Δεν περιμένουμε αναγνώριση. Κουβαλάμε απλά κάθε μέρα τους λίθους για την ανέγερση της μεγάλης πυραμίδας. Κάποιοι δεν αντέχουν και πέφτουν. Ίσως να μη σηκωθούν ποτέ. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε. Ο ιδρώτας μας λούζει αλλά ξέρουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Δεν πληρωνόμαστε γι’αυτό αλλά πληρώνουμε κιόλας. Πληρώνουμε που μας αφήνουν να ζούμε σε τούτο το Βασίλειο. Και σαν αντάλλαγμα χτίζουμε την πυραμίδα του Φαραώ… Η ιστορία θα γράψει πως ήταν η σπουδαιότερη και η πιο λαμπρή πυραμίδα. Θα ξεχάσει τον ιδρώτα μας και το αίμα κάποιων που δεν άντεξαν…
Και κάνετε λάθος. Δεν είμαστε στην Αίγυπτο του Χέοπος και του Ραμσή. Είμαστε στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Η πυραμίδα είναι σαφώς νοητή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η οικονομία της χώρας σε συνδυασμό με τις φιλοδοξίες των πολιτικών που αναδείξαμε. Εμείς, οι απλοί πολίτες, φορολογούμαστε στα ορία ληστείας (τα έχουμε ξεπεράσει) και στηρίζουμε αυτό το οικοδόμημα που θα έπεφτε χωρίς εμάς. Ζούμε τις οικογένειές μας με τα ελάχιστα που κερδίζουμε από την εργασία μας και έχουμε σαν υποχρέωση να πληρώνουμε το κράτος. Και δεν είναι μόνο η φορολογία. Πληρώνουμε και την ιδιοκτησία μας. Που δεν είναι δηλαδή ιδιοκτησία καθώς τη «μισθώνουμε» από το Κράτος.
Αν κάποτε σωθεί η οικονομία, ο τότε Πρωθυπουργός θα πει πως επί των ημερών του σωθήκαμε! Θα γίνει σπουδαίος και θα ονομαστεί «σωτήρας». Η ιστορία θα ξεχάσει αυτούς που χάθηκαν υπό το βάρος της οικονομικής ανεπάρκειας αλλά και όλους όσους σήκωσαν το βάρος της κρίσης. Γιατί και 5 ευρώ για έναν φτωχό είναι αναλογικά μεγάλη προσφορά σε σχέση με τις δυνατότητές του.
Από την άλλη ο Φαραώ και η εγχώρια αριστοκρατία απλά παρακολουθούσαν τους εργάτες. Καμιά φορά τους μαστίγωναν για να βιαστούν και να προλάβουν να δουν την πυραμίδα ολοκληρωμένοι. Κι αυτοί γκρίνιαζαν αλλά συνέχιζαν. Συνέχιζαν όπως ο Σίσυφος στον Άδη που σπρώχνει την πέτρα για μια αιωνιότητα. Με την ελπίδα πως όσο περισσότερο χρειαστεί να ιδρώσουν αυτοί, τόσο λιγότερο θα χρειαστεί για τα παιδιά τους.
Και ίσως να κάνουν λάθος…
