Το πολύκροτο νομοσχέδιο για την αλλαγή του φύλλου πυροδότησε μια ακόμη πολιτική διαμάχη στην οποία διεφάνη η αδυναμία της Δεξιάς παράταξης να αρθρώσει καθαρό πολιτικό λόγο υποστηρίζοντας συγκροτημένα, με δυναμικά επιχειρήματα και ιδεολογική συνέπεια την δική της θέση πάνω σε ένα θέμα ιδεολογικής προτεραιότητας για την Αριστερά. Η συζήτηση για την ταυτότητα του φύλλου ανέδειξε την κρίση ταυτότητας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για ακόμα μια φορά η ΝΔ έδειξε να ετεροκαθορίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνοντας στάση και άποψη με άξονα τα πολιτικά παιχνίδια της κυβέρνησης που προσπάθησε μέσα στο ντόρο αυτό, αφενός να κερδίσει πολιτικό χρόνο αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη απ τα πραγματικά προβλήματα, αφετέρου να τονώσει το αριστερό της προφίλ στα μάτια της στενής κομματικής της βάσης.
Σε επικοινωνιακό επίπεδο, το λάθος της ΝΔ ήταν ότι άργησε να εκφράσει την θέση της στο νομοσχέδιο δείχνοντας ότι πατάει σε δυο βάρκες. Αυτή η καθυστέρηση και οι ταλαντεύσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης θόλωσαν εν τέλει το πολιτικό της στίγμα και εξανέμισαν σε μεγάλο βαθμό τα οφέλη από την μετέπειτα καταψήφιση του νομοσχεδίου. Δεύτερο επικοινωνιακό λάθος ήταν η υιοθέτηση του όρου «αυτοπροδιορισμός» την στιγμή που το βασικό αίτημα της ΝΔ στη διαδικασία αλλαγής φύλλου ήταν η προϋπόθεση ιατρικής γνωμάτευσης. Τι θα πει «αυτοπροδιορισμός»; Από πότε είναι ανθρώπινο δικαίωμα το να αυτοπροδιορίζεται ο καθένας όπως θέλει και αυτό να αναγνωρίζεται από το κράτος; Μπορεί αύριο να αναγνωρίσει το κράτος κάποιον ως… «βασιλιά» βάσει του δικαιώματος του «αυτοπροσδιορισμού»; Το φύλλο του καθενός το έχει προσδιορίσει η φύση. Μπορεί ένα νομοθέτημα να παρακάμψει τους νόμους της βιολογίας; Μπορεί ο καθένας με μια απλή βεβαίωση, χωρίς να συνηγορήσει η επιστήμη, να αποφασίσει ποιό είναι το φύλλο του; Ασφαλώς όχι. Επομένως το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ακόμη ιδεολογικό κατασκεύασμα της Αριστεράς.
Μπορεί στον τομέα της οικονομίας ο ΣΥΡΙΖΑ να αναγκάστηκε να κάνει μια «αναδίπλωση» και να ακολουθήσει τις εντολές των δανειστών προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία, στους υπόλοιπους τομείς όμως όπου έχει ευχέρεια κινήσεων είναι προφανές ότι προσπαθεί πάση θυσία να επιβάλλει την ιδεολογική του ατζέντα υλοποιώντας το κοινωνικό όραμα της Αριστεράς. Προσπαθεί να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη, να ελέγξει τα ΜΜΕ, να γυρίσει τα ΑΕΙ στο 1981, να αφαιρέσει τα εθνικά και θρησκευτικά στοιχεία από τον χαρακτήρα της δημόσιας παιδείας. Επιχειρεί να χτίσει μια κοινωνία όπως την θέλει η Αριστερά: Χωρίς εθνική, ιστορική και θρησκευτική συνείδηση. Να φτιάξει ανθρώπους χωρίς πολιτισμική αφετηρία, χωρίς καν ταυτότητα φύλλου που τα πάντα θα είναι επιλογή και «δικαίωμα». Με πρόσχημα έναν κατ’ επίφαση προοδευτισμό που αποτελεί την πραγματική οπισθοδρόμιση η Αριστερά επιδιώκει να διαρρήξει τον εθνικό και κοινωνικό ιστό μέσω της ανεξέλεγκτης μεταναστεύσης, να αλλοιώσει το χριστιανικό χαρακτήρα της χώρας στο όνομα του σεβασμού στη «διαφορετικότητα» και εν τέλει να χτυπήσει το πρώτο κύτταρο του έθνους που είναι η οικογένεια με νομοσχέδια σαν το προχθεσινό.
Απέναντι σε αυτό τον οδοστρωτήρα η ΝΔ οφείλει να αποτελέσει το ανάχωμα στην ισοπέδωση της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας της Χώρας και των παραδοσιακών αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Όπως όλα τα κεντροδεξιά κόμματα στη Δύση η ΝΔ εκφράζει τον οικονομικό φιλελευθερισμό αλλά και τον κοινωνικό συντηρητισμό. Οφείλει να δώσει τις μάχες απέναντι στην οικονομική βαλκανοποίηση της χώρας, στον λαϊκισμό και τον κρατισμό αλλά και να υπερασπιστεί τις αξίες της Συντηρητικής παράταξης με σθένος και επιχειρήματα, χωρίς φοβίες και ενοχικά σύνδρομα απέναντι σε μια Αριστερά που ιδεολογικά έχει χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια. Οφείλει να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι έχει όραμα για τη Χώρα και η διαφορά της με την Αριστερά είναι διαφορά αξιών και όχι διαχειριστικής αντίληψης. Αξίες που αυτή την ώρα είναι κυρίαρχες σε όλη την Ευρώπη. Έχει τη βούληση και το σθένος να τις υπερασπιστεί η ΝΔ; Μπορεί να πείσει για την διαφορά της με τον «φιλελεύθερο» Τσίπρα που κάνει ιδιωτικοποιήσεις και υπόσχεται επενδύσεις; Εκεί θα κριθεί η ιδεολογική και πολιτική μάχη αλλά ίσως και οι επόμενες εκλογές.
