Την εβδομάδα που πέρασε ο οργανισμός με το όνομα «Συμβούλιο της Ευρώπης» χρηματοδοτησε μια επικοινωνιακή εκστρατεία, για το δικαίωμα των γυναικών να φορούν χιτζάμπ. Η εκστρατεία ξεκίνησε την 28η Οκτωβρίου και περιελάμβανε φωτογραφίες από μουσουλμάνες που φορούσαν την ισλαμική μαντήλα συνοδευόμενες από μότο όπως «το να φοράς το ισλαμικό πέπλο είναι ανθρώπινο δικαιώμα», «ελευθερία στο Χιτζάμπ» και διάφορα άλλα.
Έχει σημασία να σημειωθεί ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης αυτοχαρακτηρίζεται ως μεγαλύτερο οργανισμός «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στην Γηραιά Ήπειρο, στον οποίο συμμετέχουν 47 κράτη, συμπεριλαμβανομένων όλων των κρατών της ΕΕ. Σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζεται το ίδιο το Συμβούλιο της Ευρώπης, έχει ως σκοπό το να συμφωνούν τα μέλη του σε «κοινά ελάχιστα νομικά στάνταρ» σε ένα ευρύ τοπίο και στην συνέχεια να παρακολουθεί την τήρηση των συμφωνούμενων.
Είναι εξίσου σημαντικό να επισημανθεί πώς ο συγκεκριμένος οργανισμός εδρεύει στην Γαλλία. Την χώρα δηλαδή που στο όνομα της κοσμικότητας του κράτους επιβάλλει την απαγόρευση του Χιτζάμπ. Η δε εκστρατεία του Συμβουλίου της Ευρώπης υπέρ του Χιτζάμπ είχε ως ξεκάθαρο στόχο το γαλλικό κράτος, το οποίο πιστό στην εθνική του παράδοση περί εκκοσμίκευσης, ακολουθεί πολιτική έξωσης του ριζοσπαστικού ισλάμ από τον δημόσιο χώρο. Έχει άλλωστε απαγορεύσει τις μπούρκες και κάποια ακόμη ισλαμικά παραδοσιακά καλύμματα, ενώ με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα το τελευταίο διάστημα, κλείνει τζαμιά στα οποία γίνεται προσυλητισμός στο ριζοσπαστικό ισλάμ.
Ως εκ τούτου είναι σαφές ότι σκοπός της εκστρατείας δεν ήταν μόνον το να υπερασπισθεί το Συμβούλιο της Ευρώπης το δικαίωμα στην μαντιλοφορία, αλλά το να βρεθεί υπόλογο το γαλλικό κράτος και να αναγκασθεί, έστω μεσοπρόθεσμα, σε αναδίπλωση. Όμως, αντί οι Γάλλοι να πουν, «μα το λένε οι Ευρωπαίοι», και να «σκύψουν το κεφάλι» στις παντοδύναμες Βρυξέλλες, αντέδρασαν σκληρά. Είτε επειδή δεν νοιώθουν «σχεδόν Ευρωπαίοι» αλλά αυθεντικοί, είτε για το ότι είναι υπερήφανοι για την κληρονομιά τους, δεν μάσησαν τα λόγια τους και οι αφίσες απεσύρθησαν.
Αυτή η εξέλιξη θα έπρεπε να αποτελεί ένα σημαντικό μάθημα για εμάς στην Ελλάδα, και ειδικά για τις γενιές που έχουν ανατραφεί να πιστεύουν πώς ότι πει οποιοσδήποτε οργανισμός που έχει την λέξη «Ευρώπη» στον τίτλο του αποτελεί «θέσφατο» στο οποίο δεν πρέπει να αντιδρούμε. Αυτή η επαρχιωτική προσέγγιση της Ευρώπης αποτελεί δεινό για την πατρίδα μας και την εθνική μας ανεξαρτησία. Το γεγονός ότι οι μεταπρατικές ελίτ της χώρας μας περιορίζονται στο να αναμασούν τα επιχειρήματα της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών – με την οποία συνδέεται στενά το Συμβούλιο της Ευρώπης – δεν σημαίνει ότι αυτά γίνονται αποδεκτά από το σύνολο των Ευρωπαϊκών κρατών, που με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα αποδεικνύουν ότι είναι διατεθειμένα να έλθουν σε σύγκρουση για να υπερασπισθούν την εθνική τους ιδιοπροσωπία.
