Μπορεί η φράση «πρώτη φορά Αριστερά» να προκαλεί ευρέως πλέον τον σαρκασμό, όμως επιβεβαιώνει και την γνωστή ρήση του Φριδερίκου Νίτσε ότι «εξουσία έχει όποιος μπορεί να ονοματίζει τα πράγματα». Η Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα – ποσώς μας ενδιαφέρει, κύριε Μητσοτάκη, εάν είναι αυθεντική ή κατ’ επίφασιν – έχει την δύναμη να μπορεί να πείσει μία ολόκληρη κοινωνία ότι προ της αναλήψεως της θεσμικής εξουσίας από μέρους της, στην Ελλάδα κυριαρχούσε οτιδήποτε άλλο εκτός από την Αριστερά.
Για να γίνει αυτό κατανοητό, να επισημάνουμε ότι με τον ίδιο τρόπο η ίδια αυτή Αριστερά – όχι κάποια άλλη – επιβάλλει εν ριπή οφθαλμού της χρήση της λέξεως «Αλληλέγγυοι» για να ονοματίσει τα μπουλούκια των μαυροφορεμένων που υποδαυλίζουν το κλίμα στις ομάδες λαθρομεταναστών που έχουν εγκατασταθεί σε διάφορα σημεία της χώρας. Με την ίδια άνεση βαφτίζει ρατσιστή και φασίστα όποιον τολμήσει να ψελλίσει ότι η κυβέρνηση αφήνει ανεξέλεγκτες όλες μεταναστευτικές ροές με αποτέλεσμα να γεννώνται ζητήματα ασφαλείας αλλά και δημοσίας υγείας. Και πού να τολμήσει κανείς να μιλήσει για εποικισμό της Ελλάδος!
Ποιος κυβερνούσε όμως την Ελλάδα το προηγούμενο διάστημα; Και αν δεν είναι η Αριστερά, πώς εξηγείται ότι εκπληρώθηκε μεγάλο μέρος της αριστερής ατζέντας; Ας θυμηθούμε ότι από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Γεωργίου Ράλλη μέχρις αυτήν του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά διογκώθηκε το ελληνικό δημόσιο, εισήχθη η «μαλλιαρή» στην εκπαίδευση, νομιμοποιήθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα, καταργήθηκε το δίκαιο του αίματος (jus sanguinis), καταργήθηκε το γένος από τις στρατιωτικές σχολές, γκριζοποιήθηκαν νησιά του Αιγαίου, ξεκίνησε ο εκτουρκισμός της Θράκης και εκχωρήθηκε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας διά της καταργήσεως της δραχμής.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο σημερινός «δεξιός» Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν που προ πολλών ετών υποδεχόταν ως Υπουργός Εσωτερικών του Κώστα Καραμανλή τις ορδές των λαθρομεταναστών ευχαριστώντας τους και λέγοντας μάλιστα ότι μας γονιμοποιούν. Κι ας μην παραλείψουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια και πολύ προ της κρίσεως συρρικνώθηκε ο ιδιωτικός τομέας, καταργήθηκε κάθε είδους πρωτογενής παραγωγή, αφανίστηκε η όποια αριστοκρατία της χώρας και έδωσε την θέση της σε μία νομενκλατούρα, της οποίας τα παιδιά επιδίδονται μέχρι και σήμερα σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής στο άβατο των Εξαρχείων. Κι όλα αυτά είναι μόνον ένα μικρό δείγμα της δράσεως των «μη-αριστερών» κυβερνήσεων των μεταπολιτευτικών περιόδων.
Αν δεν ήταν η Αριστερά που ουσιαστικά κυβερνούσε όλον αυτόν τον καιρό, μήπως ήταν η Δεξιά; Ας μας εξηγήσει τότε κάποιος, πώς υπηρετήθηκαν τα δύο ύψιστα ιδανικά της Δεξιάς, το Έθνος και η Ελευθερία, διά των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Μήπως με την ανοχή της καταχρήσεως του Ασύλου και της διά της βίας εκπαραθυρώσεως όσων επέμεναν να θέλουν να σπουδάσουν; Μήπως με τον προ πολλού φορολογικό εξανδραποδισμό των Ελλήνων και με την οργασμικού χαρακτήρος εφεύρεση τελών και επιβαρύνσεων; Μήπως με την δαιμονοποίηση της ιδίας της ελληνικής σημαίας και την περιθωριοποίηση όσων αποτολμούσαν να επικαλεστούν τα περί εθνικού φρονήματος και επισήμου θρησκείας, που μέχρι και σήμερα αναφέρονται στο Σύνταγμα της χώρας μας; Μήπως με τον – χάριν πολιτικής ορθότητος – διασυρμό των εθνικών αγώνων μας, των ηρώων μας και των ιδίων των εθνικών ιδεωδών;
Συστηματικά, τα τελευταία σαράντα χρόνια αποδομείται η εθνική συνείδηση των Ελλήνων και η εθνική τους συνοχή, μέσω ενός διαχρονικού καθεστωτισμού και μίας κοινωνικής μηχανικής που αξιοποίησε την παρουσία των λαθρομεταναστών για να επιβάλλει το ήδη στην Ευρώπη χρεωκοπημένο πολυπολιτισμικό μοντέλο. Οι Έλληνες παύουν να είναι Έλληνες και μετατρέπονται σε μονάδες ενός αδυσώπητου κοινωνικού και πολιτισμικού ισοπεδωτισμού, αδυνατώντας να αντιδράσουν, λόγω της παραδόσεώς τους σε μία απάνθρωπη καθημερινότητα. Κι αλήθεια, το δόγμα «δανειζόμαστε για να ταΐζουμε ένα τεράστιο δημόσιο, ώστε οι λειτουργοί του να καταναλώνουν και να είναι ο στείρος ιδιωτικός τομέας ‘happy’», έχει καμία σχέση με την Δεξιά;
Κακά τα ψέμματα. Η Αριστερά κυβερνά την Ελλάδα από την εποχή που άνοιξε την κερκόπορτα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, επιδιώκοντας – αφελώς προφανώς – να γραφτεί στην ιστορία ως ο εγγυητής μιας εθνικής ομοψυχίας. Εν τέλει, «Εθνάρχη» τον αποκαλεί μόνον η Νέα Δημοκρατία, ενώ η Δεξιά υπάρχει απλά στο λεξιλόγιο όσων έχουν την εξουσία να ονοματίζουν τα πράγματα. Κι αυτοί, αν δεν είναι αριστεροί, σίγουρα δεν είναι δεξιοί.
