*γράφει ο Ανακρέων Ματαράγκας
Συγκαταλέγομαι μεταξύ των χιλιάδων πιστών πελατών της ανώνυμης εμπορικής εταιρείας “Ηλεκτρονική Αθηνών”, οι οποίοι μεθ´ εκπλήξεως πληροφορηθήκαμε πρόσφατα -μέσω του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου- την κήρυξή της σε κατάσταση πτωχεύσεως.
Δεδομένου του μεγέθους, της μακροβιότητας και της αναγνωσιμότητας της συγκεκριμένης επιχείρησης και βεβαίως του πολύ μεγάλου αριθμού των (πρώην;) εργαζομένων της, ήταν απολύτως δικαιολογημένη η αυξημένη δημοσιότητα που έλαβε τις τελευταίες ημέρες -και πιθανότατα θα εξακολουθήσει να λαμβάνει τους προσεχείς μήνες- η καθ´ όλα δυσάρεστη αυτή εξέλιξη.
Πέραν των ειλικρινών ευχών όλων μας πως το άδοξο τέλος της επιχειρηματικής αυτής δραστηριότητας θα έχει τουλάχιστον ένα αίσιο τέλος ως προς την ταχεία και πλήρη διευθέτηση των όποιων και όσων οφειλομένων προς τους Εργαζόμενους, τους Συνεργάτες και τους Προμηθευτές, θα ήθελα να απομακρυνθούμε για λίγο από τη συγκεκριμένη υπόθεση, προσπερνώντας εν τάχει τις πιθανολογίες περί “εσφαλμένων χειρισμών” και τα υπονοούμενα περί “δόλιας πτώχευσης”.
Όσοι εξ ημών είχαμε την τύχη και την τιμή να εργαστούμε σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα και -πολύ περισσότερο- όποιοι εξακολουθούμε να εργαζόμαστε, εν μέσω αυτής της πρωτοφανούς οικονομικής -και όχι μόνο- κρίσης, γνωρίζουμε καλά πως πάντα (θα) ελλοχεύει ο κίνδυνος μίας προσωρινής παύσης ή της οριστικής διακοπής εργασιών, από διάφορες αιτίες ή/και αφορμές, πολλές εκ των οποίων δεν είναι προβλέψιμες, προφανείς ή ανακοινώσιμες.
Γνωρίζουμε εξίσου καλά πως σε μία επιχείρηση ισχύει συνήθως ό,τι και στο Λας Βέγκας: ό,τι συμβαίνει εκεί, μένει εκεί. Και μένει εκεί, είτε από σεβασμό προς τον άγραφο νόμο “τα εν Οίκω μη εν Δήμω” είτε από την υποχρέωση μίας personnel non disclosure agreement.
Υπάρχει όμως και κάτι το οποίο σπάνια πληροφορούμαστε, δύσκολα πιστεύουμε και εύκολα λησμονούμε: το γεγονός πως -ακόμη και επί των ημερών μας- υπάρχουν και οι Εταιρείες εκείνες, οι οποίες -ανεξαρτήτως αιτιών και αφορμών- πασχίζουν πάση δυνάμει (ή θυσία) να ολοκληρώσουν το μικρό ή μεγάλο κύκλο τους διακριτικά μεν, αξιοπρεπώς δε.
Αποφεύγοντας τον πειρασμό αποπροσανατολιστικών γενικεύσεων και παραπλανητικών αοριστολογιών περί εταιρικής ευθύνης και επιχειρηματικής εντιμότητας, περιορίζομαι στη συνοπτική εξιστόρηση μίας προσωπικής εμπειρίας:
Το έτος 2013 οι πλειοψηφούντες Εταίροι μίας “παλαιάς κοπής” Εταιρείας αποφάσισαν πως μετά από αλεπάλληλες ζημιογόνες χρήσεις (και έχοντας ήδη διαθέσει για τη στήριξή της τα αδιανέμητα κέρδη τους τα οποία δεν είχαν εκταμιεύσει σε παλαιότερες καλύτερες εποχές) η διακοπή της επιχειρηματικής δραστηριότητας αποτελούσε μονόδρομο, εν όψει της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης.
Η εν λόγω Εταιρεία εκπροσωπούσε στην Ελλάδα -για περισσότερα από σαράντα χρόνια- έναν εγνωσμένου κύρους Ιταλικό εφοπλιστικό οίκο, με ένα στόλο εκατό περίπου πλοίων τυπολογίας RO-RO, PCC & PCTC και με μία -διαχρονικά- ηγετική παρουσία στο λιμάνι του Πειραιά.
Η Εταιρεία ενημέρωσε έγκαιρα και επίσημα τον εφοπλιστικό οίκο περί της ειλημμένης απόφασής της και ανέλαβε οικεία βουλήσει την υποχρέωση να συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά έως ότου ολοκληρωνόταν η διευθέτηση εκκρεμοτήτων και διασφαλιζόταν η απρόσκοπτη παράδοση αρμοδιοτήτων.
Επιπλέον, εισηγήθηκε και υποστήριξε σθεναρά την απορρόφηση του έμπειρου ανθρώπινου δυναμικού από την νέα εταιρεία, που θα αναλάμβανε εφεξής την εκπροσώπηση του Ιταλικού οίκου στην Ελλάδα.
Η μεν διαδικασία παράδοσης & παραλαβής κατέληξε επιτυχώς τον Ιανουάριο του 2014, οι δε Εργαζόμενοι απολύθηκαν σταδιακά, με πρώτους εκείνους που συνέχισαν -από την επόμενη εργάσιμη ημέρα- τη σταδιοδρομία τους στην νέα εταιρεία και αφού προηγουμένως ένας έκαστος έλαβε ό,τι ακριβώς εδικαιούτο.
Για την ιστορία:
– Η ολική εξόφληση των αποζημιώσεων των Εργαζομένων έλαβε χώρα τον Ιούλιο του ίδιου έτους.
– Άπαντες οι προμηθευτές και συνεργάτες εξοφλήθηκαν πλήρως και εμπρόθεσμα.
– Η Εταιρεία ουδέποτε είχε έκθεση σε τραπεζικό ή άλλο δανεισμό.
– Η Εταιρεία δεν είχε οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία ή/και προς το Ελληνικό Δημόσιο.
Εν κατακλείδι: Κύριος, οφείλει καθείς να είναι καθώς έρχεται, όσο παραμένει και όταν αποχωρεί, γιατί αντιλαμβάνεται πως εάν παραμείνει, ενδέχεται να πάψει να είναι Κύριος. Με “κ” κεφαλαίο. Ισχύει για Κυρίους, ενίοτε και για Εταιρείες. Με “ε” κεφαλαίο.
Credit where credit is due: Ευχαριστώ από καρδιάς τους Εταίρους και τους Εργαζόμενους της Εταιρείας Αλλαλούφ Ελλάς ΕΠΕ για τα είκοσι χρόνια (μα)θητείας μου και (συν)εργασίας μας.
*δημοσιεύθηκε στο τεύχος Απριλίου 2016 της Ναυτιλιακής Εφημερίδας “Ακτή Μιαούλη”, με τίτλο “Creditwherecreditisdue“.
