Ο σχηματισμός κυβερνήσεως στην Ιταλία με τη συμμετοχή ενός πατριωτικού ευρωσκεπτικιστικού κόμματος, όπως η Λέγκα του Βορρά του Ματτέο Σαλβίνι, ήρθε για άλλη μια φορά να επιβεβαιώσει μία θλιβερή πραγματικότητα. Η χώρα μας εξακολουθεί να ακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις με αισθητή καθυστέρηση, δεκαετούς τουλάχιστον βάθους.
Η Ευρώπη βιώνει αργά αλλά σταθερά μια πατριωτική άνοιξη. Η ευρω-ομάδα «Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας» (ENF) έχει σήμερα τριάντα επτά ευρωβουλευτές και η εκτίμηση είναι ότι μετά τις ερχόμενες ευρωεκλογές θα ξεπεράσει τους εξήντα.
Γιατί όμως στην Ελλάδα δεν υπάρχει μια ανάλογη εξέλιξη; Γιατί, ενώ στην Ευρώπη η πλάστιγκα γέρνει προς τα δεξιά και πλέον η αμφισβήτηση της σημερινής μορφής του ευρωπαϊκού οικοδομήματος μπαίνει αναγκαστικά στον δημόσιο διάλογο, στην Ελλάδα είμαστε ακόμη τόσο πίσω; Γιατί ο Ευρωσκεπτικισμός από ένα δεξιό, ελευθεριακό και πατριωτικό πρίσμα εξακολουθεί να είναι ταμπού;
Η αλήθεια είναι ότι η οικονομική κρίση έχει αποπροσανατολίσει τους Έλληνες από άλλα ζητήματα, τα οποία όμως αποκλείεται να μπορέσει μελλοντικά να αντιπαρέλθει. Η ευρωπαϊκή πατριωτική άνοιξη εδράζεται στις εθνικές και κοινωνικές ανησυχίες των ευρωπαϊκών εθνών. Ανησυχία για το μεταναστευτικό. Ανησυχία για την κρίση αξιών και τον ευτελισμό των παραδοσιακών χριστιανικών αντιλήψεων των Ευρωπαίων για τον γάμο, τον ρόλο τον φύλων, την οικογένεια και τα παιδιά. Ανησυχία για τη δημογραφική γήρανση και την συρρίκνωση των γηγενών πληθυσμών έναντι της υπεργεννητικότητος των λαθρομεταναστών-εποίκων.
Είναι όμως η οικονομική κρίση επαρκής λόγος, για να εθελοτυφλεί κανείς στα καίρια αυτά ζητήματα. Τι σημασία έχει αλήθεια η όποια ανάπτυξη στην Ελλάδα, αν τους καρπούς της θα τους χαρούν μελλοντικά μη-Έλληνες; Τι σημασία έχει η έξοδος από την οικονομική κρίση, όταν η κοινωνία μας εξακολουθεί να νοσεί; Μπορεί να την γιατρέψει το χρήμα; Οι Έλληνες ξεχνούν το αυτονόητο, ότι η οικονομική κρίση είναι προϊόν αυτής ακριβώς της κοινωνικής κρίσεως που επιμόνως αρνούνται να αντιμετωπίσουν;
Χάρις στην ευρωπαϊκή εμπειρία και την άμεση πληροφόρηση μπορούμε να προλαμβάνουμε. Αν δεν αντιδράσουμε άμεσα, σε δέκα χρόνια τα αστικά κέντρα θα έχουν καταληφθεί από μουσουλμάνους, που θα αμφισβητούν τα ήθη και τις παραδοσιακές αρχές μας. Θα βιάζουν, θα κλέβουν, θα σκοτώνουν και θα ζουν με επιδόματα. Σε δέκα χρόνια, η Αθήνα μπορεί να έχει μουσουλμάνο δήμαρχο. Σε δέκα χρόνια, στο gay-parade δε θα παρελαύνει μόνον το παλικάρι που του αρέσουν τ’ άλλα παλικάρια, αλλά ο Μήτσος που έγινε Σαμπρίνα με τον υιοθετημένο μικρό Βασιλάκη, βαμμένο με make-up και μίνι φούστα. Σε δέκα χρόνια θα ελληνοποιούν μετανάστες κατά χιλιάδες για να σώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και τις βουλευτικές τους έδρες. Όχι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ!
