Είχα την ευκαιρία το βράδυ της Πέμπτης, στην εκπομπή του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών, να συνομιλήσω με τον καθηγητή Διεθνούς Ασφαλείας Μάνο Καραγιάννη. Χάρις – και στην δική του επιμονή – δεν μείναμε σε κλασσικού τύπου διεθνολογικές αναλύσεις, αλλά το πήγαμε ένα βήμα πιο πέρα, συνδέοντας αυτές με τις κυρίαρχες ταυτότητες των εθνών – κρατών, τα χαρακτηριστικά τους και τα σύγχρονα αφηγήματα που διαμορφώνουν την πορεία τους προς στο μέλλον.
Η συζήτηση ξεκίνησε με αφορμή την διαφοροποίηση του κυρίαρχου βρετανικού αφηγήματος μετά το Brexit. Η Αγγλία έχοντας ως προμετωπίδα πλέον το Global Britain χτίζει πάνω σε αυτό, αναλαμβάνοντας έναν συγκεκριμένο – μάλλον ηγετικό – ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, κάτι που αποδεικνύεται άλλωστε και από τις πρόσφατες εξελίξεις στον AUKUS.
Πρόκειται για ένα αφήγημα που έρχεται να αντικαταστήσει αυτό του “ευρωπαϊσμού” που σήμαινε την μετατροπή της σε μια απλή επαρχία μιας γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Η βρετανική ιδιομορφία, βασισμένη προφανώς στην βρεταννική αυτοκρατορική παράδοση προϋπήρχε, δεν ήλθε από το πουθενά και συγκρούστηκε με την “ευρωπαϊκή προοπτική”.
Φυσικά σε μια κουβέντα μεταξύ Ελλήνων το ζητούμενο δεν μπορεί παρά να είναι η κατάσταση στην χώρα μας, την Ελλάδα. Όπου με λύπη διαπιστώσαμε ότι μετά την Μεγάλη Ιδέα που σύμφωνα με τον καθηγητή τελείωσε το 1974 και την εκδημοκρατρικοποίηση του κράτους που ολοκληρώθηκε την ίδια χρονιά, υπάρχει το απόλυτο κενό.
Ιδεολογήματα που κάθε τόσο έρχονται ως “κυρίαρχα” στην επιφάνεια, όπως ο σημιτικός εκσυγχρονισμός ή η μητσοτάκειος “αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης” δεν είναι δυνατόν να εμπνεύσουν ταυτόχρονα τον λαό αλλά και τις απαραίτητες ελίτ και να δημιουργήσουν ένα αφήγημα απαραίτητο για την πορεία του ελληνικού λαού προς το μέλλον. Δυστυχώς οι ελληνικές ελίτ – με ελάχιστες εξαιρέσεις – απεδείχθησαν απλά μεταπρατικές, παρουσιάζοντας κάθε τόσο ένα νέο “αφήγημα” τόσο βραχυπρόθεσμο όσο και ο χρόνος των φορέων του στην εξουσία.
Η έλλειψη αυτής της κοινής προοπτικής των Ελλήνων αποτυπώνεται με σαφή τρόπο στα πάντα. Ακόμη και στην εξωτερική πολιτική της χώρας μας, η οποία ασκείται κυρίως ως αντίδραση στις τουρκικές πρωτοβουλίες. Το οποίο σημαίνει ότι είναι γίνονται επιλογές κυρίως με βάση το βραχυπρόθεσμο όφελος, δίχως εξασφαλισμένα και γερά θεμέλια.
Το είδαμε με τα Σκόπια και την Συμφωνία των Πρεσπών – όπου η κύρια δικαιολογία ήταν το να κλείσουμε ένα μέτωπο στα βόρεια για να ασχοληθούμε με τα ανατολικά – και εύχομαι πραγματικά να μην δούμε κάποια δυσάρεστη εξέλιξη και στις σχέσεις μας με την Αίγυπτο που είναι ακριβώς τόσο βαθιές όσο η κόντρα μεταξύ Ερντογάν και Σίσι.
Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία
