του Κώστα Υφαντή*
Γεννήθηκα το 1965. Η μητέρα μου νηπιαγωγός και ο πατέρας μου οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου. Και οι δύο παιδιά της απόλυτης φτώχιας και εξαθλίωσης της μεταπολεμικής Ελλάδας. Μεγάλωσα στην ελληνική επαρχία. Αποφοίτησα από το 1ο Λύκειο Λαμίας και σπούδασα στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ενηλικιώθηκα πνευματικά στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα. Σε μία Ελλάδα που για πρώτη φορά στην ιστορία της άρχισε να ζει σε ένα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο συναίνεσης για την ταυτότητά της και τον προσανατολισμό της. Ακόμη και ο τριτοκοσμισμός του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν εν πολλοίς μια συμβολική διαδικασία χειραφέτησης μιας ευρωπαϊκής χώρας. Πάντοτε βέβαια, υπήρχε η σταλινογενής αριστερά, που όσο υπήρχαν τα σχετικά καθεστώτα νόμιζε ότι είχε ένα πολιτικό και κοινωνικό επιχείρημα, άσχετα αν αυτό ήταν αδιανόητα ισχυρό για χώρα και κοινωνία της δημοκρατικής Δύσης όπου όλες και όλοι αν υπήρχε δίλημμα θα θέλαμε να ζήσουμε. Με την νομοτελειακή κατάρρευση των καθεστώτων αυτών, καθεστώτων που όπου εφαρμόστηκαν “ξέρασαν” δυστυχία, θάνατο, καταπίεση και ατομική και συλλογική ερημοποίηση αρκετοί από εμάς είχαμε την ελπίδα, αν όχι τη βεβαιότητα, ότι με όλες τις επαρχιωτικές προνεωτερικές ιδιαιτερότητές μας μπορούσαμε πια να χτίσουμε μια πατρίδα σαν αυτές που βρίσκονταν και βρίσκονται στην κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική και οικονομική πρωτοπορία του κόσμου.
Έζησα και εργάστηκα για οχτώ χρόνια σε αυτήν την Ευρώπη, την ΕΥΡΩΠΗ ΜΟΥ. Γύρισα γιατί θεωρούσα ότι θα εξακολουθήσω να ζω στην ΕΥΡΩΠΗ ΜΟΥ. Έζησα ως Πανεπιστημιακός δάσκαλος και ερευνητής τον θαυμασμό (και τον φθόνο σε αρκετές περιπτώσεις) συναδέλφων από τα Βαλκάνια, την Τουρκία, την Ανατολική Ευρώπη και όχι μόνο. Από το 1990 εκ του μακρόθεν και από το 1997 από την Ελλάδα ζω τις προσπάθειες εκσυγρονισμού της χώρας να αποτυγχάνουν εκκωφαντικά. Κάθε φορά έλεγα ότι θα κερδίσουμε την επόμενη μάχη.
Και ήλθε η κρίση του 2008. Οι ενδογενείς παθογένειες, η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού και η συλλογική μας μυωπία δεν μας επέτρεψαν να κατανοήσουμε τι συνέβη και γιατί. Το αποτυχημένο και φθαρμένο πολιτικό προσωπικό έστω και την τελευταία στιγμή γνωρίζοντας ότι υπογράφει την καταδίκη του κράτησε τη χώρα όρθια. ΠΟΛΛΟΙ και ΠΟΛΛΕΣ από εμάς υπέφεραν και υποφέρουν. Και μέσα στη φωτιά, ιδεοληπτικοί ταλιμπάν, ιεροεξεταστές, αρνητές της ελέυθερης βούλησης, τζιχαδιστές αριστερισμού, εραστές σταλινικών οριζόντων, ξαμολήθηκαν σε μια άσκηση κοινωνικής και πολιτισμικής μηχανικής εκμεταλλευόμενοι την απελπισία πολλών πολιτών.
Στη βάση οργανωμένου σχεδίου, ζητάνε δημοκρατική νομιμοποίηση για να “οικοδομήσουν το σοσιαλισμό, μια κοινωνία δίκαιη και δημοκρατική”. Επιδιώκουν την απόλυτη εξαθλίωση με την βεβαιότητα ότι οι Ελληνίδες και οι Έλληνες θα αποκτήσουν την επαναστατική συνείδηση που προϋποθέτει η ΑΛΛΑΓΗ. Για όσους και όσες εξακολουθήσουν να πιστεύουν στην αξία της ελέυθερης βούλησης που μόνο εντός μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας μπορεί να λειτουργήσει, πάντα θα υπάρχει η υποχρεωτική “αναμόρφωση”. Το πρώτο στάδιο είναι ότι όσοι και όσες διαφωνούν είναι με τους Άλλους. Είναι το λιγότερο εχθροί του λαού. Δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, ενεργοί πολίτες.
Έγραψα πάρα πολλά. Δεν εκφράζω κανέναν παρά μόνο τον εαυτό μου. Σέβομαι ΑΠΟΛΥΤΑ τις αντίθετες απόψεις και γι’ αυτό την άλλη Κυριακή θα ψηφίσω ΝΑΙ στην Ευρώπη και στην Δημοκρατία.
Αυτή η μάχη δεν πρέπει να χαθεί!
*Ο Δρ. Κώστας Υφαντής είναι αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και αναπληρωτής διευθυντής του Jean Monnet Centre of Excellence του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Bradford της Αγγλίας, όπου του απονεμήθηκε ο διδακτορικός τίτλος.
Υπήρξε λέκτορας Διεθνούς και Ευρωπαϊκής Πολιτικής στα Πανεπιστήμια Bradford και Portsmouth της Αγγλίας (1991-1995) και εργάστηκε στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών ως Ειδικός Σύμβουλος σε θέματα Ευρωπαϊκής Αμυντικής Πολιτικής (1997-1998). Το καλοκαίρι του 1998, εργάστηκε ως Research Fellow στο Κέντρο Πολιτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, και το 2002, ως υπότροφος του Fulbright στο John F. Kennedy School of Government του Πανεπιστημίου Harvard. Από το Μάρτιο 2002, είναι μέλος του Groupe de Reflexion Europeen, του Conseil Economique de la Defense (CED) του γαλλικού Υπουργείου Άμυνας και τον Οκτώβριο 2004, διορίστηκε Διευθυντής Έρευνας στο Κέντρο Ανάλυσης και Σχεδιασμού του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών. Έχει συγγράψει και επιμεληθεί βιβλία, και μελέτες του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους και επιστημονικές επιθεωρήσεις.
