Τί πιο ιερό από το να έχεις το δικαίωμα να εκφράζεσαι ελεύθερα… Σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία αυτό είναι το θεμέλιο της λειτουργίας της. Σε σκληρές και αυταρχικές εποχές η ελευθερία αυτή βρέθηκε σε κίνδυνο. Άνθρωποι διώκονταν για τις ιδέες τους και για το θάρρος να τις εκφράζουν…
Γι’αυτό τα Πανεπιστήμια έγιναν άσυλα. Για να μπορούν να βρίσκουν έναν ελάχιστο χώρο ελεύθερης έκφρασης όλοι. Ένας χώρος ιερός, ένας ναός της σκέψης και του φρονήματος. Το έσχατο καταφύγιο κάθε διωκόμενου ιδεαλιστή…
Μόνο που έγινε μια σοβαρή παρανόηση τόσο από το Κράτος όσο και από τους πολίτες: το άσυλο αυτό περιορίζεται καθαρά στο κομμάτι των ιδεών. Από τη στιγμή που τελούνται σοβαρότατα ποινικά αδικήματα (κλοπές, ληστείες, σωματικές βλάβες) το κράτος οφείλει να παρεμβαίνει μέσω των οργάνων του και κανένα άσυλο δεν προστατεύει άτομα που κακόβουλα διαταράσσουν την ομαλή λειτουργία του Πανεπιστημίου για να επιβάλλουν δια της βίας το νόμο της ζούγκλας.
Καθημερινά πλέον οι φοιτητές κινδυνεύουν από τη βία που έχει επιβληθεί στον ιερό χώρο της μάθησης. Και, όμως, η πολιτεία κωφεύει απέναντι στην πλειοψηφία των φοιτητών. Αδυνατεί να προστατεύσει τους ανθρώπους που ζητούν να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα και ακίνδυνα ντός του Ακαδημαϊκού χώρου.
Μέσα από αυτή την παρανόηση της ‘έννοιας του ασύλου και την ανοχή της πολιτείας στην παραβατικότητα κινδυνεύει η ίδια η παιδεία. Ο Σωκράτης έλεγε πως «Η παιδεία, σαν την πλούσια χώρα, παράγει όλα τα αγαθά». Και εμείς αυτό τον πλούτο τον αφήνουμε να μαραζώνει από την παραβατικότητα.
Είναι, πλέον, καιρός να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα αν θέλουμε ως κοινωνία να προχωρήσουμε. Γιατί όσο μαραζώνουμε ηθικά θα έχουμε συνεχώς οικονομικές κρίσεις. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με κάτι απλό: ας διαφυλάξουμε την Παιδεία από αυτούς που έχουν συμφέρον από τη διάλυσή της.
