδρος βάφτισε το ευρώ πολίτευμα και εντελώς ξετσίπωτα κατήργησε μία εκλεγμένη κυβέρνηση από τον λαό, για να διορίσει μία της αρεσκείας του.
Το ωραίο δεν σταματάει βέβαια εδώ. Το ωραίο συνεχίζεται, καθώς όλοι οι δήθεν «προοδευτικοί δημοκράτες» του μετώπου της λογικής και του συνταγματικού τόξου, που κόπτονται τα μάλα για την δημοκρατία, έσπευσαν να στηρίξουν το πραξικόπημα και την συνταγματική εκτροπή. Ενέργειες που πασιφανώς υπαγορεύτηκαν από τους Γερμανούς, καθώς ο επιλεγείς υπουργός οικονομικών Σαβόνα είναι ταγμένος αντιγερμανός – και όχι αντιευρωπαϊστής όπως λένε – και περνάει το ευρώ γενεές δεκατέσσερις, δικαίως, συνδέοντας το με την απαράδεκτη γερμανική πολιτική.
Πρόκειται για μοναδικό γεγονός στην σύγχρονη ιστορία της δημοκρατίας σε αυτή την ήπειρο, να ακυρώνεται εκλεγμένη κυβέρνηση και να αναλαμβάνει άλλη, διορισμένη από διακοσμητικό στοιχείο του πολιτεύματος, που νομίζει ότι το ευρώ δεν είναι νόμισμα, αλλά είναι θεσμός, που χρήζει της προστασίας του, γιατί αυτός ξέρει καλύτερα από τον λαό.
Το τέρας δείχνει πια το πρόσωπο του. Και δεν μας αρέσει καθόλου.
